του Τριαντάφυλλου Σερμέτη
Όταν υπερτερεί κατά πολύ η νόηση έναντι του συναισθήματος ή αντίστροφα όταν υπερτερεί το συναίσθημα σε βάρος της νόησης, τότε επέρχεται βαθιά σχάση και υπέρμετρη ανισορροπία στον άνθρωπο, με συνέπεια το κενό που δημιουργείται ανάμεσα σε αυτά τα δύο να βιώνεται ως άβυσσος. Και το ένα και το άλλο είναι κριτήρια καλλιέργειας και πνευματικής ακμής ή παρακμής, αφού το πνεύμα συναποτελείται από αυτά τα δύο στοιχεία· άρα η εξύψωση του πνεύματος προϋποθέτει σε ισορροπία αυτά τα δύο τουλάχιστον. Στην Ελλάδα σήμερα έχει επέλθει βαθιά ανισορροπία που βιώνεται ως άβυσσος και αποτελεί τραγωδία του ελληνισμού. Το μέλλον αυτής της χώρας λιγοστεύει πλέον εμφανώς.
ΕΙΝΑΙ ΟΦΘΑΛΜΟΦΑΝΕΣΤΑΤΟ ότι η πλήρης οικονομική χειραγώγηση των τελευταίων δέκα ετών που οδήγησε στην πλήρη εθνική εξάρτηση από τις ξένες δυνάμεις, είχε ως τελικό σκοπό την ανακατάταξη των συνόρων των κρατών στην περιοχή μας και ειδικότερα στα Βαλκάνια. Η Ελλάδα, πλήρως υποταγμένη ως χώρα παρίας, διαδραματίζει αυτόν τον γεωπολιτικό ρόλο ως εμπροσθοφυλακή των ισχυρών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δει κανείς τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τούτο σημαίνει ξεκάθαρα ότι εξυπηρετεί συμφέροντα αλλότριων δυνάμεων. Το αν η εξυπηρέτηση των αλλότριων συμφερόντων μπορεί να θεωρηθεί ότι εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της Ελλάδας είναι πολύ συζητήσιμο, διότι η ελληνική ιστορία έχει αποδείξει πολλάκις ότι, όταν στην πορεία του χρόνου μεταβληθούν τα συμφέροντα των ισχυρών, ο υποταγμένος αφήνεται στην τύχη του. Έτσι προήλθαν οι μεγάλες συμφορές στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Με βάση τον παραπάνω συλλογισμό όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και το σύστημα που τις στηρίζει –η τελευταία δεν εξαιρείται– λειτουργούν με όχημα μόνο τη νόηση (πραγματισμό), διότι θεωρούν ότι θα πρέπει να συμβιβαστούν, δηλαδή να υποταχθούν πλήρως στους ισχυρούς για να επιβιώσουν. Η λογική τούτο επιβάλλει· κατά συνέπεια αυτή η λογική, και μάλιστα απόλυτα κυνική, δεν ενέχει φυσικά ψήγματα ιδεολογίας, παρά μόνο τρόπους επιβίωσης μέσω της απόλυτης υποταγής. Επομένως, με βάση τον παραπάνω συλλογισμό, ο απόλυτος πραγματισμός που οδηγεί πάντα σε συμβιβασμούς (υποταγή) έχει ιστορικά οδηγήσει σε εθνικές συμφορές (βλ. μικρασιατική καταστροφή).
Επίσης, είναι φανερό ότι η οικονομική κρίση, που οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους σε οικονομική εξαθλίωση, ανέσυρε στην επιφάνεια της ελληνικής κοινωνίας, ως κυρίαρχα, τα συναισθήματα του θυμού, του μίσους και της οργής, που είναι αποτελέσματα της προδοσίας που αισθάνθηκε η κοινωνία από το πολιτικό σύστημα από τη μεταπολίτευση και μετά. Η γιγάντωση και η εξωτερίκευση αυτών των συναισθημάτων οδήγησε σε ακραίες συμπεριφορές. Η εθνικιστική έξαρση που παρατηρείται είναι αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος. Άνθρωποι που τα προηγούμενα χρόνια δεν εκδήλωναν τέτοιες συναισθηματικές εξάρσεις, τώρα κυριεύονται από το μίσος, την οργή και το θυμό. Βέβαια, αρκετοί πατριδέμποροι, γνωρίζοντας την ψυχολογία του κόσμου, εκμεταλλεύονται και υποκινούν αυτά τα συναισθήματα, επιχειρώντας να κυριαρχήσουν και να κάνουν καριέρες επάνω στα συναισθήματα των αφελών. Και αυτοί κατατάσσονται βέβαια στους κυνικούς λογικούς που, όταν κυβερνήσουν, θα υποταχθούν αντίστοιχα στα συμφέροντα των ισχυρών. Αλλά χρειάζεται να τονιστεί ότι οι εθνικισμοί αυτοί πάντα υποδαυλίζονται και από τις ξένες δυνάμεις, διότι εξυπηρετούν τα σχέδιά τους για τις μελλοντικές ανακατατάξεις των συνόρων, αφού, ως γνωστόν, αυτές οι αλλαγές μόνο μέσα από τους εθνικισμούς και τους εθνικούς διχασμούς, που αποδυναμώνουν ένα κράτος, επιτυγχάνονται. Το ερώτημα είναι: γιατί να κυριαρχεί το συναίσθημα έναντι της λογικής; Είναι γνωστό ότι, όταν κάποιος βρίσκεται σε πιο αδύναμη θέση από αυτόν που επιχειρεί να συνομιλήσει, επειδή δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει χρησιμοποιεί το συναίσθημα για να τον εκβιάσει. Είναι βέβαιο ότι όταν κυριαρχεί το συναίσθημα έναντι της λογικής, με συνέπεια να κυριαρχήσει ο εθνικός παροξυσμός (παραλογισμός) πολιτικά, οδηγούμαστε σε εθνική συμφορά. (βλ. μεγαλοϊδεατισμός).
Η μεγάλη απόκλιση που υπάρχει πλέον στη χώρα ανάμεσα στο νου και στο συναίσθημα οδηγεί αναπόδραστα στην υποταγή, στο χάος και στην άβυσσο. Αυτή τη φορά η συλλογική συμφορά θα είναι ο διαμελισμός της χώρας
Με βάση τους παραπάνω συλλογισμούς, η Ελλάδα, τούτη την κρίσιμη για την επιβίωσή της χρονική στιγμή, βιώνει τον μηδενιστικό παρακμιακό εαυτό της στο μέγιστο σημείο. Από τη μια μεριά, η κυνική λογική που, υποταγμένη και δουλική στον ξένο παράγοντα προκειμένου να επιβιώσει, επιδίωξε τη Συμφωνία των Πρεσπών επιχειρηματολογώντας για την ειρήνη, τον αυτοπροσδιορισμό, την αυτοδιάθεση. Υπό άλλες συνθήκες πράγματι θα ήταν μια καλή συμφωνία, αλλά λόγω της επιβολής της από τον ξένο παράγοντα είναι ευνόητο ότι ανοίγει τις διαθέσεις για ανακατατάξεις συνόρων, με συνέπεια τις εθνικές θύελλες· και από την άλλη μεριά, η κυριαρχία του τυφλού συναισθηματισμού (εθνικισμού) που οδηγεί σε βέβαιη εθνική καταστροφή, διότι η τυφλότητα από το αρνητικό πάθος δεν αφήνει περιθώρια ψυχικής όρασης, αλλά και διότι πάλι εξυπηρετείται ο ξένος παράγοντας, αφού ο εθνικός διχασμός και ο παραλογισμός αδυνατίζουν την καθαρή σκέψη της χώρας. Είναι απλό: το όνομα συνιστά στο μέλλον πεδίο αλυτρωτικών διαθέσεων όχι μόνο από τους γείτονες προς την ελληνική Μακεδονία, αλλά και πιθανόν από μια ελληνική εθνικιστική κυβέρνηση προς τους γείτονες. Δεν το εγγυάται κανείς ότι δεν θα υπάρξει ένα τέτοιο μέλλον.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ, η πνευματική παρακμή που τα τελευταία χρόνια βιώνει η ελληνική κοινωνία γίνεται πλέον συμφορά για την ίδια την χώρα. Ηθελημένα (υποστηρικτές της Συμφωνίας των Πρεσπών) ή αθέλητα (αντίθετοι της Συμφωνίας) όλη η χώρα χορεύει σύμφωνα με τους ρυθμούς και τις επιθυμίες των ξένων παραγόντων. Μόνο όταν επέλθει η σύγκλιση μεταξύ του νου και του συναισθήματος θα υπάρξει εκείνη η ενιαία δύναμη, μια δυναμική ενότητα αντιμετώπισης των κινδύνων. Υπάρχει σαφέστατα σε ένα μεγάλο μέρος του λαού που η λογική και το συναίσθημα συγκλίνουν. Βρίσκεται όμως στη μέγγενη, από τη μια μεριά, του εθνικιστικού παραλογισμού των συλλαλητηρίων και, από την άλλη, της υποταγμένης και δουλικής Συμφωνίας. Τούτο το μέρος του λαού, που αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, τη σιωπηλή πλειοψηφία, στενάζει σιωπηλά δίχως εκπροσώπηση στην κοινωνία, ούτε πολύ περισσότερο στην πολιτική κονίστρα, και ασφυκτιά ανάμεσα στην ανισορροπία του συναισθήματος και της λογικής. Γίνεται εμφανές ότι πρόκειται για το μέρος εκείνο του λαού που δεν ενδίδει σε απατηλά διλήμματα, που εξυπηρετούν πάντα εκείνους που θέλουν να ελέγχουν τους λαούς, κατασκευασμένα από κέντρα που εδρεύουν είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Αν επικρατούσε στη χώρα το παραπάνω σκεπτικό, θα σταματούσε η εξυπηρέτηση των σχεδίων των ξένων δυνάμεων και θα επερχόταν εθνική ανεξαρτησία και μη υποδούλωση. Η εθνική ανεξαρτησία επέρχεται όταν υπάρχει η αίσθηση ότι ο συνομιλητής είναι πνευματικά ισορροπημένος και ως εκ τούτου τον σέβεσαι· διότι, όση ισχύ και να έχει μια χώρα, είναι γνωστό ότι ο κυνικά λογικός υποτάσσεται και ο τυφλά συναισθηματικός άγεται και φέρεται από οραματική τυφλότητα, ενώ η πνευματική ισορροπία δημιουργεί αρραγές μέτωπο.
Η μεγάλη απόκλιση που υπάρχει πλέον στη χώρα ανάμεσα στο νου και στο συναίσθημα οδηγεί αναπόδραστα στην υποταγή, στο χάος και στην άβυσσο. Αυτή τη φορά η συλλογική συμφορά θα είναι ο διαμελισμός της χώρας. Το μέρος του λαού που παρακολουθεί σιωπηλό, μη εκπροσωπούμενο και διεσπαρμένο, παρότι γνωρίζει, αδυνατεί να αναχαιτίσει τη συμφορά. Παραμένει όμως θεματοφύλακας μιας πνευματικής παράδοσης της ελληνικότητας, που συνταιριάζει αρμονικά τη λογική σκέψη της Δύσης με το συναίσθημα της Ανατολής. Η πολιτιστική παρακμή, τελικά, ως προάγγελος της πνευματικής παρακμής, αποδεικνύεται από τα γεγονότα ότι λιγοστεύει το μέλλον τούτης της χώρας.
