Μακροσκελείς ανακοινώσεις εξέδωσαν ΚΚΕ και ΚΝΕ για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Στις δύο ανακοινώσεις υπάρχουν αναφορές για διάφορα θέματα και ανάμεσα σε αυτά σωστές επισημάνσεις, για παράδειγμα για τον πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ κατά της Παλαιστίνης.
Το μεγάλο θέμα που προκύπτει από την ανάγνωση είναι άλλο. Σε δύο ανακοινώσεις για την 28η Οκτωβρίου το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν βρήκαν μια λέξη να πουν για καθεαυτό το θέμα της επετείου, για το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στους Ιταλούς κατακτητές!
Θα το θεωρήσετε υπερβολικό αλλά είναι ακριβώς έτσι. Οι ανακοινώσεις καταγράφουν το ιστορικό γεγονός της εισβολής και στη συνέχεια εξαντλούν τις αναφορές του στο τι έγινε σε όλη τη δεκαετία του 1940 και ειδικά στον «ρόλο των κομμουνιστών» χωρίς μια κουβέντα για τον ξεσηκωμό όλου του ελληνικού λαού στις 28 Οκτωβρίου του 1940, χωρίς μια κουβέντα για την ηρωική πολεμική αντίσταση στην Ήπειρο και την Αλβανία. Αντιθέτως, πλήθος αναφορών ότι «δεν υπάρχει εθνική ενότητα», «δεν υπάρχουν εθνικά συμφέροντα», «το 1940 δεν ήμασταν όλοι μαζί». Φυσικά καμιά αναφορά στο γράμμα του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη που καλούσε τον λαό να πάρει μέρος στον δίκαιο πόλεμο κατά του κατακτητή.
Οι δύο ανακοινώσεις υπερτονίζουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου και τονίζουν ότι στον πόλεμο αυτό αντιμάχονταν γενικώς δύο «ιμπεριαλιστικά μπλοκ». Αυτό μάλλον οδηγεί τους συντάκτες στο συμπέρασμα ότι η ιταλική εισβολή και η αντίσταση του ελληνικού λαού και στρατού σε αυτήν, υπήρξαν μάλλον απλώς επεισόδια του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.
Στην ανακοίνωση της ΚΝΕ υπάρχει κι ένα ακόμα μεγάλο «διαμάντι». Η νεολαία του ΚΚΕ επαναλαμβάνει τη «μοδάτη» τα τελευταία χρόνια (κυρίως από φιλελεύθερους φιλοευρωπαϊκούς χώρους που μεμψιμοιρούν για τη νεοελληνική καθυστέρηση) ένσταση για το γεγονός ότι «είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση από τη ναζιστικη κατοχή, αλλά την έναρξη του πολέμου»! Σαν να αγνοούν οι συντάκτες της ανακοίνωσης ότι πρώτο το ΕΑΜ γιόρτασε μέσα στην κατεχόμενη Αθήνα την «έναρξη του πολέμου», δηλαδή το ηρωικό «Όχι». Η ένσταση επενδύεται και με την ερμηνεία ότι δήθεν αυτό συμβαίνει γιατί την Ελλάδα την απελευθέρωσε ο ΕΛΑΣ. Δηλαδή μάλλον κάτι «καθαρό» και ξένο (για την αντίληψή τους) από τον ελληνικό λαό που πολέμησε το 40.
Όσο για τα σύγχρονα θέματα, από την ανακοίνωση της ΚΝΕ δεν λείπει και η εκτίμηση ότι «μέρος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών» είναι και οι σημερινές «αντιθέσεις των αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας», με την αντιφατική προσθήκη ότι απειλούνται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας (όλης της χώρας ή μόνο μιας τάξης άραγε;).
Ανατρέξαμε ενδεικτικά στις ανακοινώσεις του ΚΚΕ των δύο προηγούμενων χρόνων για την 28η Οκτωβρίου. Τα ίδια, καμιά αναφορά στο ηρωικό «Όχι». Είναι φανερό ότι η «εξαφάνιση» δεν είναι τυχαίο γεγονός. Όπως και στην περίπτωση του 1821, όπου κι εκεί πετσοκόφτηκε από το κόμμα εντελώς ο χαρακτήρας της επανάστασης, έτσι και με το 1940. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να χωνέψει ότι η ελληνική ιστορία έχει πλήθος αντιστασιακών πράξεων που δεν ήταν ιδεολογικά «καθαρές», δεν καθοδηγήθηκαν τακτοποιημένα από ένα κόμμα, ενέπλεξαν το εθνικό με το κοινωνικό στοιχείο και αυτή ακριβώς ήταν η πηγή της τεράστιας δυναμικής τους. Είναι πολύ μακριά δυστυχώς το κόμμα αυτό από την ψυχή του ελληνικού λαού και τις ιστορικές παραδόσεις που τον νοηματοδοτούν και τον ξεσηκώνουν.
Στην ουσία δεν πρόκειται για «αριστερισμό». Μπορεί οι ανακοινώσεις αυτές να θυμίζουν τοποθετήσεις κάποιων μικρών τροτσκιστικών ομάδων με έντονη ιδεολογική φόρτιση, αλλά στην περίπτωση του ΚΚΕ το «πρόβλημα» είναι άλλο. Αρνούμενο την ενότητα του εθνικού με το κοινωνικό ζήτημα, τόσο στην ανάγνωση της ιστορίας όσο και της σύγχρονης πραγματικότητας, το ΚΚΕ αποφεύγει και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτήν. Γιατί αν τα αναλάμβανε, το κόμμα θα έμπαινε σε άλλους μπελάδες από αυτούς που φέρνει η ήρεμη κοινοβουλευτική ζωή, αλλά και η σχετικά ήρεμη «οργανωμένη» (και κάπως νοικοκυρεμένη) «ταξική πάλη».
