Για τις ΗΠΑ, που αυτοδιαφημίζονται ως υπερασπιστές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σ’ όλο τον κόσμο, η δημοκρατική εκλογή ενός κόμματος ή ενός προέδρου δεν σημαίνει τίποτα, αν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Ειδικά στη Λατινική Αμερική τα παραδείγματα είναι πολλά, με πιο «κλασική» την περίπτωση του Σαλβαδόρ Αλιέντε που ανατράπηκε γιατί προσπαθούσε να εφαρμόσει ένα μετριοπαθές σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα στη Χιλή. Αλλά και το πιο πρόσφατο της ανατροπής του προέδρου Ζελάγια στην Ονδούρα.
Έτσι, μπορεί κανείς να φανταστεί γιατί οι Αμερικανοί πάσχουν από βαριάς μορφής… αναφυλαξία με τον Τσάβες. Από την αρχή, έβαλαν ένα σωρό εμπόδια στη διακυβέρνησή του και το 2002 προσπάθησαν να τον ανατρέψουν με στρατιωτικό πραξικόπημα. Παρ’ όλο που αρχικά φάνηκε ότι πέτυχαν, έχοντας συλλάβει τον πρόεδρο, ο λαϊκός ξεσηκωμός και η διάσπαση μέσα στο στράτευμα, οδήγησαν το πραξικόπημα σε φιάσκο. Είχαν υποτιμήσει τόσο τη δημοτικότητα της πολιτικής που εφάρμοσε ο Τσάβες στα τρία πρώτα χρόνια στην εξουσία, όσο και την κινητοποίηση του λαού που ήταν ένα νέο φαινόμενο, αποτέλεσμα των συμμετοχικών διαδικασιών αυτής της πολιτικής. Επίσης, διαπίστωναν ότι για πρώτη φορά στη Νότια Αμερική, ο στρατός ως σύνολο δεν έπαιρνε, πλέον, εντολές από το αμερικανικό Πεντάγωνο και τη CIA. Μετά από δεκαετίες πατροναρίσματος των στρατών της Ν. Αμερικής, εμφανιζόταν ένα μεγάλο ρήγμα. Αξιωματικοί που είχαν εκπαιδευτεί στην Αμερική, αρνούνταν να υπακούσουν σε έξωθεν εντολές. Αυτό θορύβησε την αμερικανική κυβέρνηση, η οποία, βλέποντας ότι οι τάσεις ανεξαρτητοποίησης έπαιρναν μεγαλύτερες διαστάσεις στο πολιτικό και στρατιωτικό εποικοδόμημα, ενεργοποίησε άλλες μεθόδους πίεσης, εκβιασμού και υπονόμευσης.
Πριν από δύο χρόνια, επανασυγκρότησαν και έθεσαν σε λειτουργία τον διαλυμένο από το 1950 4ο αμερικανικό στόλο, για να επιτηρεί τα συμφέροντά τους στη Νότια Αμερική και να επεμβαίνει όπου χρειαστεί. Η περίπτωση της Αϊτής που με πρόσχημα τον καταστροφικό σεισμό, κατελήφθη ακαριαία από τους πεζοναύτες, συνδέεται άμεσα με την επανακατάληψη εδάφους στη Νότια Αμερική από τις ΗΠΑ και την αύξηση της πίεσης στα αιρετικά καθεστώτα ή κινήματα της Κούβας, της Νικαράγουας, της Βενεζουέλας, του Μεξικού κ.ά.
Με πρόσχημα την καταπολέμηση των εμπόρων ναρκωτικών, συμφώνησαν με την κυβέρνηση Ουρίμπε στη δημιουργία επτά αμερικανικών βάσεων επί κολομβιανού εδάφους, με σαφείς στόχους. Πρωτίστως, την περικύκλωση της Βενεζουέλας και δευτερευόντως την εξουδετέρωση των αριστερών ανταρτικών δυνάμεων που δρουν στις ζούγκλες της Κολομβίας. Η Κολομβία, με την κάλυψη των Αμερικανών, έχει ήδη προχωρήσει σε εχθρικές ενέργειες σε βάρος της Βενεζουέλας και του Εκουαδόρ.
Μετά το πρώτο ξάφνιασμα, η δολοφονική μιλιταριστική πολιτική των ΗΠΑ στη Νότια Αμερική ξαναπαίρνει μπρος, αλλά ο δρόμος δεν είναι πια ομαλός.
