του Βαγγέλη Καινούργιου*
Για πρώτη φορά στα χρονικά πλησιάζουν οι διακοπές των Χριστουγέννων και οι εκπαιδευτικοί νιώθουν τόσο σωματικά όσο και ψυχικά εξαντλημένοι. Μέσα σε μια σχολική πραγματικότητα διώξεων από γονείς που αρνούνται τις μάσκες και τα self–tests, ιχνηλατήσεων στενών επαφών κρουσμάτων Covid–19, συνεχών εγκυκλίων που πρέπει να υλοποιηθούν σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, οριακών συνθηκών εργασίας με μάσκες και ανοιχτά παράθυρα χειμωνιάτικα, σε πολυπληθή τμήματα και με μαθητές που αγωνίζονται να προσαρμοστούν ξανά στο σχολείο μετά από σχεδόν δύο χρόνια εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, οι εκπαιδευτικοί βλέπουν να μην υπάρχει τέλος στην πίεση που υφίστανται και το άγχος που τη συνοδεύει.
Από την άλλη η κυβέρνηση βλέπει αλλιώτικα τα πράγματα, αγνοώντας τους εκπαιδευτικούς που ζητούν καλύτερες και κυρίως ασφαλέστερες συνθήκες εργασίας, καθώς και κοινωνική και ψυχολογική υποστήριξη της σχολικής κοινότητας μέσα στην πανδημία. Κι αντ’ αυτού, τους απαντά με περισσότερη αξιολόγηση, δείκτες και σχέδια δράσης. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτές οι ανέφικτες απαιτήσεις της κυβέρνησης βασίζονται σε στόχους εντελώς ασύμβατους με την σκληρή κοινωνική πραγματικότητα, λες και οι εκπαιδευτικοί έχουν μόλις βγει από την χολιγουντιανή ταινία «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών».
Για όποιον δεν θυμάται, η ταινία αυτή που κάποτε «έσπασε» ταμεία σε όλον τον κόσμο, αναφερόταν σε ένα ιδιωτικό σχολείο για κουστουμαρισμένα πλουσιόπαιδα, τα οποία μέσα στις ιδανικές συνθήκες λειτουργίας του αποθέωναν τον εμπνευσμένο καθηγητή τους, ο οποίος τους δίδασκε ποιήματα του Οράτιου και του Walt Witman. Όμως δεν φοιτούν όλα τα παιδιά σε ιδιωτικά ή πρότυπα σχολεία αρίστων κι όσο για τους εκπαιδευτικούς νιώθουν κοντά στον συγκινητικό καθηγητή του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών» περισσότερο για το ότι κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να τους τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί, ενώ προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους, και λιγότερο για την παιδαγωγική αξία του παραδείγματός του. Η κυβέρνηση των «αρίστων» της Ν.Δ. δεν θέλει εκπαιδευτικούς που μπορούν να αξιωθούν κάποτε να ακούσουν ένα «Oh captain! My captain!» από τους μαθητές τους, αλλά πιστούς εφαρμοστές των χιλιοειπωμένων «οδηγιών» του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε. για την εκπαίδευση. Που θα σηκώνουν αγόγγυστα το φορτίο του «ανταγωνιστικού και αποτελεσματικού σχολείου» με βάση τα κριτήρια της αγοράς. Ένα βαρύ φορτίο που όποιος δεν το σηκώνει θα πετάγεται σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι από τον επερχόμενο επιθεωρητισμό, μόλις ξεφύγει από τη νόρμα, όπως ο καθηγητής Τζον Κίτινγκ (Ρόμπιν Γουίλιαμς) στην ταινία. Δυστυχώς, στην πραγματικότητα θα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα.
* Ο Βαγγέλης Καινούργιος είναι δάσκαλος
