Ας αρχίσουμε ρωτώντας τον εαυτό μας, ποια ήταν η ιστορική διαδικασία με την οποία καταφέραμε να φτάσουμε στο παρόν υψηλό επίπεδο πολιτισμού για το οποίο είμαστε τόσο περήφανοι.
Σίγουρα δεν ήταν μόνο η δημοκρατία, η ελεύθερη αγορά ή ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που μας έφερε ως εδώ. Δεν μπορούμε ούτε να ισχυριστούμε ότι οφείλουμε την επιτυχία μας μόνο στη χριστιανική φιλανθρωπία ή στους φιλόσοφους του Διαφωτισμού. Πόλεμοι, αποικιοκρατία, παιδική εργασία, αυταρχισμός και λεηλασία, επίσης αποτελούν πάρα πολύ μεγάλο μέρος των ριζών του σημερινού πολιτισμού μας.
Κανείς δεν μπορεί, λογικά, να αρνηθεί ότι οι πράξεις του Μπίσμαρκ, της βασίλισσας Βικτώριας, των δύο Ναπολεόντων, του Λεοπόλδου Β΄ και του Θεόδωρου Ρούσβελτ, για να μην ααναφέρουμε τους κονκισταδόρες και τοςυ εμπόρους σκλάβων, επίσης συνέβαλαν στην ανάπτυξή μας. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι η συμπεριφορά τους απείχε πάρα πολύ από το να είναι συμβατή με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο Χόμπσον, το 1902, αναφερόμενος στην υποταγή της Κίνας, μιλούσε για τη μεγαλύτερη δυνατή δεξαμενή κέρδους που έχει ποτέ γνωρίσει ο κόσμος. Στη Ροδεσία οι λευκοί Ευρωπαίοι δικαιούνταν κομμάτια γης που μπορούσαν να διανύσουν με΄σα σε μια μέρα με άλογο.
Οι ΗΠΑ αντιτίθενται, απέχουν ή αποσύρθηκα από τις εξής διεθνείς συμφωνίες: Πρωτόκολλο του Κιότο για το Περιβάλλον, Διεθνές Πρόγραμμα για την Καθαρότερη Ενέργεια, Διεθνής Διάσκεψη για τον Ρατσισμό, Διεθνές Δικαστήριο, Συμφωνία για τους αντιβαλιστικούς πυραύλους, Συμφωνία για την απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών, Σύμβαση των βιολογικών και τοξικών όπλων, Συμφωνία στο πλαίσιο του ΟΗΕ για τον περιορισμό της διάδοσης των παράνομων μικρών όπλων κλπ. Επίσης αρνήθηκαν να συνταχθούν με 123 χώρες που τάχθηκαν υπέρ της απαγόρευσης χρήσης και παραγωγής ναρκών.
Οι Αμερικανοί εμπόδισαν τη συνυπογραφή της Συμφωνίας της Λισαβόνας (1992) που θα απέτρεπε τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Για την προσάρτηση του Ανατολικού Τιμόρ από την Ινδονησία δολοφονήθηκε το 10% του πληθυσμού. Οι ΗΠΑ, σύμφωνα με τη μαρτυρία τού τότε πρεσβευτή τους στον ΟΗΕ, Πάτρικ Μόινιχαν, δεν επέτρεψαν σε κανέναν να εμποδίσει την εισβολή και τη σφαγή. Οι ίδιος υπέγραψε, το 2002, και την επιστολή των «60». «Με μια φωνή λέμε σοβαρά ότι είναι κρίσιμο για το έθνος μας να κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο. Πολεμάμε για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, αλλά επίσης πιστεύουμε ότι παλεύουμε για να υπερασπιστούμε εκείνες τις οικουμενικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που αποτελούν την καλύτερη ελπίδα για την ανθρωπότητα…» (Απόσπασμα της επιστολής στήριξης της εισβολής στο Αφγανιστάν από 60 διανοούμενους, μεταξύ των οποίων οι Φράνσις Φουκουγιάμα, Σάμουελ Χάντιγκτον κ.ά., που υπογράφουν ως «ειρηνοποιοί»). Στον Μόινιχαν απενεμήθη, η ύψιστη διάκριση, από τη Διεθνή Ένωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα!
Όπως γράφει ο Vernon Loeb στην Washington Post, το Αφγανιστάν είναι ένα τεράστιο πεδίο όπου τα νέα οπλικά συστήματα, όπως οι νέες θερμοβαρικές βόμβες και οι βομβαρδισμοί με μη επανδρωμένα τηλεκατευθυνόμενα αεροπλάνα, δοκιμάζονται πάνω σε αληθινούς ανθρώπους. Το ιδανικό πεδίο δοκιμών! «Το κρυφό χέρι της αγοράς δεν θα δουλέψει ποτέ χωρίς την κρυφή γροθιά – τα ΜακΝτόναλτς δεν μπορούν αν ευδοκιμήσουν χωρίς τη ΜακΝτόνελΝτάγκλας, τη δημιουργό των F-15. Και η κρυφή γροθιά που κρατάει τον κόσμο ασφαλή για της τεχνολογίες της Σίλικον Βάλεϊ λέγεται Αμερικανικός Στρατός, Αεροπορία, Ναυτικό και Πεζοναύτες», έγραφε με ανατριχιαστική ειλικρίνεια ο Τόμας Φρίντμαν στο New York Times Magazine, (28 Μαρτίου 1999).
(σύνθεση από το βιβλίο Ανθρωπιστικός Ιμπεριαλισμός του Jean Bricmont)
