Δυο φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους σχόλια περιγράφουν και αποτυπώνουν την κατάσταση δημοσίευσης που επικρατεί σήμερα στον Τύπο και τα ΜΜΕ συνολικά.
Ο αστυνομικός ρεπόρτερ Σταμάτης Σκούρτης γράφει για το blog του «Πειρατικού», για τα θλιβερά γεγονότα που «παρουσιάστηκαν μονομερώς και αντεστραμμένα. Στα τηλεοπτικά δελτία και τα άλλα μέσα ενημέρωσης τηρήθηκε, σχεδόν χωρίς παρεκκλίσεις, η επίσημη γραμμή της Αστυνομίας. Ο άτυχος αστυνομικός που γλίτωσε εκ θαύματος, οι αντεξουσιαστές που τα σπάνε και τα καίνε, ο τοξοβόλος και άλλα παρόμοια. Πουθενά δεν βρήκε θέση στην «έγκυρη ενημέρωση» η ακραία βίαιη παρουσία των λογής έμμισθων κρανοφόρων». Και ο Μιχάλης Μητσός στα Νέα μεταφέρει το ρεζίλι της σύγχρονης δημοσιογραφίας στα βρετανικά Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία και αντιγράφουν χωρίς ούτε καν να αναρωτηθούν για τις πηγές προέλευσης «φανταστικές, κατασκευασμένες, ψεύτικες» ιστορίες από ηλεκτρονικά sites τα οποία δημιουργήθηκαν για να τεστάρουν την αξιοπιστία του Τύπου! Το φαινόμενο «churnalism» σε άλλες εποχές θα προκαλούσε γέλιο, ίσως και προβληματισμό για τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται προκειμένου να χτυπηθεί η κλασική, παραδοσιακή δημοσιογραφία. Σήμερα εδώ που φθάσαμε ούτε καν έκπληξη δεν προκαλεί.
Κοινός παρανομαστής στις επισημάνσεις των δυο συντακτών είναι η εξαφάνιση του ρεπορτάζ από την πράξη της δημοσιογραφίας. Το ρεπορτάζ και τους ρεπόρτερ δεν τους θέλουν στον Τύπο και στα κανάλια.
Η αρχή στις εφημερίδες έγινε εδώ και πολλά χρόνια, με τον εξοβελισμό αρχικά του ελεύθερου-κοινωνικού ρεπορτάζ. Τα άλλα ήρθαν εύκολα. Θέση στον Τύπο είχε και έχει η επίσημη ενημέρωση, το δελτίο Τύπου, οι επίσημες πηγές (δηλαδή, οι διαρροές, δηλαδή, η χειραγώγηση) από τα υπουργεία, τους φορείς, τις διοικήσεις, τις τράπεζες και πάει λέγοντας. Σταδιακά ήταν φανερό πως δεν ήταν αναγκαίοι ούτε οι εργατικοί συντάκτες που κάλυπταν τη δράση των σωματείων, αρκούσαν αυτοί που μετέφεραν τις ανακοινώσεις του υπουργού και των κρατικών οργάνων.
Μα, κανείς δεν αναρωτήθηκε στη διάρκεια των γεγονότων της Νομικής να ρωτήσει τη γνώμη των ιδίων των μεταναστών, αναρωτιόταν ο pitsirikos. Ε, ναι κανείς. Με μοναδική εξαίρεση ένα ρεπορτάζ στην Ελευθεροτυπία από την Γεωργία Δάμα. Για να ακουστεί η πραγματικότητα και η αλήθεια των απεργών μεταναστών χρειάστηκε να γίνουν καταλήψεις ΜΜΕ. Το ίδιο και στη γενική απεργία και τη διαδήλωση. Μα, κανείς από τα Μέσα δεν σκέφτηκε να μιλήσει με κάποιους από τις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που πήγε στη διαδήλωση; Κανείς δεν στάθηκε να ρωτήσει τους 3.000 ή 4.000 που επέλεξαν να κάτσουν στο Σύνταγμα; Μόνο τους μέλημα η εικόνα του φλεγόμενου ΜΑΤατζή, η προβολή και αναπαραγωγή της σε ρόλο τηλεβόα των απόψεων της κυβέρνησης, του υπουργείου, της αστυνομίας.
Η μονοσήμαντη αυτή δράση της δημοσιογραφίας οδηγεί στην ολοένα και ταχύτερη απώλεια της αξιοπιστίας των Μέσων, αλλά και των ανθρώπων τους.
Σε όση αξιοπιστία επέμεινε, δηλαδή, μιας και τα παραδοσιακά media την έχασαν προ πολλού εξαιτίας κεντρικών επιλογών της ιδιοκτησίας τους. Η αδιαφορία που επιδεικνύει, όμως, η πλειονότητα των δημοσιογράφων, των ρεπόρτερ είναι και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της ίδιας τους της λειτουργίας στην εξέλιξη της ενημέρωσης.
Κοινός παρανομαστής στις επισημάνσεις των δυο συντακτών είναι η εξαφάνιση του ρεπορτάζ από την πράξη της δημοσιογραφίας. Το ρεπορτάζ και τους ρεπόρτερ δεν τους θέλουν στον Τύπο και στα κανάλια.
Η αρχή στις εφημερίδες έγινε εδώ και πολλά χρόνια, με τον εξοβελισμό αρχικά του ελεύθερου-κοινωνικού ρεπορτάζ. Τα άλλα ήρθαν εύκολα. Θέση στον Τύπο είχε και έχει η επίσημη ενημέρωση, το δελτίο Τύπου, οι επίσημες πηγές (δηλαδή, οι διαρροές, δηλαδή, η χειραγώγηση) από τα υπουργεία, τους φορείς, τις διοικήσεις, τις τράπεζες και πάει λέγοντας. Σταδιακά ήταν φανερό πως δεν ήταν αναγκαίοι ούτε οι εργατικοί συντάκτες που κάλυπταν τη δράση των σωματείων, αρκούσαν αυτοί που μετέφεραν τις ανακοινώσεις του υπουργού και των κρατικών οργάνων.
Μα, κανείς δεν αναρωτήθηκε στη διάρκεια των γεγονότων της Νομικής να ρωτήσει τη γνώμη των ιδίων των μεταναστών, αναρωτιόταν ο pitsirikos. Ε, ναι κανείς. Με μοναδική εξαίρεση ένα ρεπορτάζ στην Ελευθεροτυπία από την Γεωργία Δάμα. Για να ακουστεί η πραγματικότητα και η αλήθεια των απεργών μεταναστών χρειάστηκε να γίνουν καταλήψεις ΜΜΕ. Το ίδιο και στη γενική απεργία και τη διαδήλωση. Μα, κανείς από τα Μέσα δεν σκέφτηκε να μιλήσει με κάποιους από τις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που πήγε στη διαδήλωση; Κανείς δεν στάθηκε να ρωτήσει τους 3.000 ή 4.000 που επέλεξαν να κάτσουν στο Σύνταγμα; Μόνο τους μέλημα η εικόνα του φλεγόμενου ΜΑΤατζή, η προβολή και αναπαραγωγή της σε ρόλο τηλεβόα των απόψεων της κυβέρνησης, του υπουργείου, της αστυνομίας.
Η μονοσήμαντη αυτή δράση της δημοσιογραφίας οδηγεί στην ολοένα και ταχύτερη απώλεια της αξιοπιστίας των Μέσων, αλλά και των ανθρώπων τους.
Σε όση αξιοπιστία επέμεινε, δηλαδή, μιας και τα παραδοσιακά media την έχασαν προ πολλού εξαιτίας κεντρικών επιλογών της ιδιοκτησίας τους. Η αδιαφορία που επιδεικνύει, όμως, η πλειονότητα των δημοσιογράφων, των ρεπόρτερ είναι και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της ίδιας τους της λειτουργίας στην εξέλιξη της ενημέρωσης.
Σχόλια
