Τα «παιχνίδια πόκερ» δεν σώζουν την κυβέρνηση
Σε οριακό σημείο οι ένοικοι του Μαξίμου, αναζητούν διέξοδο έχοντας στα συρτάρια τους, τις μετρήσεις που δείχνουν γρήγορη και μεγάλη φθορά για την κυβέρνηση. Λογικό, αφού αυτή εισπράττει διαμαρτυρία και αγανάκτηση για την πολιτική της, ενώ είναι απανωτά τα «γκολ» που δέχεται το τελευταίο διάστημα.
Οι κυβερνητικές αντιδράσεις για την απόφαση του ΣτΕ ήταν σπασμωδικές, φανερώνοντας αιφνιδιασμό και έλλειψη ψυχραιμίας. Οι υπαναχωρήσεις και οι αγριάδες εναλλάσσονταν εντός κάθε εικοσιτετραώρου, για να φθάσουμε στην περίφημη πρόταση για τον Πολύδωρα με την οποία γέλασε και ο κάθε πικραμένος. Κι από κει, στις γλαφυρές «κωλοτούμπες», κατά την πρόσφατη σύνοδο των προέδρων της Βουλής.
Μέχρι πρόσφατα, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν ως κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στο εσωτερικό. Έχοντας εύρος συμμαχιών και περιθώριο για κινήσεις και ανοίγματα στο «κεντροαριστερό» πεδίο, φαινόταν ότι θα είχε εύκολο αντίπαλο τον Μητσοτάκη, εκφοβίζοντας με το γνωστό «Ο Κούλης θα είναι χειρότερος».
Η Ν.Δ., παρόλο που δεν είχε πολλά περιθώρια συμμαχιών, φαίνεται τώρα να δημιουργεί ένα ρεύμα, εισπράττοντας τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή, ο χώρος του ΠΑΣΟΚ συγκρατείται σχετικά, περιμένοντας κι αυτός να «μαζέψει» κάτι από μια μεγάλη και απότομη φθορά της Κουμουνδούρου. ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ακόμα και η Ένωση Κεντρώων, έχουν λάβει το μήνυμα και δεν «κάθονται» πλέον στο συρρικνούμενο ΣΥΡΙΖΑ.
Με τον όγκο των προβλημάτων και τα αδιέξοδα που συσσωρεύονται σε όλα τα μέτωπα (διπλή πίεση από δανειστές και γεωπολιτικές εξελίξεις), η χώρα δεν μπορεί πρακτικά να κυβερνηθεί από το σημερινό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Πλησιάζοντας το όριο των 2 χρόνων στην διακυβέρνηση, κι έχοντας σωθεί πολλές φορές από τα «σωληνάκια» που του πρόσφεραν άλλες δυνάμεις, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εισπράττει τα αποτελέσματα της φθοράς του, μέσα στο κοινωνικό σώμα. Αυτή τη φθορά δεν την αντιστρέφει καμιά εικονική μάχη, όπως αυτή στο θέμα των ΜΜΕ, καμιά αιφνιδιαστική κίνηση, καμιά «φυγή προς τα εμπρός».
Να θυμίσουμε σε αυτό το σημείο ότι σε ανασχηματισμό είχαν προχωρήσει επίσης εν μέσω προβλημάτων και δημοσκοπικής πτώσης, ο Γ. Παπανδρέου τον Ιούνιο του 2011 και ο Α. Σαμαράς τον Ιούνιο του 2014. Συνέχισαν να είναι ένοικοι του Μαξίμου για περίπου 4 και 6 μήνες αντίστοιχα.
Τι μένει λοιπόν για τους σημερινούς, μνημονιακά, κυβερνώντες; Μάλλον τίποτα άλλο, πέρα από το γάντζωμα με κάθε τρόπο στην εξουσία, το στήριγμα σε πειθήνιους υποτακτικούς υπουργούς και βουλευτές, την δημιουργία ενός κρατικού μηχανισμού από «ημέτερους». Και από κει πέρα, κέρδισμα χρόνου και βλέπουμε.
Η αριστερή μνημονιακή διαχείριση χρησίμευσε ανεκτίμητα ώστε να περάσουν ρυθμίσεις και νόμοι που δύσκολα θα κατάφερνε το βαριά τραυματισμένο πολιτικό προσωπικό των Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Προσέφερε σπουδαίες υπηρεσίες στο καταλάγιασμα της μαζικής λαϊκής παρουσίας. Τώρα, διαφαίνεται ότι λειτουργεί θαυμάσια για την επιβολή ενός συστημικού διπολισμού με πρωταγωνιστική δύναμη την ΝΔ. Η αποαριστεροποίηση και η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ ευνοεί την παραδοσιακή Δεξιά.
Για πόσο ακόμα θα χρησιμοποιείται η φόρμουλα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Πότε θα εγκαταλειφθεί σαν στημένη λεμονόκουπα; Ποιες σπασμωδικές κινήσεις μπορεί να κάνει και με τι αποτελεσματικότητα; Ποιο χαρακτήρα θα έχουν τα διάδοχα σχήματα; Αυτά είναι τα ερωτήματα που μένει να απαντηθούν σχετικά σύντομα.
