Του Χρήστου Καραμάνου.
Σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης είχαμε στη χώρα μας, κατά βάση, μονοκομματικές κυβερνήσεις. Στην παράδοση αυτή, τα τελευταία χρόνια, σημειώνεται μια ουσιώδης διαφοροποίηση. Παρ’ ότι η κυβέρνηση παραμένει μονοκομματική, η ουσιαστική στήριξη της πολιτικής της γίνεται από ένα ευρύτερο κομματικό φάσμα. Στην περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή, για ένα μεγάλο διάστημα, το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου ήταν απόν από την αντιπολίτευση και έτσι πέρασαν, σχεδόν αναίμακτα, σκληρά αντιλαϊκά μέτρα (κατάργηση του οκτάωρου στο δημόσιο τομέα, γενίκευση της ελαστικής εργασίας, υλοποίηση νόμου Ρέππα στο ασφαλιστικό κ.λπ.). Παράλληλα, με κοινή συναίνεση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ επικυρώθηκαν από τη Βουλή όλες οι ευρωπαϊκές οδηγίες, με αποκορύφωμα την αντιδραστική Ευρωσυνθήκη (Ευρωσύνταγμα). Σωστά τότε πολλοί μίλησαν για συναινετικό δικομματισμό, ενώ πλατιά η κοινωνία αναγνώριζε ότι η μόνη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέκου Αλαβάνου.
Σήμερα, με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και την τρόικα ΔΝΤ–ΕΚΤ–Ε.Ε. στην εξουσία, η αστική πολιτική στηρίζεται από το νεοφιλελεύθερο τόξο ΠΑΣΟΚ–Ν.Δ.–ΛΑΟΣ. Ένα τρίδυμο που δρα σε αγαστή συνεργασία, όπως είδαμε το τελευταίο διάστημα, σε τρία καθοριστικά ζητήματα:
•στην υιοθέτηση της νέας κατοχής που επέβαλε το ΔΝΤ και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο,
• στην άγρια καταστολή για την αντιμετώπιση της λαϊκής αντίστασης και ειδικά με την αξιοποίηση της δολοφονίας των τριών εργαζομένων στη Μαρφίν, για μια μεγάλη προβοκάτσια σε βάρος του κινήματος, και
• στη δημιουργία κλίματος συναίνεσης του πολιτικού κόσμου, ειδικά με τη σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακόμη και μετά την πρωτοφανή πραξικοπηματική ρύθμιση, σύμφωνα με την οποία η Βουλή ούτε καν θα εγκρίνει τις συμβάσεις με το ΔΝΤ και την τρόικα.
Τα τρία αυτά επίπεδα, δηλαδή, αντιλαϊκή καταιγίδα υπό τις εντολές των πιστωτών συν άγρια καταστολή με προβοκάτσιες, συν συναίνεση, ορίζουν σήμερα τις συντεταγμένες του αστικού πολιτικού στρατοπέδου. Διαφοροποιήσεις μπορεί να επιτρέπονται αλλά χωρίς να διακυβεύεται η οργανική του ενότητα. Για παράδειγμα, ο κ. Σαμαράς, μπορεί να ψήφισε «όχι» στη Βουλή, αλλά βγήκε στη συνέλευση του ΣΕΒ και σαν «καλός μαθητής» απολογήθηκε: «Δεν μας ρώτησαν αν πρέπει να πάρουμε ή όχι τη βοήθεια του μηχανισμού στήριξης – εδώ που μας έφεραν, δεν υπήρχε άλλη λύση». Είχε προηγηθεί η αυστηρή υπόδειξη του προέδρου του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλου: «Χρέος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που μέχρι χθες ήταν κυβέρνηση, είναι να γίνει μέρος της εθνικής προσπάθειας να μην πτωχεύσει ο τόπος».
Την ίδια στιγμή, η τοποθέτηση Σαμαρά ότι «η χώρα χρειάζεται αξιόπιστη αντιπολίτευση και δεν μπορεί να ακούγεται ως μοναδική αντιπολίτευση η φωνή των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο», δείχνει το άγχος του τρίδυμου μήπως τους ξεφύγει ο έλεγχος της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Χρειάζεται ακόμη να επισημανθεί ο οργανικός ρόλος του ΛΑΟΣ: Κύρια δύναμη κρούσης και προβοκάτσιας ενάντια στο κίνημα και την Αριστερά, υπερπροβαλλόμενη από τα ΜΜΕ λαϊκίστικη ρητορική, π.χ. ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά και «καταλύτης» για το κλίμα συναίνεσης (ψήφισε και τα δύο πακέτα μέτρων του ΠΑΣΟΚ, επέμεινε από την πρώτη στιγμή για την προεδρική σύσκεψη).
Όμως, αν αναλογιστούμε ότι από το συναινετικό δικομματισμό για να περάσουν οι μεταρρυθμίσεις Καραμανλή, φτάνουμε στο νεοφιλελεύθερο και υποτελές τρίδυμο ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ για να περάσει η νέα κατοχή του ΔΝΤ, τότε ένα πράγμα αναδεικνύεται: η ευθραυστότητα του συστήματος.
Η Αριστερά οφείλει να πιστέψει στις δυνάμεις της. Να μην μπει στο κάδρο της συναίνεσης, όπως καλούν σήμερα κάποιοι που χθες ήθελαν «προγραμματική αντιπολίτευση».
Η Αριστερά μπορεί και πρέπει να συγκρουστεί αποφασιστικά, ενωτικά, αποτελεσματικά και νικηφόρα. Αυτό δείχνει κι εκεί καλεί το λαϊκό ποτάμι της 5ης Μάη.
