Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Για να ενοχληθεί η ελληνική κυβέρνηση των παχύδερμων υπαλλήλων της τρόικας και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για την κοινωνική εξαθλίωση και τις φασιστικές πολιτικές, πρέπει να κάνει ρεπορτάζ το BBC, το Reuters, η New York Times, η Figaro.
Τα ενεργά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας στρέφονται για την ενημέρωσή τους στα διεθνή Μέσα, τα ακόμη πιο ενεργά, από το κίνημα, έχουν πάρει κυριολεκτικά στο ψιλό την ενημέρωση από τα εγχώρια Μέσα, τους τηλε-δημοσιογράφους. Αναγνωρίζοντας πλέον τα συμφέροντα και τις μεθόδους χειραγώγησης.
Η στροφή αυτή είναι πρωτόγνωρη για τις νέες γενιές, η κατάσταση πράγματι παραπέμπει σε συνθήκες Κατοχής και χούντας, όταν η ανάγκη για ειδήσεις που αλλάζουν τον κόσμο ερχόταν από έξω…Τηρουμένων, βεβαίως, των αναλογιών από τον 20ό στον 21ο αιώνα.
Ο πόλεμος αυτή τη φορά είναι οικονομικός, αόρατος ανάμεσα σε συμφέροντα που δεν πήραν (ακόμη) τα όπλα. Δίνεται στα κλειστά λόμπι πολυτελών ξενοδοχείων και ακόμη πιο κλειστές σάλες τραπεζικών ιδρυμάτων. Διαφορετικές είναι και οι συνθήκες λειτουργίας των ΜΜΕ, των Μέσων διακίνησης των ειδήσεων και των πληροφοριών. Είναι όμως απολύτως φυσιολογική η πρωτοφανής επίθεση διεθνών Μedia όπως το Reuters και το Stern στην εγχώρια πλουτοκρατία. Φυσιολογική και η δική της αντίδραση, όπως ξεδιπλώνεται στα πρωτοσέλιδα και την αρθρογραφία των χειριστών της διαπλοκής.
Αν η περίφημη έρευνα του πρακτορείου Reuters για το τρίγωνο της διαπλοκής στην Ελλάδα ανάμεσα σε εκδοτικά-πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα στους καλά ενημερωμένους πολίτες αυτής της χώρας, μια και γνωρίζουμε-βιώνουμε πολύ περισσότερα από όσα «αποκαλύφθηκαν», η αντίστοιχη έρευνα του περιοδικού Stern είναι ένα συναρπαστικό αφήγημα. Και πάλι γνωρίζουμε όλα όσα περιγράφονται. Για τη «χούφτα από σχεδόν πανίσχυρα ελληνικά τζάκια, τα οποία εδώ και πολλές γενιές διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Τώρα όμως που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους». Η έρευνα του γερμανικού περιοδικού ονοματίζει τα ελληνικά τζάκια, τους ολιγάρχες που αλλάζουν νόμους, «παραπονιούνται» για τους φόρους και «καταδιώκονται από το κράτος». Κυρίως αυτούς που εμποδίζουν την είσοδο και ανάπτυξη διεθνών (γερμανικών;) πολυεθνικών στο δημόσιο πλούτο της χώρας που ξεπουλιέται στη διεθνή αγορά κεφαλαίου. Αυτό δεν λέγεται. Προκύπτει, ωστόσο, αβίαστα σαν αλήθεια που λάμπει μέσα από τις γραμμές του δημοσιεύματος.
Εδώ κάπου αναζητούμε το κλειδί για την επόμενη μέρα των Μedia. Υπό την εποπτεία των επιτρόπων στο τραπεζικό σύστημα, βρίσκονται στον προθάλαμο της αναχρηματοδότησης δανείων, του χαρίσματος των χρεών τους, στημένα για τη «σωτηρία» τους. Ή για την ανταλλαγή της στήριξης-υποστήριξης τους στη νέα διαπλοκή που θα στηθεί στη χώρα.
Στις ίδιες σάλες ή σαλέ που θα στηθούν τα νέα deal της οικονομίας παίζεται και η επιβίωση/ανάπτυξη των ελληνικών Μedia. Ακούγεται συχνά η παραδοχή πως οι ξένοι δεν θα σώσουν τα ελληνικά ΜΜΕ. Τα οποία θα καταρρεύσουν επιχειρηματικά, όπως κατέρρευσαν σε αξιοπιστία, εμπιστοσύνη και αποτελεσματικότητα στη χειραγώγηση της κοινωνίας. Διαφωνώ. Οι ξένοι θα σκεφθούν πολύ ποια ΜΜΕ θα σώσουν και σε ποια θα τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια. Κι αυτοί, του διεθνούς κεφαλαίου, με τη χειραγώγηση πορεύονται. Χρειάζονται τα Μέσα που μιλάνε ελληνικά, κι αυτό το γνωρίζουν τα Μedia και οι διαφόρων ειδών μεγαλο-μικρο-παράγοντες που λένε πως δημοσιογραφούν.
Δεν είναι μόνον που έχουν παντού τους ανθρώπους τους. Οι νόμοι έχουν γραφτεί εδώ και πολλές γενιές γι’ αυτούς. Δεν χρειάζεται καν να εξαπατήσουν την Εφορία, αφού απαλλάσσονται ούτως ή άλλως από τους φόρους». Κάθε χρόνο η Βουλή ανακοινώνει -όπως άλλωστε και το 2012- φοροαπαλλαγές για τους μεγαλοεφοπλιστές. Διότι αυτοί απειλούν με απόσυρση του στόλου τους και τη διακίνησή του κάτω από άλλη σημαία. Βέβαια, επισήμως δεν υπάρχουν κανενός είδους συνδέσεις μεταξύ των ολιγαρχικών και των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ούτε συναντήσεις και αποδεικτικές φωτογραφίες.
