Μέσα από τους κόλπους αυτού που ονομάζεται «διεθνής επιστημονική κοινότητα» έχει διαμορφωθεί μια τάση ή κίνηση για τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει σήμερα η Επιστήμη για τη ζωή, τη γήινη σφαίρα και τον πληθυσμό της. Και προτείνονται ηθικοί κώδικες, επιτροπές δεοντολογίας και ελέγχου σε ορισμένους τομείς όπως η γενετική, η προωθημένη χειρουργική των μεταμοσχεύσεων, και άλλους. Παρά το γεγονός πως κι εδώ έχει μπει γερά ο ανταγωνισμός για δυσφήμηση καινοτομιών του αντιπάλου μέρους δεν μπορεί να αγνοηθεί η δυνατότητα διαμόρφωσης μιας νέας συνείδησης μέσα στις στρατιές που εντάσσονται ή αγωνίζονται να ενταχθούν σ’ αυτήν την κοινότητα. Ούτε ακόμα και η εκμετάλλευση των αντιθέσεων που αναπτύσσονται στην πορεία αυτού του ανταγωνισμού. Ο δημοσιοσχετίστικος χαρακτήρας της προβολής καινοτομιών θα μπορούσε να αποκαλυφθεί τότε εγκυρότερα και να μην εμφανίζονται «τετελεσμένες» καταστάσεις σαν φυσικές θεομηνίες (βλ. AIDS), όπως επίσης και να επισημαίνονται οι «παρενέργειες» τέτοιων καινοτομιών.
Αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από δύο πράγματα: από το αν και κατά πόσο θα αναπτυχθούν κινήματα έξω από το καθιερωμένο παιχνίδι και από το αν τα κινήματα αυτά θα έχουν ξεπεράσει τη γνωστή άποψη για την επιστήμη, τη γνώση και τα παρόμοια. Αλλιώτικα θα έχουμε έναν ανταγωνισμό «αποκαλύψεων» δίχως συνέχεια- όταν θα τα «βρίσκουν» οι άμεσα ενδιαφερόμενοι – ή οι «παρενέργειες» θα χρησιμοποιούνται για κοινωνικούς διαχωρισμούς και πολιτικές μανούβρες.
Ο αποσπασματικός χαρακτήρας κινημάτων της τελευταίας 20ετίας, όπως π.χ. (κατά των πυρηνικών αντιδραστήρων και άλλων κινημάτων οικολογικού χαραχτήρα όπως στη Βραζιλία, (Αμαζόνιος), Γερμανία, Ιαπωνία, Βιετνάμ κ.λπ.) ή και προσφάτων κινήσεων (Γαλλία κατά της τσιμεντοποίησης), θα έπαιρνε πιο συστηματικό και συνεχή χαρακτήρα, αν υπήρχε διαμορφωμένη μία γενική άποψη. Και αυτή δεν μπορεί να είναι σκέτα οικολογική, που αποσυνδέει αυτή την πλευρά της απογείωσης του καπιταλισμού και της ακάθεκτης πορείας του προς το ολοκαύτωμα των δύο πηγών απ’ όπου αντλεί την επιβεβαίωση του (μισθωτή εργασία – Γη – Φύση).
Υπό τον τίτλο «Το ολοκαύτωμα των δύο πηγών», δημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα του Γιάννη Χοντζέα από το βιβλίο «Για το κομμουνιστικό πρόγραμμα της εποχής μας» που γράφτηκε το 1993 και κυκλοφόρησε το 2000 από τις εκδόσεις Α/συνεχεια. Το απόσπασμα είναι και σήμερα χρήσιμο, αφού οι αντιθέσεις του σύγχρονου συστήματος έχουν εισχωρήσει και στο πεδίο της Επιστήμης. Δημοσιεύτηκε στο Δρόμο στα πλαίσια ενός αφιερώματος με αφορμή τα 22 χρόνια από τον θάνατο του Γ. Χοντζέα.
Δείτε εδώ ολόκληρο το αφιέρωμα.
