Μεγαλώνει η ρωγμή στην καρδιά του πολιτικού σκηνικού. Του Δημήτρη Υφαντή
Ένα μήνα μετά την ανάληψη υπηρεσίας από την κυβέρνηση Παπαδήμου το τοπίο ξεκαθαρίζει ή συσκοτίζεται ακόμη περισσότερο; Ο Παντελής Καψής, αυτή τη φορά από το βήμα του κυβερνητικού εκπροσώπου, ήταν σαφής: «Η διάρκεια της θητείας της κυβέρνησης θα εξαρτηθεί από την ολοκλήρωση του έργου της». Αλλά για ποια ολοκλήρωση, ποιου έργου γίνεται λόγος;
Ο Λ. Παπαδήμος από τις Βρυξέλλες προανήγγειλε νέα καταιγίδα μέτρων. Το PSI βρίσκεται στον αέρα με την κυβέρνηση να υποχωρεί διαρκώς στις ληστρικές απαιτήσεις των δανειστών. Το ναυάγιο του Προϋπολογισμού του ’11 συμπαρασύρει στο καλάθι των αχρήστων τον πανηγυρικά ψηφισθέντα από 258(!) βουλευτές Προϋπολογισμό του ’12. Το ίδιο το ΔΝΤ προβλέπει ύφεση μέχρι και 7% και ανεργία 19%, μεγέθη πρωτοφανούς κοινωνικής καταστροφής.
Πολύ σύντομα τα επίθετα «συντεταγμένη» και «ελεγχόμενη» δεν θα έχουν καμία σημασία μπροστά από το ουσιαστικό, χωρίς εισαγωγικά, χρεοκοπία. Η ραγδαία επιδείνωση της διεθνούς ύφεσης που επιτάχυνε η πύρρειος νίκη της Γερμανίας στη Σύνοδο Κορυφής, προδικάζει ότι η στιγμή της «τελικής λύσης» για το πειραματόζωο Ελλάδα πλησιάζει. Αυτά τα… στοιχειώδη και μετά, εκλογές; Όχι ακριβώς. «Μετά» δεν υπάρχει, επί του παρόντος, παρά μόνο αυτό το αέναο μαρτύριο της… σωτηρίας μας.
Πίσω από τις επιδιώξεις επιβίωσης ή και ανάδειξης κάθε ιδιαίτερου πολιτικού και οικονομικού κέντρου της εγχώριας διαπλοκής, παίζεται κάτι πολύ πιο θεμελιώδες. Παρά τον κατακλυσμό της προπαγάνδας, παρά το όργιο των τρομοκρατικών εκβιασμών, παρά την άγρια καταστολή, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού έχει συγκροτηθεί συνειδητά ως ο αντίπαλος πόλος στην πορεία καταστροφής της χώρας. Το ρήγμα είναι ενεργό και βαθαίνει. Και όλο και συχνότερα προκαλεί σεισμικές δονήσεις, με κάθε αφορμή. Είναι σαφές ότι το «βαθύ» σύστημα έχει λάβει το μήνυμα. Αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η συντελούμενη, ολοκληρωτικού τύπου, εθελοδουλία θα έχει άλλο αποτέλεσμα από μία πιο ουσιαστική και πιο ριζική αναμέτρηση και σύγκρουση με μία κοινωνία ενεργοποιημένη και αποφασισμένη να σωθεί, επιτέλους, από τους «σωτήρες» της.
Ο… απαρατήρητος Παπαδήμος, αλλά και ο -κατά δήλωση του ίδιου- «εξουθενωμένος» Βενιζέλος, μαρτυρούν πάρα πολλά για τον ταχύτατο ευτελισμό των εναλλακτικών λύσεων, που το κατεστημένο διαθέτει. Βέβαια «δουλεύονται» πολλά και αποτελέσματα υπάρχουν. Το στρίμωγμα Σαμαρά στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και όλες οι διεργασίες για την εκκόλαψη ενός ακραιφνούς πολιτικού μορφώματος των Μνημονίων, ακρωτηριάζοντας τους φθαρμένους πόλους Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, αποτελούν ήδη κεκτημένα για τα επόμενα «βήματα» με ή χωρίς εκλογές επί του παρόντος.
Η… εξαφάνιση των εκλογών είναι πολύ πιθανόν να πυροδοτήσει ένα νέο γύρο λαϊκής έκρηξης, όπου η απαίτηση της Δημοκρατίας και των απαγορευμένων εκλογών θα είναι στο επίκεντρο. Την ίδια στιγμή, δεν είναι καθόλου εκτός των καθεστωτικών σχεδίων ακόμη και μία αιφνιδιαστική καταφυγή στις κάλπες με ενεργοποίηση σύσσωμου του οπλοστασίου των διλημμάτων. Ο εκπρόσωπος της Ν.Δ., Γ. Μιχελάκης, το έθεσε ως μοναδική ασφαλιστική δικλείδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής.
Η ρωγμή, όμως, στην καρδιά του πολιτικού σκηνικού χάσκει επικίνδυνα. Και είναι στην κυριολεξία παιχνίδι με τη φωτιά για τις καθεστωτικές δυνάμεις οποιαδήποτε ευκαιρία μπορέσει να διεκδικήσει ή και να αξιοποιήσει ο λαός για να εκφραστεί. Άλλωστε, έγκυροι πολιτειολόγοι μας θύμισαν ότι αρκούν και οι 151 για να συνεχίσει να κυβερνάει ο… Παπαδήμος!
Είπαμε, κατοχή και χούντα. Μπορεί να δούμε ακόμη πολλά, περισσότερο τραγικά και τραγελαφικά από όσα έχουμε ήδη δει.
Εδώ, όμως, τίθεται η πρόκληση για την Αριστερά. Το πολιτικό κενό που ορίζει η κατά κύματα αποδέσμευση των λαϊκών στρωμάτων από το δικομματικό εγκλωβισμό, διαπλέκεται με την οργή από την καθημερινή σύνθλιψη και την αμφισβήτηση των καταστροφικών μονόδρομων της ευρωδουλίας και της χρεομηχανής. Χωρίς τη σύγκρουση με το καθεστώς, χωρίς ανατροπή του πολιτικού συστήματος, χωρίς το λαϊκό ξεσηκωμό, πώς θα ανοίξει ο δρόμος για την πραγματική δημοκρατία και ανεξαρτησία που ορίζουν τη διέξοδο σωτηρίας της χώρας; Κι ενώ είναι φανερό ότι ο κόσμος αναζητά από την Αριστερά πρωτοβουλίες και ιδέες προωθητικές, οι ηγεσίες παραμένουν εγκλωβισμένες στα καθιερωμένα, σε κινήσεις στενού κομματικού υπολογισμού. Κινδυνεύει έτσι αυτή η Αριστερά να «κερδίσει» στην καλύτερη των περιπτώσεων, αν συνεχίσει στην πεπατημένη, τον τίτλο του αλώβητου από το καταρρέον πολιτικό σκηνικό. Ενώ ο ρόλος της θα ήτανε να ανταποκριθεί ως καταλύτης ελπίδας, προοπτικής και ανατροπής. Δεν γίνεται αυτό σε αναμονή και… επίκληση της «ομαλής διεξόδου των εκλογών». Εκλογών πότε και… πώς; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα ενδέχεται να πυροδοτήσει εξελίξεις που θα υποχρεώσουν τους πάντες να λάβουν θέση, γιατί οι χειρισμοί, οι υπεκφυγές και τα υποκατάστατα δεν θα αρκούν.
Ο Λ. Παπαδήμος από τις Βρυξέλλες προανήγγειλε νέα καταιγίδα μέτρων. Το PSI βρίσκεται στον αέρα με την κυβέρνηση να υποχωρεί διαρκώς στις ληστρικές απαιτήσεις των δανειστών. Το ναυάγιο του Προϋπολογισμού του ’11 συμπαρασύρει στο καλάθι των αχρήστων τον πανηγυρικά ψηφισθέντα από 258(!) βουλευτές Προϋπολογισμό του ’12. Το ίδιο το ΔΝΤ προβλέπει ύφεση μέχρι και 7% και ανεργία 19%, μεγέθη πρωτοφανούς κοινωνικής καταστροφής.
Πολύ σύντομα τα επίθετα «συντεταγμένη» και «ελεγχόμενη» δεν θα έχουν καμία σημασία μπροστά από το ουσιαστικό, χωρίς εισαγωγικά, χρεοκοπία. Η ραγδαία επιδείνωση της διεθνούς ύφεσης που επιτάχυνε η πύρρειος νίκη της Γερμανίας στη Σύνοδο Κορυφής, προδικάζει ότι η στιγμή της «τελικής λύσης» για το πειραματόζωο Ελλάδα πλησιάζει. Αυτά τα… στοιχειώδη και μετά, εκλογές; Όχι ακριβώς. «Μετά» δεν υπάρχει, επί του παρόντος, παρά μόνο αυτό το αέναο μαρτύριο της… σωτηρίας μας.
Πίσω από τις επιδιώξεις επιβίωσης ή και ανάδειξης κάθε ιδιαίτερου πολιτικού και οικονομικού κέντρου της εγχώριας διαπλοκής, παίζεται κάτι πολύ πιο θεμελιώδες. Παρά τον κατακλυσμό της προπαγάνδας, παρά το όργιο των τρομοκρατικών εκβιασμών, παρά την άγρια καταστολή, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού έχει συγκροτηθεί συνειδητά ως ο αντίπαλος πόλος στην πορεία καταστροφής της χώρας. Το ρήγμα είναι ενεργό και βαθαίνει. Και όλο και συχνότερα προκαλεί σεισμικές δονήσεις, με κάθε αφορμή. Είναι σαφές ότι το «βαθύ» σύστημα έχει λάβει το μήνυμα. Αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η συντελούμενη, ολοκληρωτικού τύπου, εθελοδουλία θα έχει άλλο αποτέλεσμα από μία πιο ουσιαστική και πιο ριζική αναμέτρηση και σύγκρουση με μία κοινωνία ενεργοποιημένη και αποφασισμένη να σωθεί, επιτέλους, από τους «σωτήρες» της.
Ο… απαρατήρητος Παπαδήμος, αλλά και ο -κατά δήλωση του ίδιου- «εξουθενωμένος» Βενιζέλος, μαρτυρούν πάρα πολλά για τον ταχύτατο ευτελισμό των εναλλακτικών λύσεων, που το κατεστημένο διαθέτει. Βέβαια «δουλεύονται» πολλά και αποτελέσματα υπάρχουν. Το στρίμωγμα Σαμαρά στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και όλες οι διεργασίες για την εκκόλαψη ενός ακραιφνούς πολιτικού μορφώματος των Μνημονίων, ακρωτηριάζοντας τους φθαρμένους πόλους Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, αποτελούν ήδη κεκτημένα για τα επόμενα «βήματα» με ή χωρίς εκλογές επί του παρόντος.
Η… εξαφάνιση των εκλογών είναι πολύ πιθανόν να πυροδοτήσει ένα νέο γύρο λαϊκής έκρηξης, όπου η απαίτηση της Δημοκρατίας και των απαγορευμένων εκλογών θα είναι στο επίκεντρο. Την ίδια στιγμή, δεν είναι καθόλου εκτός των καθεστωτικών σχεδίων ακόμη και μία αιφνιδιαστική καταφυγή στις κάλπες με ενεργοποίηση σύσσωμου του οπλοστασίου των διλημμάτων. Ο εκπρόσωπος της Ν.Δ., Γ. Μιχελάκης, το έθεσε ως μοναδική ασφαλιστική δικλείδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής.
Η ρωγμή, όμως, στην καρδιά του πολιτικού σκηνικού χάσκει επικίνδυνα. Και είναι στην κυριολεξία παιχνίδι με τη φωτιά για τις καθεστωτικές δυνάμεις οποιαδήποτε ευκαιρία μπορέσει να διεκδικήσει ή και να αξιοποιήσει ο λαός για να εκφραστεί. Άλλωστε, έγκυροι πολιτειολόγοι μας θύμισαν ότι αρκούν και οι 151 για να συνεχίσει να κυβερνάει ο… Παπαδήμος!
Είπαμε, κατοχή και χούντα. Μπορεί να δούμε ακόμη πολλά, περισσότερο τραγικά και τραγελαφικά από όσα έχουμε ήδη δει.
Εδώ, όμως, τίθεται η πρόκληση για την Αριστερά. Το πολιτικό κενό που ορίζει η κατά κύματα αποδέσμευση των λαϊκών στρωμάτων από το δικομματικό εγκλωβισμό, διαπλέκεται με την οργή από την καθημερινή σύνθλιψη και την αμφισβήτηση των καταστροφικών μονόδρομων της ευρωδουλίας και της χρεομηχανής. Χωρίς τη σύγκρουση με το καθεστώς, χωρίς ανατροπή του πολιτικού συστήματος, χωρίς το λαϊκό ξεσηκωμό, πώς θα ανοίξει ο δρόμος για την πραγματική δημοκρατία και ανεξαρτησία που ορίζουν τη διέξοδο σωτηρίας της χώρας; Κι ενώ είναι φανερό ότι ο κόσμος αναζητά από την Αριστερά πρωτοβουλίες και ιδέες προωθητικές, οι ηγεσίες παραμένουν εγκλωβισμένες στα καθιερωμένα, σε κινήσεις στενού κομματικού υπολογισμού. Κινδυνεύει έτσι αυτή η Αριστερά να «κερδίσει» στην καλύτερη των περιπτώσεων, αν συνεχίσει στην πεπατημένη, τον τίτλο του αλώβητου από το καταρρέον πολιτικό σκηνικό. Ενώ ο ρόλος της θα ήτανε να ανταποκριθεί ως καταλύτης ελπίδας, προοπτικής και ανατροπής. Δεν γίνεται αυτό σε αναμονή και… επίκληση της «ομαλής διεξόδου των εκλογών». Εκλογών πότε και… πώς; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα ενδέχεται να πυροδοτήσει εξελίξεις που θα υποχρεώσουν τους πάντες να λάβουν θέση, γιατί οι χειρισμοί, οι υπεκφυγές και τα υποκατάστατα δεν θα αρκούν.
Σχόλια
