Το «φιλελεύθερο» και «προοδευτικό» newspeak θέλει η μετανάστευση να είναι ευλογία. Ο ξεριζωμός, οι περιφερειακές ανισότητες, η προσφυγιά, η αποικιοκρατία είναι έννοιες ξεπερασμένες σαν αναλυτικά εργαλεία και λειτουργούν μόνο ως θέαμα. Η κυρίαρχη πλέον αντίληψη είναι πως η μετακίνηση πληθυσμών είναι ένα φυσικό φαινόμενο, με το οποίο θα πρέπει να συμφιλιωθούμε. Στα πλαίσια αυτά κινήθηκε η πρόσφατη παρέμβαση του κ. Αντώνη Λιάκου, γνωστού διανοούμενου, υποστηριχτή της συγκεκριμένης αντίληψης, που με αφορμή τη στοχοποίηση των μεταναστών για τον θάνατο βρέφους προσφύγων, μίλησε για ακόμη μια φορά ξεκάθαρα τη γλώσσα της προοδευτικοφανούς ελίτ.
Αφού πρώτα επιτέθηκε στην ελληνική κοινωνία, την οποία γι’ ακόμη μια φορά κατηγόρησε για ξενοφοβικές νοοτροπίες, «για τις οποίες οι Έλληνες θα απολογούνται μετά από χρόνια, όπως οι Γερμανοί για τον ναζισμό» (!), –ξεχνώντας πως αυτή μόνη της σηκώνει το βάρος των μεταναστευτικών ροών, έχοντας «καταδικαστεί» από τους ευρωπαίους φίλους του κ. Λιάκου, να είναι το σύγχρονο «Έλις Άιλαντ» της Ευρώπης–, προχώρησε σε μια νέα ερμηνεία του μεταναστευτικού φαινομένου, αυτή της «θεωρίας των συγκοινωνούντων αγγείων». Έτσι η Ελλάδα και τα υπόλοιπα Βαλκάνια με πληθυσμούς που «καταρρέουν και γηράσκουν», την ίδια στιγμή που «βρίσκονται απέναντι σε ένα πέταλο χωρών, από Αφρική έως Τουρκία, στο οποίο υπάρχει πληθυσμιακή έκρηξη», έχουν ανάγκη τη μετακίνηση πληθυσμών. Ο κ. Λιάκος ζήλεψε την χρεοκοπημένη πολιτική της Γερμανίας, που το 2015, οργάνωσε την «υποδοχή» 1,5 εκατομμυρίου μεταναστών και προσφύγων, για να λύσει το πρόβλημα έλλειψης νεανικού εργατικού δυναμικού, και δηλώνει πως «η Ελλάδα έχει ανάγκη τουλάχιστον ένα εκατομμύριο πρόσφυγες για να αντιμετωπίσει την πληθυσμιακή κατάρρευση».
Κάπως έτσι διανοούμενοι σαν τον κ. Λιάκο, του οποίου η σιωπή για το αίσχος της Μόριας τα χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εύκολο να ξεχαστεί, κόντρα στο κοινό αίσθημα της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, σπεύδουν να επιβάλουν την ατζέντα των υπερεθνικών ελίτ, κατηγορώντας την κοινωνία για συντηρητισμό. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη αποικιοκρατική και σύγχρονη δουλοκτητική αντίληψη που θέλει να επαναλάβει την καταλήστευση του παγκόσμιου Νότου, μέσω της εκμετάλλευσης των ανθρώπων που βρίσκονται σε δυναμικές και παραγωγικές ηλικίες. Σε μια περίοδο βέβαια που οι πλανητικές ισορροπίες έχουν αλλάξει και η Δύση έχει χάσει τον δυναμισμό του παρελθόντος, η μετακίνηση πληθυσμών λειτουργεί αποδιοργανωτικά και για τις ανεπτυγμένες χώρες κατακερματίζοντας την κοινωνική τους συνοχή, και λειτουργεί αντικειμενικά μόνο προς όφελος του παγκοσμιοποιημένου και εύκολα μετακινούμενου κεφαλαίου. Ειδικά σε χώρες τις περιφέρειας του αναπτυγμένου κόσμου, όπως η χώρα μας, με συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα και υπό την απειλή των γεωπολιτικών ανακατατάξεων, το μεταναστευτικό ζήτημα θέτει έντονα ζητήματα βιωσιμότητας. Μια ακόμη πλευρά είναι πως η «γήρανση» της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, πέρα απ’ την υπογεννητικότητα ως πολιτισμικό φαινόμενο των δυτικών κοινωνιών. Στην χώρα μας η δημογραφική κατάρρευση επιταχύνθηκε από τις μνημονιακές πολιτικές, και κυρίως από μια άλλη ξεχασμένη μετανάστευση, αυτή των 500 χιλιάδων νέων Ελλήνων του brain drain.
Αφήσαμε μια ακόμη πλευρά για το τέλος. Θα ήταν απλά κάποιες ακόμη επικίνδυνες απόψεις αυτές, αν δεν συνοδευόταν από έναν οικονομικό κύκλο πολλών εκατομμυρίων ευρώ, από τον οποίο σιτίζονται ΜΚΟ, ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, πολυεθνικές κ.ά. – πάντα στο όνομα του «ανθρωπισμού» και της κινητικότητας…
