Οι ιμπεριαλιστές που διεξήγαγαν μεταξύ τους έναν από τους δολοφονικότερους πολέμους στην ανθρώπινη ιστορία (1914-18), προσπάθησαν να ανατρέψουν την επανάσταση, για να διαμοιράσουν τη Ρωσία μετά την καθαίρεση του τσάρου, για να μη χάσουν τα δάνεια που είχαν δώσει στο παλιό καθεστώς, αλλά και για να αποτρέψουν την επέκταση της επανάστασης στη Δύση.
Οι Μπολσεβίκοι μόλις κατέλαβαν την εξουσία, προχώρησαν στην απόσυρση της Ρωσίας από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπογράφοντας τη συμφωνία του Μπρεστ-Λιτόφσκ, με τους Γερμανούς, το 1918.
Οι ισχυροί της εποχής θεώρησαν ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία, με δεδομένο ότι η Ρωσία ήταν εξουθενωμένη οικονομικά, στρατιωτικά, ηθικά, κοινωνικά και διοικητικά, να τη διαμελίσουν όπως έκαναν με την αποδυναμωμένη οθωμανική αυτοκρατορία. Και, μάλιστα, και στις δύο αυτές ιμπεριαλιστικές εφόδους λεηλασίας, στη ρωσική και την οθωμανική επικράτεια, οι σύμμαχοι φρόντισαν να εμπλέξουν και την Ελλάδα, στη Νότια Ουκρανία (1919) και τη Μικρά Ασία (1919-22), με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.
Η Ρωσία δεχόταν μια πολύπλευρη επίθεση, από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αμερικανοί, Βρετανοί και Γάλλοι είχαν εισβάλει από τη Βαλτική, τη Βόρεια και τη Μαύρη Θάλασσα και από τον Ειρηνικό Ωκεανό στη Σιβηρία. Οι Οθωμανοί και οι Βρετανοί από τον Καύκασο.
Οι Γερμανοί και Αυστρο-Ουγγαρέζοι από την ευρωπαϊκή πλευρά. Οι Γιαπωνέζοι από την ανατολική ακτή και οι Κινέζοι από τα νοτιοανατολικά. Και είτε με τις Κεντρικές Δυνάμεις, είτε με την Entente, είτε προς ίδιον όφελος, πολεμούσαν επί ρωσικού εδάφους εναντίον του Κόκκινου Στρατού στρατεύματα από Τσεχοσλοβακία, Ιταλία, Ρουμανία, Σερβία, Εσθονία, Πολωνία, Φινλανδία κ.λπ.! Ταυτόχρονα, πολεμούσαν εναντίον του Κόκκινου Στρατού οι στρατηγοί του τσάρου Κορνίλοφ, Ντενίκιν, Βράγκελ, Καλεντίν, Γιουντένιτς, Κολτσάκ κ.ά. σε πολλά μέτωπα, ανατολικά, βόρεια, νότια και δυτικά, με 2,5 εκατομμύρια «Λευκούς» στρατιώτες και σημαντική υποστήριξη από τους ιμπεριαλιστές!
Όλοι εναντίον των Μπολσεβίκων που είχαν να αντιμετωπίσουν και ένοπλα εθνικιστικά κινήματα στην Ουκρανία και την Κεντρική Ασία.
Μόνο η τεράστια απήχηση που είχε η γραμμή των Μπολσεβίκων υπέρ των Σοβιέτ και ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τη συνέχιση του οποίου υποστήριζαν ακόμα και οι σοσιαλιστές, μπορεί να ερμηνεύσει πώς κατάφεραν οι Μπολσεβίκοι, πριν ακόμα οργανώσουν το νέο σοβιετικό κράτος, να αντιμετωπίσουν και να κατανικήσουν όλους αυτούς τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.
Το κόστος ήταν ανυπολόγιστο. Οι εχθροί της επανάστασης ηττήθηκαν στα πεδία των μαχών, αλλά άφησαν πίσω τους ερείπια. Υπολογίζεται ότι στη Ρωσία, οι νεκροί από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις εισβολές των ξένων και τον εμφύλιο, μπορεί να φτάνουν τα 20 εκατομμύρια! Νεκροί στα χαρακώματα, νεκροί από μαζικές εκτελέσεις, πείνα και μεταδοτικές ασθένειες, κυρίως άμαχοι.
Εκατομμύρια ορφανά παιδιά στους δρόμους, εκατομμύρια πρόσφυγες, πογκρόμ εναντίον των Εβραίων από τους τσαρικούς και τους Ουκρανούς εθνικιστές, κατεστραμμένες γέφυρες, λιμάνια, εργοστάσια, καταλήστευση των εθνικών πόρων, γενοκτονία.
Αυτή την καταρημαγμένη χώρα είχαν να αναστηλώσουν οι Μπολσεβίκοι, έχοντας χάσει πάνω από ένα εκατομμύριο στελέχη, μέλη και οπαδούς στις συγκρούσεις. Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα, οι Μπολσεβίκοι δεν έδειξαν ανοχή ούτε στις λαϊκές εξεγέρσεις που αμφισβητούσαν την πολιτική τους, όπως των ναυτών της Κροστάνδης ή διεκδικούσαν αυτονομία και αυτοδιαχείριση, όπως των Μαχνοβιτών, με τους οποίους συμπολέμησαν κατά του Λευκού Στρατού στην κρίσιμη φάση του εμφυλίου. Αυτή η πτυχή αποτελεί ένα από τα μελανότερα σημεία της επανάστασης.
Συμπερασματικά, είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό ότι οι Μπολσεβίκοι που τον Φλεβάρη του 1917, αποτελούσαν μειοψηφία στο κέντρο της επανάστασης, την Πετρούπολη, κέρδισαν τη λαϊκή υποστήριξη μέσα σε λίγους μήνες, κατέλαβαν την εξουσία και η επιρροή τους απλώθηκε σαν άνεμος στην αχανή έκταση της αυτοκρατορίας, ματαιώνοντας τα σχέδια του ιμπεριαλισμού και της τσαρικής αντεπανάστασης.
