Επικεφαλίδα στην κρυφή ατζέντα το πρωθυπουργικό «τώρα ξεκινάμε!». Του Δημήτρη Υφαντή
Εύλογα όλο το προηγούμενο πεντάμηνο προέκυπτε η απορία, ποιο άραγε θα είναι το αντάλλαγμα γι’ αυτή την εξευτελιστικά δουλική στάση της συγκυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού. Ανέμενε, λοιπόν, κανείς… Τι όμως; Όπως αποδεικνύεται, εκ του αποτελέσματος, η συγκυβέρνηση αλαλάζει με τόνους διθυράμβου για κάτι χειρότερο κι από το απόλυτο τίποτε. Με το «τώρα ξεκινάμε» του θριαμβευτικού διαγγέλματος, ο Α. Σαμαράς δεσμεύεται κυνικά, όχι μόνο να επιταχύνει την εφαρμογή του νέου Μνημονίου, αλλά και να διεκπεραιώσει με γοργούς ρυθμούς το δρακόντειο προσωρινό συμβιβασμό της Γερμανίας με το ΔΝΤ.
Η επόμενη δόση (δηλαδή η… προηγούμενη, του Ιουνίου) όχι μόνο δεν έφτασε ποτέ, αλλά πλέον αποτελεί αντικείμενο νέου εκβιασμού, ώστε η ελληνική κυβέρνηση να υλοποιήσει τα βήματα της ετοιμόρροπης συμφωνίας του Eurogroup. Όχι απλά άλλο ένα κραυγαλέο ψέμα, κάτι ακόμη πιο οδυνηρό.
Ντίλερ της καταστροφής
Στις 13 του Δεκέμβρη, τότε θα εξεταστεί αν και πώς θα αποδεσμευτεί η δόση της δόσης, αν και εφόσον έχει ολοκληρωθεί το πρόγραμμα επαναγοράς των ομολόγων, με επιπλέον επιβάρυνση του χρέους (με δανεικά 10 δισ. θα επιχειρηθεί η αβέβαιης έκβασης συναλλαγή) και νέα καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ θα βαθύνει η μαύρη τρύπα στις τράπεζες, που πιθανότατα θα απαιτήσουν κι άλλη… δόση ανακεφαλαιοποίησης.
Άμεσα προωθούνται το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου (τώρα ο ΟΠΑΠ είναι στο στόχαστρο), οι απολύσεις και η νέα φορομπηξία. Η 13η του Δεκέβρη, δεν είναι… νωρίς, αυτό συνεπάγεται η κατοχική εποπτεία ασφυξίας σε «ζωντανό» χρόνο.
Κι ο πρωθυπουργός; Πανηγυρίζει! Τι άλλο να κάνει δηλαδή; Τουλάχιστον στα προηγούμενα στάδια της «σωτηρίας» μας, σε αυτό το αέναο τραγελαφικό dejavou, που όμως δεν το… νομίζουμε, αλλά το ζούμε εντελώς κυνικά, οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου είχαν, τυπικά τουλάχιστον, λάβει μέρος στην κυοφορία των τελικών συμφωνιών. Και πρόβαλλαν και κάτι, έστω απατηλό, έστω παραπλανητικό, ως αντάλλαγμα στα αλλεπάλληλα μνημόνια, την επάνοδο στις αγορές -σε δύο χρόνια έλεγε ο Παπανδρέου, τη μεγάλη περικοπή του χρέους ο Παπαδήμος. Τώρα; Ούτε επιμήκυνση, ούτε «κούρεμα», άρα από πού προκύπτουν οι θριαμβολογίες για μία νέα εκκίνηση, για είσοδο στην ανάπτυξη, για οριστική διάσωση εντός ευρώ;
Βέβαια «…τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα», το σχετικό δόγμα είναι ακλόνητο. Η «μαγική εικόνα» της τελεσίδικης λύσης σε αυτό αποσκοπεί. Να συγκαλύψει τη θανάσιμη παγίδευση της χώρας στα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς των δανειστών.
Ευφορία υποτέλειας και κρυφός τρόμος
Είναι αποκαλυπτική και εντυπωσιακή η μεταστροφή στην εικόνα που βγάζουν προς τα έξω οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι, άμεσα μετά τη συμφωνία ΔΝΤ και Γερμανίας. Οι κλυδωνισμοί και τα σημάδια αποσύνθεσης κουκουλώθηκαν κάτω από τις θριαμβολογίες. Προδίδονται, γιατί ενώ όταν βρίσκονται μπροστά στην κοινωνική οργή παραπαίουν, όχι μόνο αναλαμβάνουν αγόγγυστα τους ρόλους που τους διατάσουν τα ξένα αφεντικά, αλλά απολαμβάνουν κιόλας το χρίσμα. Συναντήθηκαν σε σύσκεψη αρχηγών, αφού ο πρωθυπουργός είχε ευχαριστήσει για άλλη μία φορά τους Κουβέλη και Βενιζέλο, συνεδρίασε ακόμη και το Υπουργικό Συμβούλιο (για δεύτερη φορά μετά τις εκλογές;). Τόση χαρά και εργασία…
Η ταύτισή τους ενάντια στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την Eξεταστική για το Μνημόνιο δείχνει πως δεν έχουμε να κάνουμε με αλλαγή μόνο του κλίματος. Ο Α. Σαμαράς θα επιδιώξει να δώσει την αίσθηση, πως διατηρεί την πολιτική πρωτοβουλία. Είναι χαρακτηριστικές οι διαρροές από τα κυβερνητικά επιτελεία για αλλαγές στον εκλογικό νόμο, ανάσυρση του μεταναστευτικού, ενώ δεν έχουν κοπάσει τα σενάρια μιας αναμόρφωσης του «αστικού ευρωπαϊκού πόλου».
Όσο για τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, αντιμετωπίζουν τόσο βαθιά πολιτικά προβλήματα επί της ουσίας, που δεν έχουν άλλο αντίβαρο από την… παρηγοριά στον τεχνητό παράδεισο των πρωθυπουργικών διαγγελμάτων. Άλλωστε, τα επανέλαβαν με τα «δικά τους λόγια» οι Βενιζέλος και Κουβέλης.
Άραγε, νομίζουν πως έχουν κάποια απήχηση στην κοινωνία οι θριαμβολογίες τους; Ξεπεράστηκαν -έστω προσωρινά- τα αδιέξοδά τους; Αν για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός παρουσιάζει ως «μεγάλη επένδυση» τη συμφωνία με την COSCO, είναι πράγματι έτσι; Και το νέο πλιάτσικο στους αυτοκινητόδρομους είναι «η ανάπτυξη»; Αρκούσε και μόνο η δημοσιοποίηση των βασικών αρχών του νέου φορολογικού νομοσχεδίου, για να πυροδοτηθούν όλες οι αντιφάσεις, που απειλούν την τρικομματική συμπαιγνία.
Όσο η κρυφή ατζέντα του Α. Σαμαρά ξετυλίγεται, τόσο η απαίτηση μιας ριζικής πολιτικής λύσης θα επικεντρώνεται στην κατάλυση των δεσμών της χρεοκρατίας και στην ανατροπή του πολιτικού συστήματος, που στο πρόσωπο της συγκυβέρνησης Σαμαρά αναδεικνύεται σε ρόλο ντίλερ της καταστροφής.
