Της Νάντιας Βαλαβάνη. Μόνο ένας τυφλός δε θα ’βλεπε ότι η χώρα βαδίζει, μέσα σε σύγχυση, απελπισία και μυρίζοντας μπαρούτι, προς «ελεγχόμενη» (ή ίσως όχι και τόσο) χρεοκοπία υπέρ των δανειστών πολύ πριν την «προγραμματισμένη» του 2013. Και μόνο κάποιος που στερείται όλες του τις αισθήσεις μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι η παρέμβαση όχι του facebook, αλλά της «πληβειακής» μάζας όλων των ηλικιών, και προπαντός των νεότερων, άλλαξε ριζικά το πληκτικό τοπίο.
Ναι, οι «φυσιολογικοί άνθρωποι» (όπως τους ονόμασε blogger) στο Σύνταγμα είναι οι «κοψοχέρηδες» του δικομματισμού. Και λοιπόν; Οι επιπτώσεις από πολιτικές πρωτοφανούς λεηλασίας ζωών και δημόσιου πλούτου και μετατροπής της χώρας σε ιδιόμορφο προτεκτοράτο Ε.Ε., Ευρωπαίων Τραπεζιτών και ΔΝΤ συναντήθηκαν με την αυξανόμενη επίγνωση ότι διέξοδοι από την προσωπική ερήμωση δύσκολα πλέον μπορούν να υπάρξουν ατομικά. Το πρόβλημα της δημοκρατίας, με το νεοφιλελευθερισμό ως «νέο ολοκληρωτισμό… ο οποίος διατηρώντας τις εξωτερικές ενδείξεις έχει μεταμφιεστεί σε δημοκρατικό σύστημα» (Σαραμάνγκου), με την τεράστια αύξηση της βίας στην εργασία και στην καθημερινότητα που γεννά το Μνημόνιο, ως ο πιο άγριος τρόπος συνολικής επαναδιοργάνωσης της προσωπικής ζωής από την πολιτική εξουσία, έπαιξε ρόλο καταλύτη για την κοινωνική έκρηξη στις πλατείες της χώρας.
Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, αποφασίζοντας να «κλέψει» και τα μικρά περιθώρια που είχαν τα λαϊκά στρώματα για ν’ αποφασίζουν τα ίδια για τη ζωή τους, οδηγείται στην κατάρρευση μέσα στη γενική αναξιοπιστία. Οι «κάτω» εμφανίζονται ανοιχτά να μη θέλουν άλλο και οι «πάνω» να μη μπορούν (ή έστω όχι όπως και όσο μέχρι τώρα). Ούτε και στα πιο άγρια όνειρα της Αριστεράς που, σε όλες τις εκδοχές της και με όλες τις διαφορές της και παρά την απερίγραπτη κατάσταση της, εδώ και ένα χρόνο παλεύει για μια τέτοια εξέλιξη!
Και πώς ανταποκρίθηκε η Αριστερά στην έκρηξη λαϊκής αντίστασης; Βυζαντινολογώντας… Ακόμα να εξασφαλίσει την καθημερινή φυσική παρουσία και όσμωση στις πλατείες όλων των μελών και φίλων της -λες και φοβάται την αναγκαία αλληλεπίδραση. Παράλληλα, στο όνομα του «ακηδεμόνευτου» του κινήματος εξακολουθεί ν’ αποφεύγει σε επίπεδο «κορυφής» οποιεσδήποτε χειρονομίες κοινής απεύθυνσης με επίκεντρο το χρέος, το σχεδιαζόμενο ξεπούλημα για την 5η δόση και το νέο δάνειο με νέο Μνημόνιο. Τι φοβάται; Ότι μια τέτοια ενωτική κίνηση θα την αποκαταστήσει ως σοβαρό «παίχτη» στα μάτια του λαού, υποχρεώνοντάς την να θέσει πρακτικά θέμα αθέτησης πληρωμών και διακυβέρνησης για ανάπτυξη και διέξοδο που να «βλέπουν» έξω απ’ το σύστημα.
Πόσο αριστερά τοποθετείται η Αριστερά στις σημερινές συνθήκες; Η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!
Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, αποφασίζοντας να «κλέψει» και τα μικρά περιθώρια που είχαν τα λαϊκά στρώματα για ν’ αποφασίζουν τα ίδια για τη ζωή τους, οδηγείται στην κατάρρευση μέσα στη γενική αναξιοπιστία. Οι «κάτω» εμφανίζονται ανοιχτά να μη θέλουν άλλο και οι «πάνω» να μη μπορούν (ή έστω όχι όπως και όσο μέχρι τώρα). Ούτε και στα πιο άγρια όνειρα της Αριστεράς που, σε όλες τις εκδοχές της και με όλες τις διαφορές της και παρά την απερίγραπτη κατάσταση της, εδώ και ένα χρόνο παλεύει για μια τέτοια εξέλιξη!
Και πώς ανταποκρίθηκε η Αριστερά στην έκρηξη λαϊκής αντίστασης; Βυζαντινολογώντας… Ακόμα να εξασφαλίσει την καθημερινή φυσική παρουσία και όσμωση στις πλατείες όλων των μελών και φίλων της -λες και φοβάται την αναγκαία αλληλεπίδραση. Παράλληλα, στο όνομα του «ακηδεμόνευτου» του κινήματος εξακολουθεί ν’ αποφεύγει σε επίπεδο «κορυφής» οποιεσδήποτε χειρονομίες κοινής απεύθυνσης με επίκεντρο το χρέος, το σχεδιαζόμενο ξεπούλημα για την 5η δόση και το νέο δάνειο με νέο Μνημόνιο. Τι φοβάται; Ότι μια τέτοια ενωτική κίνηση θα την αποκαταστήσει ως σοβαρό «παίχτη» στα μάτια του λαού, υποχρεώνοντάς την να θέσει πρακτικά θέμα αθέτησης πληρωμών και διακυβέρνησης για ανάπτυξη και διέξοδο που να «βλέπουν» έξω απ’ το σύστημα.
Πόσο αριστερά τοποθετείται η Αριστερά στις σημερινές συνθήκες; Η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!
Σχόλια
