του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου
Διανύουμε μια εξαιρετικά μεταβατική περίοδο για όλη την ανθρωπότητα. Οι εξελίξεις έχουν προσλάβει κοσμογονικό χαρακτήρα, είναι ραγδαίες, πυκνές, εξαιρετικά αντιφατικές και κλονίζουν συθέμελα τις οικονομικές, πολιτικές και γεωστρατηγικές ισορροπίες. Διαμορφώνουν νέα και ευμετάβλητα δεδομένα που καλούνται πλέον να λειτουργήσουν σε ένα πολυπολικό περιβάλον ισχύος, όπου κρίνεται το αν η Νέα Τάξη Πραγμάτων, η παγκόσμια διακυβέρνηση θα εδραιώσει την κυριαρχία της.
Παρ’ όλη όμως την πολυπολικότητα, θα μπορούσαμε σχηματικά να προσδιορίσουμε δύο κύρια αντίπαλα στρατόπεδα. Αυτό της Δύσης, με άξονα την απόλυτη κυριαρχία του διεθνικού χρηματιστικού κεφαλαίου σε συνάρτηση με το ΝΑΤΟ και το στρατιωτικο-βιομηχανικό βαθύ κράτος των ΗΠΑ, με τους συμμάχους τους μέσα κι έξω από την Ε.Ε., και αυτό της Ανατολής, με τη Ρωσία που απεγκλωβίστηκε από την πλήρη διείσδυση της Δύσης στην μετα-σοβιετική εποχή και ανένηψε και κατ’ επέκταση την Κίνα που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου εφαρμόζοντας έναν συγκεντρωτικό κεντρικό σχεδιασμό του κράτους ως συνολικού καπιταλιστή.
Δύο στρατόπεδα, που ενώ διέπονται από εσωτερικές αντιφάσεις και αντικρουόμενα συμφέροντα, εν τούτοις στοιχειοθετούν τους δυο βασικούς πόλους που ερίζουν μεταξύ τους στον προσπορισμό ικανών σφαιρών επιρροής, προκειμένου να διαμορφωθεί μια νέα γεωοικονομική ισορροπία.
Από τη μια μεριά λοιπόν η Δύση. Που πρέπει πάση θυσία να ηγεμονεύσει σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον αυθαιρεσίας και παγκόσμιας κυριαρχίας της θεολογίας του χρέους, ένας υπερεθνικός ιμπεριαλισμός αυτοκρατορικής κοπής με όρους άκρως επιθετικού πλασματικού κεφαλαίου, όπου ολόκληρες περιοχές, κρατικές δομές, έθνη-κράτη και λαοί θα θυσιάζονται μπροστά στην ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων.
Και αυτό να επιτευχθεί, είτε μέσω του διεθνούς οικονομικού ελέγχου (ΔΝΤ), μέσω της απόλυτης εξάρτησης ή καταστροφής εθνικών οικονομιών, είτε με πόλεμο. Τα αποτελέσματα αυτής της βαρβαρότητας, τα βιώνουμε με το καθεστώς ιδιότυπης κατοχής στη χώρα μας, όπως ξεκίνησε με τα μνημόνια οικονομικού χαρακτήρα, κυρίως προς όφελος της γερμανοκρατούμενης Ε.Ε., για να μετεξελιχθεί σε γεωστρατηγικό μνημόνιο προς όφελος του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Παρ’ όλη όμως την πολυπολικότητα, θα μπορούσαμε σχηματικά να προσδιορίσουμε δύο κύρια αντίπαλα στρατόπεδα. Αυτό της Δύσης, με άξονα την απόλυτη κυριαρχία του διεθνικού χρηματιστικού κεφαλαίου σε συνάρτηση με το ΝΑΤΟ και το στρατιωτικο-βιομηχανικό βαθύ κράτος των ΗΠΑ, με τους συμμάχους τους μέσα κι έξω από την Ε.Ε., και αυτό της Ανατολής, με τη Ρωσία που απεγκλωβίστηκε από την πλήρη διείσδυση της Δύσης στην μετα-σοβιετική εποχή και ανένηψε και κατ’ επέκταση την Κίνα που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου εφαρμόζοντας έναν συγκεντρωτικό κεντρικό σχεδιασμό του κράτους ως συνολικού καπιταλιστή
Τα παρακολουθούμε 20 χρόνια τώρα με τις επεμβάσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, και τα τελευταία χρόνια με την Αραβική Άνοιξη που ξεθεμελίωσε και ρευστοποίησε ολόκληρες χώρες και περιοχές και φαίνεται να βρίσκει άδοξο τέλος στη Συρία. Τα παρακολουθούμε στην Ουκρανία με την πορτοκαλί επανάσταση και την επικράτηση των νεοφασιστών του Ποροσένκο, προς όφελος των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Στην ολοένα και μεγαλύτερη εξάπλωση του ΝΑΤΟ στις Βαλτικές χώρες.
Ο χάρτης της φωτογραφίας που πάρθηκε από συνέδριο του αμερικανικού Πενταγώνου το 2003, αποτυπώνει το μακρόπνοο στρατηγικό σχέδιο των ΗΠΑ, αναφορικά με τις περιοχές στον πλανήτη που πρέπει τα κράτη να καταστραφούν προκειμένου να προσποριστούν οι φυσικοί τους πόροι.
Από την άλλη μεριά η Ανατολή, που με κύριο άξονα την Ρωσία αμύνεται –για τα δικά της συμφέροντα– μπροστά στον ιμπεριαλισμό του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, της πιο ακραίας μορφής επεκτατισμού. Η παρέμβαση τής Ρωσίας στη Συρία, το τελευταίο προπύργιο του έθνους-κράτους και της εθνικής κυριαρχίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, απέβη καταλυτική, βάζοντας φρένο στη Δύση, αναδεικνύοντας νικητές τον Άσαντ και τον Πούτιν, εν πολλοίς και τον Ερντογάν. Με τον τελευταίο να αναδεικνύεται, λόγω εξαιρετικής γεωστρατηγικής θέσης και προσωπικής ικανότητας, σε ισότιμο περιφερειακό παίχτη στη μεγάλη σκακιέρα της γεωπολιτικής.
***
Αστάθμητος παράγοντας αποδεικνύεται ο αμερικανός Τραμπ για τις επιδιώξεις του βαθέως αμερικανικού κατεστημένου, αντιλαμβανόμενος πως η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη Πραγμάτων γυρίζουν μπούμεραγκ στις ΗΠΑ. Η παλιά μητρόπολη του καπιταλισμού, δεν αστράφτει με τον τρόπο που της πρέπει, αφού δεν είναι πια μητρόπολη. Το διεθνοποιημένο κεφάλαιο δεν αυγατίζει γι’ αυτήν, ενώ μακροπρόθεσμα η ηγεμονία του δολαρίου φαίνεται αδύναμη αν όχι ξεπερασμένη. Ο βασικός αντίπαλος για τον Τραμπ, και όχι άδικα, είναι η Κίνα, όπου η δημογραφική υπεροπλία, η οικονομική χρηματοπιστωτική επέκταση, η βιομηχανία και το εμπόριο, φαίνεται να μην ανακόπτονται. Σε αυτή την κατάσταση, είναι φυσικό ο Τραμπ να προσπαθεί να συμπλέει, όπου μπορεί, με τη Ρωσία, σε μια προσπάθεια αποφυγής εναγκαλισμού της με την Κίνα. Αποτελεί δε θανάσιμο εχθρό για το αμερικανικό κατεστημένο των γερακιών, και δεν αποκλείεται να γίνουμε μάρτυρες προσπάθειας καθαίρεσής του.
Η Τουρκία, φαίνεται, προς ώρας, να βγαίνει κερδισμένη, καθώς στρατηγικοί στόχοι του Ερντογάν, όπως η μη δημιουργία κουρδικού κράτους στο μαλακό της υπογάστριο, δείχνουν να επιτυγχάνονται, ενώ ρόλο θα παίξει και στην μεταπολεμική εποχή ανοικοδόμησης της Συρίας. Η τακτική της ακροβασίας ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ, απέδωσε τους καρπούς της, και μένει να δούμε αν η Τουρκία θα αναγκαστεί στη συνέχεια να ξεκαθαρίσει με ποιούς θα πάει και ποιούς θ’ αφήσει. Είναι σίγουρο ότι με τη διευθέτηση του κουρδικού ζητήματος και τις πιθανές διασφαλίσεις που θα πάρει από Ρωσία και ΗΠΑ, ο Ερντογάν, με τον ίδιο τρόπο, θα διεκδικήσει τα συμφέροντά του στην Ανατολική Μεσόγειο, έναντι της Κύπρου και της Ελλάδας, όπως και στο Αιγαίο και τα Βαλκάνια.
Κι εμείς ως Ελλάδα, με κατεστραμμένη οικονομία, σε καθεστώς κατοχής και με δωσίλογες κυβερνήσεις, πλέουμε ακυβέρνητοι σε αχαρτογράφητα νερά, χωρίς αυτόνομο γεωπολιτικό αποτύπωμα, έρμαια μιας δυτικής πολιτικής που ήδη έχει προγράψει τον ρόλο μας στη γκιλοτίνα των συμφερόντων των υπερεθνικών εξουσιών της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.
Σήμερα, το αντιδραστικό είναι ο ψευδοπροοδευτισμός του κοσμοπολιτισμού της Δύσης που επιτυγχάνεται με τον θάνατο της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας των κρατών. Και σε αυτό, συνεργάτες είναι η πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας μας.
Αντίθετα, προοδευτικό είναι η υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας, μέσα από την παλινόρθωση του έθνους-κράτους, ως το νομικοπολιτικό υποκείμενο διασφάλισης της ελευθερίας και της δημοκρατίας για τους λαούς.
Να πως αποτυπώνεται για τους λαούς, στην παρούσα φάση, το επίμαχο δίπολο.
