Γράφει ο «Σχολιαστής του Δρόμου»
Τον Αρκά τον ξέραμε οι περισσότεροι σαν έναν πολύ ταλαντούχο κομίστα από τη δεκαετία του ‘80. Αρχικά, με τον ταλαίπωρο κόκορα και το εγωπαθές γουρούνι του, τα περιοδικά κόμικς της εποχής και μια σειρά άλλες δουλειές του (Show Business, Ισοβίτης κ.λπ.). Οξύς, καυστικός και κυνικός όσο δεν παίρνει, δεν έκανε ποτέ πολιτικό σκίτσο. Τελευταία, έχει πιάσει τον Τσίπρα και τον πελεκάει, για να το πούμε απλά, κάτι που έχει δημιουργήσει ποικίλες αντιδράσεις.
Ο Αρκάς είναι γνωστός μόνο με αυτό το ψευδώνυμο, δεν βγαίνει στη δημοσιότητα, δεν είναι καν γνωστό ευρέως το πραγματικό του όνομα κι η φάτσα του. Έχει μια σελίδα που την παρακολουθούν ένα εκατομμύριο άνθρωποι και είναι μια από τις πιο δημοφιλείς ελληνικές σελίδες στο Facebook. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, οι επίσημες σελίδες της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, «αρέσουν» σε 100.000 περίπου η κάθε μία, ακριβώς το ένα δέκατο.
Τα υπόγεια του Μαξίμου είναι οργισμένα με τον Αρκά. Εκατοντάδες «τρολς» και κομματικοί πρέπει να του δώσουν να καταλάβει. Είναι καλοί σε αυτή τη δουλειά, την έχουν κάνει και με άλλους. Να στοχοποιούν κάποιον και να προσπαθούν να τον εξοντώσουν, κυρίως ηθικά. Η συνήθης ρετσινιά είναι αυτή του «ακροδεξιού», δεν κώλωσαν να το κάνουν ούτε με άλλες κλίμακες.
Ο Αρκάς πρέπει να παρουσιαστεί σαν «φιλελές», λέρα, δεξιός και εγκάθετος του Μητσοτάκη, κατά τα παλαιοπασοκικά πρότυπα. Για παράδειγμα, η ΕφΣυν (Δ. Κανελλόπουλος) γράφει: «Όταν και αν ξαναγυρίσει το… παλιό σύστημα στα πράγματα τότε και ο Αρκάς θα επιστρέψει στα… παλιά. Γιατί είναι έντιμος σκιτσογράφος και δεν μπορεί να παραμένει σιωπηλός. Μετά θα το βουλώσει». Προσέξτε έκφραση (για έναν σκιτσογράφο στο κάτω κάτω, ό,τι ρόλο κι αν βαράει): «Μετά θα το βουλώσει»!
Φτάσανε να φτιάχνουν σκιτσάκια με «τα παιδικά χρόνια ενός σκιτσογράφου», για να απαντάνε στη σειρά σκίτσων του Αρκά («Τα παιδικά χρόνια ενός πρωθυπουργού»), στην οποία ο σκιτσογράφος παρουσιάζει τον Τσίπρα άχρηστο και καρεκλοκένταυρο από μικρό.
Το Μαξίμου, πρώτον είναι πολύ εύθραυστο και δεύτερον δεν δέχεται καμιά κριτική. Η μόνη του δύναμη είναι η σύγκριση με τους «άλλους». Που είναι οι κακοί, κατέστρεψαν τη χώρα και «δεν δικαιούνται διά να ομιλούν».
Γιατί όμως τόσο μένος; Είναι απλό. Ο Αρκάς τούς κάνει αρκετά μεγάλη ζημιά και το καταλαβαίνουν. Το Μαξίμου, πρώτον είναι πολύ εύθραυστο και δεύτερον δεν δέχεται καμιά κριτική. Η μόνη του δύναμη είναι η σύγκριση με τους «άλλους». Που είναι οι κακοί, κατέστρεψαν τη χώρα και «δεν δικαιούνται διά να ομιλούν». Το «παλιό σύστημα» που λέει κι ο κύριος Κανελλόπουλος. Αν αφαιρεθεί αυτό, δεν μένει τίποτα. Δεν δέχονται καμιά κριτική, ακριβώς γιατί είναι ευάλωτοι και γιατί έχουν νοοτροπία καθεστωτική, έχοντας θητεύσει και σε διάφορες πολιτικές σχολές.
Ο Αρκάς κάνει ζημιά απείρως μεγαλύτερη από τον Μητσοτάκη φυσικά, όπως κι από κάθε άλλο κόμμα. Αυτό αξίζει να το σκεφτεί κανείς. Απευθύνεται σε πάρα πολλούς, είναι άγνωστος, άρα δεν κερδίζει σε δόξα ή σε «ψώνιο», δεν τον κυνηγάει ένα παρελθόν αμαρτιών, και δεν έχει υποσχεθεί κατά καιρούς να σώσει τη χώρα. Αυτό τον κάνει στα μάτια των περισσότερων πιο αποδεκτό και αξιόπιστο από έναν πολιτικό.
Από την άλλη, κόμματα και πολιτικό σύστημα είναι πλήρως απαξιωμένα. Ναι, δεν είναι όλα ίδια, αλλά κυριαρχεί η αίσθηση ότι λειτουργούν όλα για την πάρτη τους, για δικά τους οφέλη, για να αναπαράγουν έναν μηχανισμό. Ότι είναι περίκλειστα, δεν ακούνε τον κόσμο, τον θυμούνται κάθε εκλογές και θέλουν μόνο την ψήφο. Λαϊκισμός; Ας βάλουμε όποια ταμπέλα θέλουμε, αλλά πάνω κάτω είναι η αλήθεια.
Όμως ο κωμικός, ο σατυρικός, ο σκιτσογράφος –για να γυρίσουμε σε αυτούς– υποτίθεται ότι πρέπει να τα βάζει κυρίως με την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον έχει πείσει αρκετούς ότι δεν είναι εξουσία στην Ελλάδα, ότι «άλλο η διακυβέρνηση κι άλλο η εξουσία».
Ο Αρκάς κάνει μια επικεντρωμένη κριτική. Με την τέχνη που κατέχει, δείχνει συνεχώς ότι ο Τσίπρας και το κόμμα του έχουν τα εξής χαρακτηριστικά: Ψεύτες, άχρηστοι και άσχετοι, κωλοτούμπες, πωρωμένοι με την καρέκλα, χωρίς ηθικούς φραγμούς. Περίπου αυτά. Πόσα από αυτά είναι ψέματα και πόσα αλήθεια; Αυτά πονάνε πολύ, είναι αυτά που θέλουν να αποφύγουν. Βασίζονται μόνο σε ένα ψεύτικο «ηθικό πλεονέκτημα» που δεν υπάρχει και σε έναν πολωτικό διαχωρισμό που τον φιλοτεχνούν μόνο για να επιπλέουν. Κι αυτοί και οι άλλοι.
Νερό στο μύλο…
Ας πούμε και κάτι άλλο. Μια σειρά άνθρωποι του προοδευτικού και αριστερού, ας πούμε, χώρου, έχουν μια κακή συνήθεια. Ακόμα κι αν δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, δεν τους πάει το χέρι να τα βάλουνε μαζί του. Επηρεάζονται μάλλον αρκετά από τον μύθο ότι από τη μια είναι αυτός κι από την άλλη το «παλιό σύστημα» που είπε ο δημοσιογράφος. Ότι κατά βάθος, μια οικογένεια είμαστε κι ας λοξοδρόμησαν.
Έτσι, μπορούν να καταγγέλλουν άνετα την ακροδεξιά, τους «μακεδονομάχους», τους παππάδες, ή να μιλούν γενικώς για διάφορα κοινωνικά προβλήματα, ποτέ σχεδόν όμως για την κυβέρνηση. Αν γίνει και καμιά καταστροφή, φταίει η κοινωνία. Κι αν πουν μια κουβέντα για έναν υπουργό, πρέπει να πουν οπωσδήποτε άλλες δέκα για τον Μητσοτάκη και τον Άδωνη για να το ισιώσουν. Για να μη ρίξουν «νερό στον μύλο της δεξιάς»… Δεν μιλάμε βέβαια (μόνο) για σκιτσογράφους.
Όμως ο κωμικός, ο σατυρικός, ο σκιτσογράφος –για να γυρίσουμε σε αυτούς– υποτίθεται ότι πρέπει να τα βάζει κυρίως με την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον έχει πείσει αρκετούς ότι δεν είναι εξουσία στην Ελλάδα, ότι «άλλο η διακυβέρνηση κι άλλο η εξουσία». Κι όμως, στην Ελλάδα σήμερα κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Έχοντας γίνει ένα με κομμάτια των παραδοσιακών δομών εξουσίας, επιχειρηματικών διαπλεκόμενων κύκλων και πολιτικών μεταγραφών από το ΠΑΣΟΚ, ή και τη Ν.Δ. Ποιο «παλιό σύστημα» και πιο «καινούριο» λοιπόν;
Ο Μητσοτάκης θέλει να χρησιμοποιήσει τα σκίτσα του Αρκά. Μια φορά στη Βουλή έδειξε ένα από αυτά. Ο Αρκάς τότε έγραψε «Όταν ένα σκίτσο δημοσιευτεί στο internet ο δημιουργός του χάνει τον έλεγχο απάνω του. Ο καθένας το ερμηνεύει και το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν». «Ευγενική» απάντηση φυσικά, αν ήθελε θα είχε τον τρόπο να γίνει πολύ πιο καυστικός, ειδικά με την πένα του.
Φυσικά και τα σκίτσα του Αρκά δεν χρησιμοποιούνται τυχαία από τη Ν.Δ. Είναι ανώδυνα για εκείνη, χτυπάνε μόνο τον Τσίπρα, δεν της δημιουργούν πρόβλημα. Ούτε εντάσσονται σε κανένα «πλαίσιο» ιδεολογικό που να μας αρέσει, ίσως περισσότερο σε ένα «δεξιόστροφο». Ο Τσίπρας μπορεί να είναι λοιπόν, εκτός από αυτά που είπαμε πριν, και ιδεοληπτικός, αριστεριστής ή «φίλος του Μαδούρο»… Ενώ η κοινωνία αποτελείται συνήθως από αφελείς που δεν ξέρουν τι κάνουν, ψηφίζουν άχρηστους και τους νουθετεί ένας σοφός γέροντας.
Αλλά, καταρχάς δεν θα κάτσουμε να βαθμολογήσουμε τους πάντες ή να βγάλουμε ντιρεκτίβα τι θα λέει και με τι θα γελάει ο καθένας. Και τέλος πάντων, αυτό είναι το μόνο πρόβλημα και όχι τόσοι άλλοι «προοδευτικοί» διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες και προσωπικότητες που «καταπίνουν την κάμηλο» και έχουν ξεχάσει ότι κάποιο κόμμα, με τις ευλογίες και το σπρώξιμο των απέξω, κυβερνάει σήμερα;
Δικαιούται σήμερα στην Ελλάδα να κατακρίνει κανείς την κυβέρνηση ή όχι; Μήπως πρέπει να ψαχτεί από πού κρατάει η σκούφια του και με ποιους είναι; Τον καθιστά οπαδό της «δεξιάς παλινόρθωσης» ή «λέρα» αν πει ότι ο Τσίπρας κυβερνά με ψέματα και κωλοτούμπες, ότι είναι κολλημένος στην καρέκλα έχοντας φτιάξει ένα νέο καθεστώς;
Αλλά κάτι πρέπει να κάνουνε και οι κυβερνητικοί… influencers και τόσοι σύμβουλοι στρατηγικού σχεδιασμού και επικοινωνιακής πολιτικής, μη μείνουνε και χωρίς δουλειά εν μέσω ανάπτυξης.
