Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 27/1, εκδήλωση στο «Στέκι του Δρόμου» στη Θεσσαλονίκη με θέμα τις εξελίξεις στο «Μακεδονικό». Στην συζήτηση μίλησαν ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος, μέλος της συντακτικής επιτροπής του Δρόμου και περιφερειακός σύμβουλος Κεντρικής Μακεδονίας και ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Σπύρος Κουζινόπουλος . Παρακάτω δημοσιεύουμε την ομιλία του Γ. Θεοδωρόπουλου* που νομίζουμε ότι δίνει μια ολοκληρωμένη οπτική για το θέμα.
Το «Μακεδονικό» ανακινήθηκε με δημοσιεύματα και κρυφές συναντήσεις στο τέλος του προηγούμενο χρόνου. Σε δημοσιεύματα του εγχώριου και διεθνούς τύπου καλλιεργήθηκε ένα κλίμα ελπίδας ότι τώρα είναι η ιστορική ευκαιρία για λύση. Τον ρόλο του προξένου στην χώρα μας ανέλαβε να παίξει ο Δήμαρχος Μπουτάρης, προλειαίνοντας το έδαφος για τις επίσημες ανακοινώσεις από πλευράς της κυβέρνησης και υπουργείου Εξωτερικών.
Στην συνέχεια είχαμε τις συναντήσεις του διαμεσολαβητή κ. Νίμιτς με τους εκπροσώπους των δυο χωρών που κατέληξαν στην επίσημη συνάντηση Τσίπρα-Ζαεφ στο Νταβός την προηγούμενη βδομάδα. Η επιτάχυνση των διαδικασιών όμως δεν προκύπτει από κάποια εσωτερική ανάγκη των δύο χωρών. Είναι οι στρατιωτικές επιδιώξεις του ΝΑΤΟ στην περιοχή, που επιβάλουν ταχύτητα στα γεγονότα. Οι Μεγάλες Δυνάμεις που αναμετριούνται για την διεύρυνση της επιρροής τους στην Βαλκανική δεν θα διστάσουν να μετατρέψουν πάλι τα Βαλκάνια σε πεδίο ανταγωνισμών ή και πολέμου. Ιδιαίτερα το ΝΑΤΟ θεωρεί ώριμη μια «λύση» καθώς στις δυο χώρες υπάρχουν πλήρως ελεγχόμενες κυβερνήσεις, που πρόθυμα γίνονται πιόνια στους σχεδιασμούς της Δύσης για περικύκλωση της Ρωσίας.
Η επιτάχυνση των διαδικασιών του ονόματος της ΠΓΔΜ όμως δεν προκύπτει από κάποια εσωτερική ανάγκη των δύο χωρών. Είναι οι στρατιωτικές επιδιώξεις του ΝΑΤΟ στην περιοχή, που επιβάλουν ταχύτητα στα γεγονότα. καθώς στις δυο χώρες υπάρχουν ελεγχόμενες κυβερνήσεις που γίνονται πιόνια στους σχεδιασμούς του για περικύκλωση της Ρωσίας
Από την άλλη πλευρά για την περιοχή, την Ελλάδα και το λαό της, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Συγκεκριμένα δεν υπάρχει καμιά διασφάλιση για το αν θα ισχύει η δέσμευση για μια «ονομασία για όλες τις χρήσεις», δεν έχει διευκρινιστεί η εθνικότητα που θα δηλώνεται σε όλα τα έγγραφα και η γλώσσα που θα αναγράφεται ως επίσημη (βέβαια από εδώ και στο εξής θα είναι και η αλβανική επίσημη γλώσσα της ΠΓΔΜ μαζί με τα σλαβομακεδονικά), ούτε φυσικά όσα αλυτρωτικά, αντιεπιστημονικά και ανιστόρητα περιλαμβάνονται στο Σύνταγμα, την ιστορία και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Με βάση αυτά ακόμη και στην περίπτωση επιβολής μιας «λύσης», αυτή δεν θα μακροημερεύσει. Αντίθετα θα γεννήσει νέες πιο οξυμένες αντιπαραθέσεις και κινδύνους.
Ανά πάσα στιγμή ο «μακεδονισμός», ως ιδεολογία, συμπληρωμένος με αλυτρωτικά στοιχεία, αποτελεί μια απειλή για την εθνική και λαϊκή κυριαρχία της Ελλάδας στο βόρειο τμήμα της και για τη ειρήνη στη περιοχή. Μια χώρα, ως Μακεδονία με κάποιο προσδιοριστικό γεωγραφικό ή χρονικό, μπορεί να παρουσιάζει τμήματα της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας ως κατακτημένα από άλλες χώρες και να τα διεκδικήσει. Άλλωστε η Σολούν (Θεσσαλονίκη) θεωρείται και πρωτεύουσα υπό ελληνική κατοχή. Αυτά δεν είναι καθόλου υπερβολικά ειδικά αν συνυπολογισθούν οι πιέσεις από το αλβανικό στοιχείο που είναι συστατικό του κρατικού μορφώματος που γεννήθηκε το 1990, μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ακόμη η παρέμβαση της Τουρκίας, οι συμμαχίες της με Αλβανία και ΠΓΔΜ η προσπάθεια δημιουργίας «μουσουλμανικού τόξου» στην Βαλκανική στην υπηρεσία των μεγαλοκρατικών νεοθωμανικών βλέψεων του Ερντογάν καθιστούν την κατάσταση πιο περίπλοκη.
Η απρόσκοπτη συμμετοχή της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ δεν εξασφαλίζει διόλου την ελληνική πλευρά. Καθώς η Αλβανία και η Τουρκία είναι μέλος της συμμαχίας κινδυνεύουμε να έχουμε τρεις χώρες εντός της συμμαχίας (Αλβανία, Τουρκία και ΠΓΔΜ) που θα στρέφονται κατά της Ελλάδας. Η τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο θα συναντηθεί έτσι επίσημα με τις βλέψεις σε βάρος της Μακεδονίας από την ΠΜΓΔ και την διεκδίκηση της «Τσαμουριάς» από την Αλβανία αυξάνοντας πιέσεις και απειλές. Γίνεται φανερό ότι η ρευστοποίηση της Βόρειας Ελλάδας, από Έβρο μέχρι Αδριατική, είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος.
Ένα σύνθετο ζήτημα που χρειάζεται μια πολυδιάστατη ματιά
Αρχικά υπάρχει η διεθνής διάσταση του προβλήματος. Βασικό στοιχείο σε αυτό το επίπεδο είναι το ΝΑΤΟ και η βασική του επιδίωξη που είναι η κατοχύρωση των θέσεων του στην περιοχή. Συγκεκριμένα ο πειθαναγκασμός χωρών και κυβερνήσεων, με στόχο την απομόνωση της Σερβίας, του τελευταίου δηλαδή συμμάχου της Ρωσίας στην περιοχή. Η πολεμική προετοιμασία, και η ανάδειξη των Βαλκανίων, για ακόμη μια φορά, σε πρόσφορο πεδίο γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Στη συνέχεια υπάρχει η ελληνοσκοπιανή διάσταση που περιλαμβάνει τον ανοιχτό αλυτρωτισμό των Σκοπίων. Αλυτρωτισμός που εκφράζεται σε θεσμικό, κρατικό και συνταγματικό επίπεδο και όχι απλά σαν έκφραση κάποιων ακραίων κύκλων. Αλυτρωτισμοί που λόγο της ανερμάτιστης πολιτικής όλων των ελληνικών κυβερνήσεων έχουν επιβληθεί σε διεθνές επίπεδο.
Τέλος υπάρχει η διάσταση που περιλαμβάνει την εσωτερική κατάσταση των δύο χωρών. Η ΠΓΔΜ είναι ένα κράτος που προέκυψε ακριβώς για να αποτελεί προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ, αφού στα εδάφη του θα φτιαχτεί η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση της Ευρώπης. Ένα κράτος που στο εσωτερικό του φουντώνουν οι αντιθέσεις των δυο συνιδιοκτητών του, των σλαβόφωνων και των αλβανόφωνων πληθυσμών που έχουν αυξήσει την επιρροή τους τα τελευταία χρόνια. Αντιθέσεις που ελέω της αδυναμίας να συμβιβαστεί ο «μακεδονισμός» με την «Μεγάλη Αλβανία», θα φουντώσουν ασχέτως αν βρεθεί κάποια διευθέτηση σχετικά με το όνομα. Ενώ στην άλλη πλευρά στην Ελλάδα το «μακεδονικό» γίνεται άλλο ένα ζήτημα που η χώρα μας παίζει τον ρόλο του υπεργολάβου του ΝΑΤΟ, με καταστροφικές συνέπειες για τις διεθνείς μας σχέσεις (Σερβία, Ρωσία) και τα εθνικά συμφέροντα.
Τα Βαλκάνια και η Μεσόγειος από τα σημαντικότερα γεωπολιτικά σημεία
Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνουμε με εντυπωσιακό τρόπο την άφιξη της γεωπολιτικής και τον περιορισμό της σημασίας του οικονομισμού να καθορίζει τις παγκόσμιες εξελίξεις. Συγκεκριμένα οι εξελίξεις στην Αμερική, το Βrexit, ο δι’ αντιπροσώπων παγκόσμιος πόλεμος στην Συρία υποδηλώνουν την δεσπόζουσα σημασία της γεωπολιτικής. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στους «μεγαπαίκτες» έχουν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η προσπάθεια επανακαθορισμού των ζωνών επιρροής να φτάνει στα όρια της πολεμικής έντασης ή και του πολέμου. Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο σε πλήρη αναστάτωση!
Η απρόσκοπτη συμμετοχή της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ δεν εξασφαλίζει διόλου την ελληνική πλευρά. Καθώς η Τουρκία και η Αλβανία είναι μέλος της συμμαχίας κινδυνεύουμε να έχουμε τρεις χώρες εντός της συμμαχίας (Τουρκία, Αλβανία και ΠΓΔΜ) που θα στρέφονται κατά της Ελλάδας. Η τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο θα συναντηθεί έτσι επίσημα με τις βλέψεις σε βάρος της Μακεδονίας από την ΠΜΓΔ και την διεκδίκηση της «Τσαμουριάς» από την Αλβανία αυξάνοντας πιέσεις και απειλές
Όσα εξελίσσονται τις τελευταίες βδομάδες στην χώρα μας με το Μακεδονικό, λίγες βδομάδες νωρίτερα με την επίσκεψη Ερντογάν, συνεχώς με το Κυπριακό, είναι στιγμιότυπα νέων γεωπολιτικών ρυθμίσεων στην περιοχή. Ακόμη και γεγονότα που είναι συνέπειες των μνημονιακών εκχωρήσεων, όπως το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, η σιδηροδρομική Εγνατία και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης χρωματίζονται απ’ τον γεωπολιτικό παράγοντα.
Έχει η Ελλάδα εθνική – λαϊκή κυριαρχία;
Ας ορίσουμε ως εθνική και λαϊκή κυριαρχία την δυνατότητα μιας χώρας να χαράσσει σε γενικές γραμμές τις κρίσιμες πολιτικές όσον αφορά την οικονομία, το νομοθετικό έργο, τη διοίκηση, την άμυνα, τις διεθνείς σχέσεις. Στην περίπτωση αυτή, η χώρα μας βρίσκεται σε διαδικασία συνεχών περιορισμών, στο όριο της παντελούς εξάλειψης, τέτοιων στοιχείων.
Η Ελλάδα, με αποφάσεις της Βουλής, έχει παραχωρήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε ένα καθεστώς επιτροπείας και άμεσου ελέγχου. Έχει απολέσει δικαιώματα και εργαλεία χάραξης και εφαρμογής πολιτικών σε όλους τους κρίσιμους τομείς. Τελεί υπό καθεστώς μνημονιακής ημιαποικίας και η πολιτική που εφαρμόζει υπαγορεύεται από οργανισμούς και θεσμούς που ουδεμία σχέση έχουν με την εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Οι αποφάσεις της σημερινής κυβέρνησης δεσμεύουν την χώρα για 99 χρόνια, με διμερής συμβάσεις ορισμένες υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Η Ελλάδα δεν έχει κυριαρχία ούτε σε όλη την επικράτειά της. Ο εναέριος χώρος ελέγχεται από ξένους ιδιοκτήτες αεροδρομίων και από υπηρεσίες του ΝΑΤΟ, το Αιγαίο έχει ανακηρυχθεί «νατοϊκή θάλασσα», τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου είναι πλέον «γκρίζα ζώνη» υπό την διοίκηση της Frontex. Το «Υπερταμείο» διοικείται από ξένους συμβούλους και σε όλους τους οργανισμούς έχουν τοποθετηθεί τροϊκανοί επόπτες. Τελευταίο και καθόλου ασήμαντο, η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο μεγάλων γεωπολιτικών αναστατώσεων, έχει μετατραπεί σε οπισθοφυλακή πολεμικών συγκρούσεων και ταυτόχρονα αντιμετωπίζει τη διαρκή απειλή που συνιστά ο τουρκικός επεκτατισμός, μόνιμος περιφερειακός τραμπούκος στην ταραγμένη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει ορατός κίνδυνος ρευστοποίησης ακόμη και αυτών των στοιχείων περιορισμένης κυριαρχίας που διαθέτει. Το «Μακεδονικό», θα μπορούσε να εξελιχθεί, κάτω υπό το βάρος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και την αξιοποίηση των κάθε λογής αλυτρωτισμών, σε νέα περιπέτεια σε βάρος της ειρήνης και της φιλίας των λαών της περιοχής.
Το πολιτικό σύστημα και ο ελληνικός αστισμός μπορούν να προστατεύσουν την χώρα και να υπερασπιστούν την εθνική και λαϊκή κυριαρχία;
Ο αστισμός της Ελλάδας δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ σοβαρά για το στοιχείο της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Ενδιαφερόταν πάντα για την προστασία που θα είχε από τις μεγάλες δυνάμεις κάθε εποχής και αποδεχόταν την εξάρτηση και «συμπληρωματικότητας» της χώρας στα συμφέροντα της Δύσης. Ο τρόπος που το πολιτικό σύστημα χειρίζεται το θέμα του «Μακεδονικού» είναι ενδεικτικό του χαρακτήρα του Ελληνικού αστισμού και του φιλοϊμπεριαλιστικού εθνικισμού.
Πως μπορεί μια χώρα να προσανατολιστεί;
Αυτό που θα καθορίσει την φάση που μπήκαμε είναι ο αγώνας των υποτελών τάξεων αλλά και των λαών / εθνών για εθνική και λαϊκή κυριαρχία .Όχι με την έννοια της απομόνωσης και της νησίδας μέσα σε έναν κόσμο που μας περιβάλλει ασφυκτικά, αλλά ως οντότητας και κοινότητας-χώρου όπου παίρνονται καθοριστικές αποφάσεις για τα κοινωνικά σύνολα, ως όρου για μια οικειοθελή αποδοχή συνεργασιών και συμμαχιών με αμοιβαίο όφελος και καλή γειτονία. Ως αναγκαίου όρου ανάπτυξης μια πραγματικής δημοκρατίας και ενός ελέγχου που θα εγγυώνται βαθιούς και συλλογικά επεξεργασμένους σχεδιασμούς και μετασχηματισμούς προς όφελος της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών.
Έτσι είναι λοιπόν στις πλάτες του λαού το καθήκον αναζήτησης και διεκδίκησης μιας ανεξάρτητης πολυδιάστατης πολιτικής που να εξασφαλίζει την κατοχύρωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας της χώρας σε ένα τόσο εχθρικό και δυσμενές περιβάλλον.
Παρά το γεγονός ότι ζούμε ακόμα την φάση της οπισθοχώρησης και της καθήλωσης του λαϊκού παράγοντα, παρά το τσακισμένο του φρόνιμα, παρά τις προσπάθειες «αριστερών» και δεξιών, να τον πείσουν ότι τίποτα δεν αλλάζει είναι ο μοναδικός «παίκτης» που μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή.
Και έρχονται κάποιες στιγμές που φωνάζει ένα «φτάνει πια». Χωρίς να ξέρει τι θα κάνει μετά. Χωρίς να έχει ξεκάθαρο ποιοι είναι εχθροί και ποιοι είναι οι φίλοι του. Αγανακτεί με το ψέμα. Αγανακτεί με το να μη λαμβάνεται υπόψη η θέληση του.
Αυτή η ακηδεμόνευτη έκφραση του λαού είναι αναγκαίο να αποκτήσει προοδευτικό χαρακτήρα. Να αποτρέψει σχεδιασμούς. Γι’ αυτό της επιτίθενται όλοι μαζί οι «αντιλαϊκιστές». Που λένε πως «δεν γίνεται εξωτερική πολιτική με συλλαλητήρια». Τι άλλο όμως μπορεί να κάνει ένας λαός όταν το πολιτικό του σύστημα ακολουθεί πιστά τις προσταγές των γεωπολιτικών πατρόνων του;
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, το εθνικό και το κοινωνικό ζήτημα συμπλέκονται, δεν μπορούν να διαχωριστούν.
Όποιος προσπαθεί να τα διαχωρίσει, είτε στο όνομα του ταξικισμού είτε στο όνομα ενός νεοραγιάδικου κοσμοπολιτισμού που παρακαλάει το ΝΑΤΟ και Δύση να προσφέρει «προστασία», την ίδια στιγμή που συναινεί στην διάλυση της ελληνικής κοινωνίας μετατρέποντάς την σε μνημονιακή αποικία, προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες για την διατήρηση της σημερινής κατάστασης.
Πρέπει να σώσουμε ότι μπορεί να σωθεί απ’ την χώρα. Να βάλουμε εμπόδιο σε σχέδια που θέτουν σε κίνδυνο την εδαφική μας ακεραιότητα και την διάλυση της κοινωνίας. Να αγωνιστούμε για την εθνική και λαϊκή μας κυριαρχία, κόντρα στην υποταγή σε ΝΑΤΟ και Τουρκία. Να πάρουμε πίσω την χώρα μας. Και από υπεργολάβο του ΝΑΤΟ να την κάνουμε παράγοντα ειρήνης για την περιοχή.
* Ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος είναι μέλος της συντακτικής επιτροπή του Δρόμου και περιφερειακός σύμβουλος Κεντρικής Μακεδονίας
Οι μεγαλύτερες απειλές για την Ελλάδα
α. Οι ανταγωνισμοί των Μεγάλων Δυνάμεων κυρίως Αμερικάνων και Ρώσων και η μεταξύ τους αντιπαράθεση σε Ευρώπη, Μέση Ανατολή και Βαλκάνια. Η μετατροπή της χώρας σε υποτακτικό των ΗΠΑ και η παραχώρηση υποδομών στο ΝΑΤΟ που την καθιστούν στόχο των γεωπολιτικών αναστατώσεων.
β. Η επεκτατική νεοθωμανική πολιτική της Τουρκίας σε όλο το τόξο Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος.
γ. Οι αλυτρωτικές διαθέσεις από Αλβανία και Σκόπια, που αξιοποιούνται σαν μοχλός αποσταθεροποίησης για την περιοχή.
δ. Οι καταναγκασμοί και η ασφυκτική επιτροπεία που επιβάλλονται από Ε.Ε., ΕΚΤ , ΔΝΤ στα πλαίσια των μνημονιακών δεσμών της χώρας.
ε. Οι ίδιες οι κυβερνήσεις στην χώρα μας που σαν υποτακτικοί ευρύτερων συμμαχιών, κοινωνούν προς τον λαό την έλλειψη εναλλακτικής.
Το βίντεο της εκδήλωσης μπορείτε να το παρακολουθήσετε εδώ
