Χωράνε κάτω από τα -φθαρμένα από το χρόνο και τη συχνή χρήση- χαλιά, τα διάφορα τρωτά του αθλητισμού μας;
Μα, είναι τόσα πολλά, θα αντιτάξει ο άρχοντας του κυνισμού, που πάντα κάτι θα περισσεύει, πάντα θα ξεχωρίζει ένα φούσκωμα, πάντα θα κινδυνεύουν να σκοντάψουν όσοι κινούνται στα πεδία της γνησιότητας.
Εποχή της εικόνας εδώ και δεκαετίες. Οι κάμερες καταγράφουν τα πάντα. Φανερές-κρυφές, τηλεοπτικές-αστυνομικές, όλα μετατρέπονται σε αρχειακό(;) υλικό που αποτυπώνει την πραγματικότητα, για να μπορούν οι κάτοχοί του να διαμορφώνουν την «αλήθεια» και την «ουσία»…
Η Εβίνα αναρωτήθηκε, τι ωφελεί περισσότερο; Να δείχνεις αυτά που πρέπει, με τον κατάλληλο τρόπο για να διαμορφώσεις συνειδήσεις; Ή, να κρύβεις τα πάντα, στο βωμό μιας «ανώτερου είδους» εστίασης στο πραγματικό περιεχόμενο του αθλητισμού, που παραμένει το ίδιο το αθλητικό δρώμενο; Όταν το συνδρομητικό κανάλι έχει επιλέξει το μη σχολιασμό της κάθε αμφισβητούμενης φάσης, το κάνει για να βοηθήσει το προϊόν ή για να αποφύγει διατάραξη των ισορροπιών ανάμεσα στους συμβεβλημένους; Όταν έχουν επιλέξει να μη δείχνουν τα επεισόδια στα γήπεδα, το κάνουν για να περιορίσουν την εμβέλεια των γεγονότων και να αποτρέψουν πιθανούς μιμητισμούς ή και για να μην υπάρχει υλικό που θα αμφισβητεί τις μετέπειτα αποφάσεις της Δικαιοσύνης;
Η Εβίνα σηκώθηκε. Η αλήθεια είναι πάντα η αλήθεια. Δεν αλλάζεις την πραγματικότητα όταν την αλλοιώνεις, ή όταν μεταχειρίζεσαι τρικ. Δεν καλύπτονται τα κενά της προεργασίας με την ύστερη διαχείριση. Αντί να πιεστούν η πολιτεία, οι χορηγοί, οι ομάδες για να αλλάξουν τα πάντα συθέμελα, επιλέγεται το κρύψιμο. Έτσι, όμως, το μόνο που καταφέρνουν είναι να αναδύουν τη γενικότερη ένδεια. Θυμήθηκε έναν γείτονα της, που έκρυβε πίσω από τη βιτρίνα του ευυπόληπτου, διάφορες παραεργασίες προς ενίσχυση του εισοδήματος του. Τη μέρα που ήρθε η αστυνομία, όλοι «έπεσαν από τα σύννεφα»…
Δύο χρόνια πριν, η Εβίνα, αραγμένη στην παραλία, διάβαζε τους διαλόγους των περιβόητων κασετών του Κοριόπολις… Σήμερα, υπάρχει κανείς που ξέρει αν πραγματικά προχωράει η υπόθεση ή όχι; Η Εβίνα, αίφνης, έψαξε στην αποθήκη το παλιό κασετόφωνο της, αυτό που τη συνόδευε τα βράδια της εφηβείας. Έβαλε μια παλιά κασέτα, αφού την ξεσκόνισε με ένα πανάκι. Ήξερε από πριν πως ήταν κενή περιεχομένου… Δεν είχε μουσική, δεν είχε τίποτα… Το απόλυτο κενό… Σαν το σημείο που εναποθέτουμε όλοι, εξαναγκαστικά, πολλά πράγματα… Ένα βήμα μπροστά, όμως, να κάνουμε, θα βρούμε στόχους. Το κόκκινο βέλος δείχνει συγκεκριμένο προορισμό. Ας το ακολουθήσουμε…
Κώστας Μαρούντας
