Του Κώστα Γκιώνη
Αναρωτιόμαστε ποιοι είναι αυτοί που ψηφίζουν και βγάζουν αυτούς που μας κυβερνάνε. Υπάρχουν; Πώς σκέφτονται; Τι τους κάνει να ψηφίζουν τους βιαστές της ζωής τους; Γιατί καταπίνουν αμάσητα ό,τι τους λένε; Κι όμως υπάρχουν. Είναι πολλοί. Είναι η πλειοψηφία, είναι αυτοί που βλέπουμε να περιφέρουν την ανεμελιά τους στα σοκάκια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς να τους καίγεται καρφί για το τι συμβαίνει γύρω τους.
Βλέπεις ανθρώπους 45, 55, 65 χρονών ή και μεγαλύτερους να κάνουν αναρτήσεις επιπέδου 10χρονου, και αναρωτιέσαι: είναι πραγματικά έτσι, ή είναι ρόλος μιας θεατρικής παράστασης ή ενός παιχνιδιού που αγνοείς την ύπαρξή του, γι’ αυτό και δεν αντιλαμβάνεσαι το περιεχόμενό του; Αυτό βέβαια θα ήταν μια θεμιτή και βολική εξήγηση, αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Είναι αυτοί που κάθισαν σ’ έναν καναπέ, απέναντι από μια τηλεόραση, η οποία κάποια στιγμή τους ρούφηξε μέσα της, και κατόπιν ζύμωσης στα γαστρικά υγρά της παραπληροφόρησης των δελτίων ειδήσεων, των λούμπεν τηλεπαιχνιδιών, της σαπουνόπερας και των πρωινομεσημεριανών σκουπιδιών, τους απέβαλε ως κόπρανα – στην οποία κατάσταση παραμένουν μέχρι και σήμερα. Είναι αυτοί που κατηγορούν τα νέα παιδιά που ακούν τραπ, ενώ αυτοί τους δίδαξαν αυτά που ακούν με τον τρόπο ζωής τους: «Θέλω κότερα, θέλω οικόπεδα, έχω γούστα ακριβά»… Ζητούν από τη νέα γενιά να σταματήσει να είναι αδιάφορη, όταν οι ίδιοι ποτέ δεν κουνήθηκαν από τη θέση τους, αφού το πετσί τους έχει γίνει ένα με το ύφασμα του καναπέ.
Τα λόγια δεν πείθουν πια κανέναν. Η Έμα Γκόλντμαν έλεγε, μόνο με το παράδειγμα μπορείς να πεις αυτό που θέλεις. Έλεγε, να βιώνεις τις αλήθειες και να μην μιλάς θεωρητικά για το περιεχόμενό τους. Η πολιτική(-οί) φέρνει απέχθεια σ’ ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Νομίζω ότι ο Μαρκ Τουαίην το είχε πει πολύ σωστά: «Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο»…
Και ενώ σ’ αυτή τη μικρή γωνιά της γης κάνουν πάρτι τα συμφέροντα, η οικογενειοκρατία, η αστυνομοκρατία με τον φασισμό και με το ακαταδίωκτο των κρατούντων, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, ως ντεκόρ της ιστορίας, παρακολουθούμε την περιφορά των τεράτων (παιδοβιαστών, γυναικοκτόνων κ.ά.), βαυκαλιζόμενοι ως πεφτοσυννεφάκηδες τον αποτροπιασμό μας, ότι πρώτη φορά έχουν δει τα ενάρετα μάτια μας τέτοια καθάρματα. Η ελληνική κοινωνία έχει χόμπι να οικτίρει τέρατα, ενώ την ίδια στιγμή τα τέρατα που μας κυβερνάνε τρίβουν τα χέρια τους από την ευχαρίστησή τους.
Η αριστερά και οι αριστεροί, κατώτεροι των περιστάσεων, πιστεύουν ότι αν ενώσουν τα μαγαζάκια τους θα λύσουν το πρόβλημα. Μόνο ένα μέτωπο πολιτών από τα κάτω μπορεί να έχει μέλλον. Όλα τα άλλα είναι νερό στο μύλο των κρατούντων!
