Του Μάρκου Δεληγιάννη
Έφτασε η ώρα της μεγάλης προετοιμασίας. Το ταξίδι, επιτέλους, θα πραγματοποιηθεί. Τώρα, έτοιμος είναι ο σταθμάρχης, την αναχώρηση να σφυρίξει «οι αμπάρες της απαγόρευσης θ’ ανασηκωθούν» ενώ οι παλιοί γνώριμοι, στην αποβάθρα θα συνωθούνται, το καλό ταξίδι να μας ψιθυρίσουν, καθώς τη σκάλα θα δρασκελίζουμε, τη σκάλα που χωρίζει αυτούς που φεύγουν μακριά απ’ το έλος της συντήρησης, από τους άλλους που μένουν, γιατί δεν έχουν που αλλού να πάνε. Θα διακρίνομε, εκεί, στου σταθμού την πολύβουη πλατφόρμα, τα σταυροδρόμια, που κάποτε αναποφάσιστοι σταθήκαμε, τις ακτές που μας υποδέχθηκαν, ύστερα από ναυάγια φρικτά, την ερημιά των σταθμών, που μας αρνήθηκαν πεισματικά, εισιτήριο να μας εκδώσουν, για ταξίδι στο μέλλον. Όλοι συγκινημένοι μας αποχαιρετούν. Και εμείς σκεφτόμαστε, πως καιρός είναι πια, το παρελθόν να πάψει να μας καταδιώκει προβάλλοντας απειλητικά, τ’ άλυτα αινίγματα.
Εμείς ξέρουμε από ταξίδια. Μάθαμε, χρόνια τώρα, του δρόμου τα μηνύματα να διαβάζουμε, τις προειδοποιήσεις να σεβόμαστε, τις σειρήνες των σταθμών να παρακάμπτουμε. Την πορεία που χάραξε ο οδηγός του συρμού εύκολα δεν θ’ αλλάξει. Η πορεία αυτή κάτω απ’ το φως του ήλιου χαράχτηκε και εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά, πως με το φως δεν παίζεις. Το φως, επιείκεια καμιά δεν έχει γι’ αυτούς που ενδίδουν, ούτε γι’ αυτούς που προσπάθησαν τα μηνύματα των χαμένων συντρόφων να καταχωνιάσουν σε συρτάρια ξεχασμένα. Σκέψου, πόσοι χάθηκαν κυνηγώντας το άπιαστο τ’ όνειρο ή τις μάταιες ελπίδες, που κάποτε σα μαγνήτης μας τραβούσαν;
Ξεκινήσαμε, τώρα, τούτο το όμορφο και συναρπαστικό ταξίδι. Ξανά στήσαμε ολόρθη, ολοζώντανη, τη νεότητά μας. Το μέλλον τούτη τη φορά δεν θα μοιάζει με κήπο όπου αναπαύονται οι νικημένοι. Όχι! Τώρα αρχίζουμε, γαλήνιοι, ήρεμοι, ένα καινούργιο ταξίδι. Στις αποσκευές μας, εκείνο το όνειρο το παλιό, το θρεμμένο με ιδρώτα, αίμα και δάκρυα, υπάρχει. Μαζεύουμε τα σκόρπια νοήματα των περασμένων χρόνων κι ατενίζουμε το αύριο. Εμείς δεν είμαστε ένοικοι της ματαιότητας, μα της πραγματικότητας εραστές.
Η Αριστερά ξεκινάει, ύστερα από εξαντλητική προετοιμασία, μια όμορφη περιπέτεια. Το τρένο ξεκίνησε. Οι προσδοκίες δεκαετιών περιμένουν. Μα, σύντροφοι, προσοχή χρειάζεται πολύ. Ο δρόμος φωτίζεται από άπλετο φως. Προσοχή! Απ’ τη νύχτα ν’ απαλλαγούμε, που χρόνια τώρα θρονιασμένη είναι πάνω στα στήθια μας σαν φριχτή απειλή. Σύντροφοι, ονειρευτήκαμε, μεθύσαμε, αγαπήσαμε, εξεγερθήκαμε, στήσαμε οδόφραγμα με τον χτύπο της καρδιάς υλικό πρωταρχικό. Τα χρόνια πέρασαν. Ο ουρανός φωτίστηκε από ήλιο ζωοδότη. Εμείς ανοίξαμε διάπλατα τα παράθυρα και το φως μας αγκάλιασε.
Τότε είδαμε ξεκάθαρα, αντίκρυ τον σταθμό, γεμάτο κόσμο. Το τρένο έτοιμο γι’ αναχώρηση είναι. Οι καινούργιοι εργοδηγοί στα πόστα τους. Μα προσοχή, σύντροφοι, πολύ. Οι ύαινες εύκολα δεν παραιτούνται απ’ της σάρκας το κυνήγι. Όλα αυτά τα χρόνια, οι βαρύγδουποι πομφόλυγες, προσπαθούσαν τον Έλληνα πολίτη να πείσουν, πως ούτε η αξιοπρέπεια, ούτε η περηφάνια, ούτε το δικαίωμα στο όνειρο είναι στοιχεία που αυτόν θα χαρακτηρίζουν. Άλλωστε, ο μόνος υπεύθυνος για την κατάντια του, είναι αυτός ο ίδιος. Παρίας σωστός κατάντησε, δεν του πρέπει αλλαγή κι αναβάθμιση της ρημαγμένης του ζωής, αλλά τιμωρία. Καιρός οι ύαινες να εξοντωθούν.
Σύντροφοι, ήρθε η στιγμή να βροντοφωνάξουμε πως ήρθε η ώρα της Αριστεράς. Μόνο προσοχή πολύ! Τα λόγια τα πολλά, οι δηλώσεις οι βαρύγδουπες, δεν είναι της Αριστεράς η πολιτιστική παράδοση. Καιρός της δουλειάς, καιρός τα λόγια τα ξεκάθαρα ν’ ακουστούν, της εξουσίας η αλαζονεία στην Αριστερά δεν ταιριάζει.
Το βράδυ των εκλογών, πλήθος κόσμου, ύψωνε τις γροθιές του, μα και τα τραγούδια του τα ξεχασμένα στον ουρανό. Συγκίνηση κι ελπίδα για της αξιοπρέπειας την επανάκτηση. Τούτη τη φορά ας μην περιμένει στο σταθμό η απογοήτευση το μαντήλι να μουσκεύει με δάκρυα πικρά.
Καλό ταξίδι σύντροφοι και μην ξεχάσετε στις αποσκευές τη σύνεση, τη μετριοφροσύνη και την αποφασιστικότητα να πάρετε.
