Του Γιώργου Γεωργίου. Σε κρίσιμη καμπή βρίσκεται το σύνολο του φοιτητικού κινήματος. Μετά από περίπου 1,5 μήνα καταλήψεων, έντονων διαδικασιών και γενικής αναταραχής στους φοιτητικούς χώρους ένας πρώτος κύκλος φοιτητικών κινητοποιήσεων βρίσκεται στο τέλος του. Κερδίζοντας αρκετά αλλά και αδυνατώντας να απαντήσει είτε σε ζητήματα ποινικοποίησης ή σε πραγματικά προβλήματα που τέθηκαν από πληθώρα φοιτητών και αντιμετωπίστηκαν λίγο έως πολύ ως προβοκατόρικα. Το αν θα ανοίξει ένας δεύτερος κύκλος και πώς θα συνεχιστεί τόσο η συμμετοχή των φοιτητών στις λαϊκές κινητοποιήσεις όσο και το κράτημα του ζητήματος της παιδείας στην επικαιρότητα, έχει να κάνει εν πολλοίς με τις απαντήσεις που θα δοθούν πάνω στα ερωτήματα που γέννησε το φοιτητικό κίνημα αυτές τις μέρες ύπαρξής του.
Άνισες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν στην εξέλιξή τους οι κινητοποιήσεις στο χώρο της παιδείας. Από τη μια μεριά πληθώρα διαδικασιών και συνελεύσεων με μαζική συμμετοχή και από την άλλη αναντίστοιχης μαζικότητας κινηματικά ραντεβού. Συγκρότηση συντονιστικών καταλήψεων ανά σχολές με πλατιά συμμετοχή και δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων και αντίθετα συντονιστικά γενικών συνελεύσεων πόλεων, λημέρια της φοιτητικής Αριστεράς και μόνο.
Η διάθεση ενός κόσμου να κουβεντιάσει και να αναμετρηθεί με τα ζητήματα τόσο της παιδείας όσο και της εποχής του, ήταν και είναι εμφανής. Παράλληλα όμως η φοιτητική Αριστερά, αδυνατούσε να στρέψει την πυξίδα προς τη σωστή κατεύθυνση, να προβάλλει το ενωτικό αίτημα του «Να φύγουν τρόικα, κυβέρνηση, πολιτικό σύστημα» σαν κεντρικό και αναλώθηκε ή στη στείρα αντιπαράθεση με το νόμο είτε σε γενικόλογα «αντικαπιταλιστικά» αιτήματα. Η πλούσια εμπειρία του κινήματος των πλατειών μένει ακόμα να χωνευτεί και να αξιοποιηθεί.
Ο χώρος της παιδείας έχει πλέον να απαντήσει σε τρία κεντρικά ζητήματα. Πρώτον, αν θα καταφέρει να συνδεθεί με την κοινωνία και τα αιτήματά της, χαρίζοντας τις δυνάμεις του στον κεντρικό πολιτικό αγώνα για μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στη χώρα. Δεύτερον, αν θα μπορέσει με ποικιλία τρόπων και δράσεων να κρατήσει το εκπαιδευτικό «ζεστό» στην κοινωνία και θα επιχειρήσει να μπλοκάρει κινήσεις εφαρμογής ή αντεκδίκησης. Τρίτον, αν οι υγιείς διαδικασίες και ο κόσμος που κινητοποιήθηκε θα αποτελέσουν μια κρίσιμη μαγιά που θα συγκροτήσει και θα καθορίσει το ρόλο του φοιτητικού κινήματος σε έναν ερχόμενο λαϊκό ξεσηκωμό.
Το επόμενο μεγάλο ραντεβού και για τους φοιτητικούς χώρους είναι η γενική απεργία της Τετάρτης 19/10. Θα αναμετρηθούν οι φοιτητικοί χώροι με το καθήκον τους να συμμετάσχουν και να βοηθήσουν στην οργάνωση ενός λαϊκού ποταμού ανατροπής; Θα παίξει το φοιτητικό κίνημα ρόλο στη συγκρότηση ενός πλατιού λαϊκού ξεσηκωμού για να φύγει το κατοχικό καθεστώς;
Το ερώτημα παραμένει, στο χέρι μας να το απαντήσουμε.
Η διάθεση ενός κόσμου να κουβεντιάσει και να αναμετρηθεί με τα ζητήματα τόσο της παιδείας όσο και της εποχής του, ήταν και είναι εμφανής. Παράλληλα όμως η φοιτητική Αριστερά, αδυνατούσε να στρέψει την πυξίδα προς τη σωστή κατεύθυνση, να προβάλλει το ενωτικό αίτημα του «Να φύγουν τρόικα, κυβέρνηση, πολιτικό σύστημα» σαν κεντρικό και αναλώθηκε ή στη στείρα αντιπαράθεση με το νόμο είτε σε γενικόλογα «αντικαπιταλιστικά» αιτήματα. Η πλούσια εμπειρία του κινήματος των πλατειών μένει ακόμα να χωνευτεί και να αξιοποιηθεί.
Ο χώρος της παιδείας έχει πλέον να απαντήσει σε τρία κεντρικά ζητήματα. Πρώτον, αν θα καταφέρει να συνδεθεί με την κοινωνία και τα αιτήματά της, χαρίζοντας τις δυνάμεις του στον κεντρικό πολιτικό αγώνα για μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στη χώρα. Δεύτερον, αν θα μπορέσει με ποικιλία τρόπων και δράσεων να κρατήσει το εκπαιδευτικό «ζεστό» στην κοινωνία και θα επιχειρήσει να μπλοκάρει κινήσεις εφαρμογής ή αντεκδίκησης. Τρίτον, αν οι υγιείς διαδικασίες και ο κόσμος που κινητοποιήθηκε θα αποτελέσουν μια κρίσιμη μαγιά που θα συγκροτήσει και θα καθορίσει το ρόλο του φοιτητικού κινήματος σε έναν ερχόμενο λαϊκό ξεσηκωμό.
Το επόμενο μεγάλο ραντεβού και για τους φοιτητικούς χώρους είναι η γενική απεργία της Τετάρτης 19/10. Θα αναμετρηθούν οι φοιτητικοί χώροι με το καθήκον τους να συμμετάσχουν και να βοηθήσουν στην οργάνωση ενός λαϊκού ποταμού ανατροπής; Θα παίξει το φοιτητικό κίνημα ρόλο στη συγκρότηση ενός πλατιού λαϊκού ξεσηκωμού για να φύγει το κατοχικό καθεστώς;
Το ερώτημα παραμένει, στο χέρι μας να το απαντήσουμε.
* Ο Γιώργος Γεωργίου είναι φοιτητής του Τμήματος Μηχανικών Η/Υ, Τηλεπικοινωνιών και Δικτύων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Σχόλια
