Η χώρα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της διόγκωσης των μεταναστευτικών κυμάτων εδώ και μία εικοσαετία. Ήταν οι λαοί της Βαλκανικής και της Α. Ευρώπης που βρέθηκαν αντιμέτωποι με πρωτοφανείς συνθήκες κατάρρευσης και λεηλασίας από το πολυεθνικό κεφάλαιο, βίωσαν εμφύλιες – εθνοτικές αιματηρές συγκρούσεις και ωμές επεμβάσεις του «διεθνούς παράγοντα». Τότε, για πρώτη φορά, διοχετεύθηκε στην Ελλάδα ο μεγάλος όγκος των μεταναστών. Η ξενοφοβία και οι ρατσιστικές κρατικές πολιτικές ήταν τα καύσιμα για τη μεγάλη θυσία των μεταναστών εργατών στο «Ελληνικό Θαύμα» της εισόδου στο ευρώ και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Η φιγούρα του αλλοδαπού εργάτη χωρίς χαρτιά, ασφάλιση, περίθαλψη, με εξευτελιστικούς μισθούς σε γραφεία ενοικίασης αποτέλεσε το πρότυπο για την επιβολή του εργασιακού μεσαίωνα που βιώνουμε σήμερα.
Βρισκόμαστε πια σε μία νέα φάση. Η ιμπεριαλιστική κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν, η δολοφονική πολιτική του Ισραήλ στη Μ. Ανατολή, η νεοφιλελεύθερη αποικιακή πολιτική αρπαγής της γης και των πλουτοπαραγωγικών πόρων της Αφρικής μέσα από εμφύλιους, χούντες και λιμούς, γιγαντώνουν τα μεταναστευτικά ρεύματα. Παίρνουν πλέον χαρακτήρα μαζικών αυθόρμητων κινημάτων εξόδου-σωτηρίας εκατομμυρίων χωρίς καμία ελπίδα στον τόπο τους. Δεν αναζητούν καλύτερη τύχη. Αναζητούν έξοδο κινδύνου. Στιγματίζονται: λαθραίοι! Η ιμπεριαλιστική επέλαση, η βαθιά οικονομική κρίση και η αντι-ισλαμική τρομοϋστερία δημιουργούν ένα εκρηκτικό, εφιαλτικό μείγμα.
Στις ανθρώπινες χωματερές!
Σε αυτή τη συγκυρία, η Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ ορίζει απαγόρευση ελεύθερης κίνησης των μεταναστών από τη χώρα υποδοχής τους. Μόνο το χάρτη της Ελλάδας δεν έχει στην προμετωπίδα της. Ποια ελληνική κυβέρνηση συνυπέγραψε χωρίς την παραμικρή ένσταση τη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ; Η κυβέρνηση Σημίτη! Με ποιόν υπουργό Εξωτερικών; Τον σημερινό πρωθυπουργό, που έχει βάλει τον πιστό του Παπουτσή να κάνει σαματά σαν το σκυλάκι των Ευρωπαίων αφεντικών του, την ίδια στιγμή που εφαρμόζει κατά γράμμα την απάνθρωπη, κυνική πολιτική τους. Μετέτρεψαν τη χώρα σε φυλακή, άλλοι το είπαν χωματερή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Δεν είναι πλέον ένα φτηνό, ελεεινά φτηνό εργατικό δυναμικό μίας χρήσης. Είναι τα ανθρώπινα απόβλητα της παγκοσμιοποιημένης φρίκης, που πάνω τους ασκούνται οι πιο βάρβαρες και μοντέρνες τεχνικές κρατικής βίας κι ελέγχου. Η χώρα μας πρωτοπορεί, είναι το εργαστήρι πειραματισμού αυτών των νεοναζιστικών πολιτικών. Έχει μεταβληθεί συνειδητά από τις κυβερνήσεις σε αποθήκη ανθρώπων, που έρχονται στην Ελλάδα όχι για να μείνουν, αλλά για να φτάσουν στην Ευρώπη. Η κυβέρνηση σκληραίνει τη στάση της ακολουθώντας πιστά τη γραμμή των Βρυξελλών για μια Ευρώπη – φρούριο. Βγάζει τη βρόμικη δουλειά και έχοντας να αντιμετωπίσει ένα υπαρκτό πρόβλημα, υπόσχεται τείχη, πλωτές αποθήκες ψυχών και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η στρατηγική της ολοκληρωτικής σκλήρυνσης προετοιμάστηκε στα θερμοκήπια του Αγ. Παντελεήμονα και της Πάτρας: αβίωτες, ορισμένες φορές ακόμα και απαγορευμένες ζώνες τύπου γκέτο, που ποτέ δεν είχε βιώσει η χώρα στη μεταπολιτευτική εποχή, διαχείριση της κατάστασης από τις συμμορίες της αστυνομίας, των ακροδεξιών και της μαφίας. Μετά τις Ευρωεκλογές του 2009, τα πογκρόμ των αστυνομικών δυνάμεων στην Αθήνα και την Πάτρα έφτασαν έως και σε πυρπολήσεις καταυλισμών (οι δήμαρχοι και νομάρχες του ΠΑΣΟΚ πρωτοστάτησαν τότε).
Η σημερινή αδίστακτη, επικίνδυνη κυβέρνηση υπηρετεί δύο κύριες στοχεύσεις. Πρόκειται για μία κλασική, αλλά μεγάλης έντασης τακτική αποπροσανατολισμού από τη δραματική χειροτέρευση της ζωής του λαού. Η κυβέρνηση προβάλει ως προστάτης της κοινωνικής σταθερότητας, ενώ έχει ανατινάξει κάθε στοιχείο κοινωνικής συνοχής. Κι ενώ καμώνεται πως διεκδικεί αναθεώρηση της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ, την ίδια στιγμή υλοποιεί την πιο ακραία εκδοχή στρατιωτικοποίησης της ρατσιστικής πολιτικής της Ε.Ε. Τα προδίδει όλα ο αρχηγός της ΕΛΑΣ, κ. Οικονόμου, δίνοντας αναφορά στο αφεντικό του, τον Αμερικανό πρέσβη: «… η Ελλάδα «σφραγίζει τα σημεία εξόδου της», για να εμποδίσει κυκλώματα οργανωμένου εγκλήματος αλλά και τους ίδιους τους μετανάστες να κινηθούν προς τη Δυτική Ευρώπη» (από τις αποκαλύψεις του Wikileaks).
Αποφασιστική σύγκρουση
Πολλοί, αμφισβητώντας το νεοφιλελεύθερο παράδεισο, έχουν γράψει για τα αόρατα τείχη που διχάζουν τις μητροπόλεις της Δύσης. Τώρα αποκτούμε τα πραγματικά τείχη, όχι μόνο στη συντηρητική Αμερική στα σύνορα του Μεξικού, όχι μόνο στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, μα και στην Ελλάδα του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γ.Α. Παπανδρέου! Σε αυτό το τείχος θα αξιοποιηθεί η υπερσύγχρονη και πολύ προσοδοφόρα για τις πολυεθνικές της ασφάλειας τεχνολογία βιοεπιτήρησης κι ελέγχου. Επί του πρακτέου, της αποτροπής των μεταναστευτικών κυμάτων, το μόνο αποτέλεσμα θα είναι η κατακόρυφη αύξηση της επικινδυνότητας, των «ατυχημάτων» και των κυκλωμάτων παράνομης διακίνησης.
Δεν είναι δυνατόν να απευθύνεται η μομφή σε όσους αντιστέκονται: «Εσείς υπερασπίζεστε το σημερινό χάος». Ούτε θα έπρεπε να αντέχει στην κριτική ο λαϊκισμός «δεν μπορούμε να θρέψουμε τόσους ξένους», «η χώρα έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι». Έχουν διαλύσει τις πιο βασικές δομές του κράτους πρόνοιας, που απευθύνονταν στους ντόπιους εργαζόμενους, ανέργους κι ασφαλισμένους κι έχουν την αναισχυντία οι άθλιοι, όπως ο υπουργός Υγείας, Λοβέρδος, να ρίχνουν τους μετανάστες στον Καιάδα της απόρριψης.
Αυτή η πολιτική οδηγεί σε ευθεία γραμμή στη δολοφονική πολιτική Μπερλουσκόνι, όπου οι μετανάστες πνίγονται στα βάθη της Αδριατικής από τις στρατιωτικοποιημένες δυνάμεις φύλαξης των συνόρων, ενώ στις πόλεις περιπολούν ένστολες δυνάμεις «αγανακτισμένων πολιτών» από κοινού με τους ακροδεξιούς δημάρχους, κυνηγώντας τους απόβλητους «λαθραίους». Κι είναι αναμενόμενη η επίσημη στήριξη της Γαλλίας που έδειξε το δρόμο με τα γενικευμένα πογκρόμ του Σαρκοζί.
Για όσους θέλουν να βλέπουν και να καταλαβαίνουν τι βλέπουν είναι πια ξεκάθαρο πώς γεννιέται και εμπεδώνεται ο αγριανθρωπισμός. Είναι καθήκον της Αριστεράς, των δημοτικών κινήσεων, των πρωτοβουλιών ενεργών πολιτών να πρωτοστατήσουν στην ανατροπή της εξαθλίωσης στις γειτονιές. Απαιτώντας, κατακτώντας, δημιουργώντας μία πραγματική συλλογική κοινότητα αξιοπρέπειας για ντόπιους και μετανάστες απέναντι στις πολιτικές της βίας και της διαίρεσης.
Είναι καθοριστικής σημασίας σήμερα η μάχη ενάντια στη σκλήρυνση της ρατσιστικής κυβερνητικής πολιτικής. Δεν πρόκειται απλά για μία μάχη «δικαιωμάτων», για ένα πεδίο ηθικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης των αντιρατσιστών και των ρατσιστών. Αφορά ολόκληρη την κοινωνία.
Το δηλητήριο της ξενοφοβίας και η ολοκληρωτικού τύπου στρατιωτικοποίηση απέναντι στις λαϊκές αντιστάσεις είναι μοχλοί για τον εξανδραποδισμό της χώρας στα δεσμά του Μνημονίου. Το γρηγορότερο επείγει η Αριστερά να λάβει τις επιβαλλόμενες πρωτοβουλίες στα συνδικάτα, τις γειτονιές, τη νεολαία. Είναι ήδη αργά!
