Το Κιλκίς οργανώνεται απέναντι στην κρίση

Φαρμακοποιοί, γιατροί και απλοί πολίτες συμμετέχουν εθελοντικά στο Κοινωνικό Φαρμακείο-Ιατρείο. Του Δημήτρη Αγαθόπουλου

Το Κοινωνικό Φαρμακείο-Ιατρείο είναι ένας θεσμός που στο Κιλκίς αριθμεί σχεδόν δύο χρόνια ζωής. Λίγο πριν δηλαδή από την έναρξη της μεγάλης κρίσης στη χώρα μας, σε συνδυασμό με την είσοδό της στο ειδικό καθεστώς που έχουν επιβάλλει η τρόικα και τα μνημόνια. Είναι μια κοινωνική δομή που απευθύνεται σε άνεργους, άστεγους, ασφαλισμένους στην Πρόνοια, κρατούμενους, μετανάστες και γενικά σε κατηγορίες πολιτών που πετιούνται κυριολεκτικά στον καιάδα με τις καταιγίδες των καταστροφικών για την κοινωνία μέτρων που παίρνουν οι εγχώριοι συνεργάτες των τροϊκανών, δίχως να αναλογίζονται το κοινωνικό ολοκαύτωμα που προκαλούν. Και, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, πρόκειται για κατηγορίες ανθρώπων που αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς καθημερινά, γεγονός που αυξάνει τις ανάγκες για την ύπαρξη μέσων αντίστασης από την πλευρά της κοινωνίας, προκειμένου να κρατηθεί η κοινωνική συνοχή.

Το Κοινωνικό Φαρμακείο-Ιατρείο στηρίζεται σε δύο αρχές-αξίες που αρχίζουν τελευταία να ξαναπαίρνουν τη θέση τους μέσα στην κοινωνία. Την αλληλεγγύη και τον εθελοντισμό. Η μεν πρώτη ανταποκρίνεται, πηγάζει και καλύπτει ανάγκες της κοινωνίας, η μεν δεύτερη αξία αποτελεί την προσφορά της κοινωνίας της ίδιας. Ο συνδυασμός των δυο μαζί Κοινωνικό Φαρμακείο-Ιατρείο οδηγεί στην κοινωνικοποίηση της αλληλεγγύης, γεγονός εκ των ων ουκ άνευ. Επί της ουσίας όταν το κράτος, όχι μόνο αδυνατεί να δώσει λύσεις στα καθημερινά προβλήματα του λαού, αλλά τουναντίον δημιουργεί ακόμα περισσότερα με τις αποφάσεις υπηρέτησης των συμφερόντων των τοκογλύφων, τότε η κοινωνία παίρνει την κατάσταση στα χέρια της, οργανώνει δομές, προστατεύεται, δημιουργεί μικρές εστίες προκειμένου να σταθεί σε πρώτη φάση όρθια και σε δεύτερο χρόνο να αναδείξει ξεχασμένες αξίες όπως η αλληλεγγύη, που θα είναι τα όπλα για το μέλλον.
Εδώ είναι και η διαφορά με μια δημόσια υπηρεσία. Εκεί εξασφαλίζονται μεν οι ανάγκες, στο σημείο που καλύπτονται, αλλά δεν συμμετέχει η κοινωνία, γεγονός που στο κοινωνικό φαρμακείο είναι και το ζητούμενο. Στόχος θα ήταν η δημιουργία τέτοιων κρατικών φορέων που να τους αγκαλιάσει η κοινωνία και αυτό θα ήταν ένα από τα ζητούμενα της εποχής μας.
Από τη μια έχεις πραγματικές ανάγκες που προκύπτουν από την καθημερινότητα (ανεργία, αυτοκτονίες, μετανάστες, μετατροπή της χώρας μας σε ανθρώπινη χωματερή) και από την άλλη ανθρώπους που πλήττονται καθημερινά από τη γενοκτονική πολιτική που εφαρμόζεται. Στην ουσία πρόκειται για κοινωνικά δίκτυα με βαθύτερο σκοπό τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού και της κοινωνικής συνοχής, μικρές εστίες αντίστασης μέσα στο μεσαίωνα που επικρατεί για να μην οδηγηθούμε σαν κοινωνία στο χάος, αλλά να αναπτύξουμε αξίες που πλέον αποκτούν νόημα.

* Ο Δημήτρης Αγαθόπουλος
είναι ενεργός πολίτης και εθελοντής
φαρμακοποιός.

Σχόλια