Ο Ταρίκ Αλί έκανε μια εξαιρετική επισήμανση στην ομιλία του στο Φεστιβάλ Νέων του ΣΥΡΙΖΑ. Μίλησε για το «εξτρεμιστικό Κέντρο», το οποίο συντίθεται από την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά.
Με χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Γερμανίας που δεσπόζει στην Ευρώπη. Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι και Πράσινοι δημιουργούν κυβερνητικούς συνασπισμούς και διοικούν τόσο σε τοπικό όσο και σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Πράγματι, μ’ αυτό τον όρο, «εξτρεμιστικό Κέντρο», μπορεί κανείς να προσδιορίσει καλύτερα την κυβερνώσα πολιτική κάστα στην Ευρώπη. Που κρατάει στοιχεία του κοινωνικού κράτους, συρρικνωμένα, αλλά πάντως τα κρατάει, και ταυτόχρονα εφαρμόζει τις επιθετικές πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού που όχι μόνο περιορίζουν τα δικαιώματα στην εργασία, αλλά, πρωτίστως και πάνω απ’ όλα, εντείνουν σε όλο και πιο ακραίο βαθμό τις κοινωνικές ανισότητες, τη φτωχοποίηση από τη μια των πιο μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, και από την άλλη τη συγκέντρωση όλο και μεγαλύτερου πλούτου, της μέγιστης μερίδας όχι μόνο του πλούτου που παράγει, αλλά και του πλούτου που έχει συσσωρεύσει η κοινωνία, από μια όλο και μικρότερη ολιγαρχία. Διατήρηση των θεσμών της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή, διαχωρισμός των εξουσιών, εκλογές, ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ., αλλά και ένταση της αστυνομοκρατίας, της μαζικής παρακολούθησης των πολιτών αδιακρίτως και, βεβαίως, χαλάρωση της αντιφασιστικής επιφυλακής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι είτε με δεξιά είτε με σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην εξουσία, αναπτύχθηκε στην Ευρώπη -παράλληλα, συντονισμένα και περίπου ομοιόμορφα- το κοινωνικό κράτος σε πρωτόγνωρα για τον κόσμο επίπεδα και κατοχυρώθηκαν σε εξίσου πρωτόγνωρο βαθμό τα ανθρώπινα/πολιτικά δικαιώματα. Είτε με δεξιά είτε με σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, εδραιώθηκε στην Ευρώπη μια μακριά περίοδος ειρήνης στο εσωτερικό της, που δεν αναιρέθηκε ούτε εξ αιτίας του Ψυχρού Πολέμου, τον οποίο οι Αμερικάνοι αρκετές φορές εξώθησαν στα πρόθυρα ενός πραγματικού πολέμου. Επίσης, ίσως με εξαίρεση σε μερικές περιπτώσεις τη Μ. Βρετανία, αποφεύχθηκαν οι πόλεμοι στο εξωτερικό, μετά τις τελευταίες αποικιοκρατικές αγριότητες των Άγγλων και των Γάλλων, π.χ. στην Κύπρο, την Αίγυπτο και την Αλγερία, ως την αρχή της δεκαετίας του ’60.
Με την τεράστια μεταπολεμική ανάπτυξη σε όλη την Ευρώπη, επιτεύχθηκε για όχι ασήμαντο χρόνο μια εσωτερική ισορροπία στην κατανομή του πλούτου και των δικαιωμάτων. Αλλά αυτό δεν σήμαινε, όσο κι αν δεν ήταν κραυγαλέα εμφανές, ότι είχαν πάψει να υπάρχουν οι αντιθέσεις και είχαν σταματήσει οι τριβές ανάμεσα στους πολλούς και τους λίγους, στους εργαζόμενους και τους διαχειριστές του πλούτου.
Η ευημερία και ο εφησυχασμός είχαν αμβλύνει τις διαφορές ανάμεσα στους παγιωμένους και γραφειοκρατικοποιημένους πολιτικούς σχηματισμούς και είχαν εξασθενίσει οι διαφορές ανάμεσα στους ακραιφνείς θιασώτες της αγοράς και τους σοσιαλίζοντες θιασώτες του κοινωνικού κράτους και της δικαιότερης κατανομής του πλούτου.
Έτσι, η «φυσική» τάση του καπιταλιστικού συστήματος προς την υπερσυγκέντρωση του κεφαλαίου, βρήκε πρόσφορο έδαφος για να επικρατήσει. Κι αυτό συνέπεσε με τις τεκτονικές αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο. Συνέπεσε με τον κορεσμό στη Δύση και με την εξάντληση των δυνατοτήτων προόδου που προσφέρει ο καπιταλισμός.
Βασιλικότεροι του βασιλέως…
Οι ολιγάρχες προσπαθούν να συνεχίσουν την αχαλίνωτη κερδοσκοπία που τους προσφέρει η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η απεριόριστη ελευθερία να επιτίθενται με κεφάλαια και να απομυζούν τους λαούς, αφαιρώντας τους το φυσικό τους πλούτο, πλημμυρίζοντας τις αγορές μόνο με δικά τους προϊόντα και εκμεταλλευόμενοι την πνευματική και σωματική δύναμη των λαών με ελάχιστα ανταλλάγματα. Δίνουν δουλειά στους φτωχούς και κρατούν τις κοινωνίες εξαθλιωμένες και τις χώρες υπανάπτυκτες. Αυτή είναι η παγκοσμιοποίηση. Ένα καταπληκτικό εφεύρημα του σκληρού επεκτατικού και αδηφάγου καπιταλισμού.
Ταυτόχρονα, οι ολιγάρχες της Δύσης προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον απρόβλεπτο ανταγωνισμό μεγάλης κλίμακας που προέκυψε από την ορμητική ανάπτυξη των αναδυόμενων χωρών, με την Κίνα στην πρώτη γραμμή. Αξιοποιούν την ανάπτυξη αυτών των χωρών, αλλά ταυτόχρονα χάνουν έδαφος και υποχωρούν.
Τρίτον, οι Ευρωπαίοι εγκατέλειψαν την πολιτική της μη επέμβασης στα εσωτερικά των άλλων χωρών, αμέσως μετά την κατάρρευση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας από τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους αντάμα, δεν ήταν παρά μόνο η αρχή. Αφγανιστάν, Ιράκ, Πακιστάν, Λιβύη, Μάλι και παρ’ ολίγον Συρία, αποτελούν τις πιο εμφανείς εκδηλώσεις αυτού του επιθετικού παρεμβατισμού, που στέλνει την Ευρώπη πίσω, πολύ πίσω, στην εποχή της αποικιοκρατίας. Και αυτή η στροφή, καθ’ υπόδειξιν των ολιγαρχών, συντελέστηκε από το εξτρεμιστικό Κέντρο. Από την παραδοσιακή αγγλική Δεξιά και τους απανταχού σοσιαλιστές ως τους Πράσινους της Γαλλίας και της Γερμανίας. Ο δικός μας αρχισοσιαλιστής, με όποια ορθογραφία προτιμάτε, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, επικρότησε την εισβολή στη Συρία, η οποία δεν είχε καν αποφασιστεί τελεσίδικα να πραγματοποιηθεί, αλλά απλώς συζητιόταν. Το εξτρεμιστικό Κέντρο στην Ελλάδα, είναι βασιλικότερο του βασιλέως, γι’ αυτό και εδώ εφαρμόζονται καταστροφικές πολιτικές που δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε καμία άλλη χώρα της περιφέρειας των μητροπόλεων, όσο ξεφτιλισμένη κι αν είναι η πολιτική της νομενκλατούρα.
Και τέταρτον, οι ολιγάρχες έχουν βάλει στο μάτι τον πλούτο που συσσωρεύτηκε κατά τις προηγούμενες δεκαετίες στις αναπτυγμένες χώρες και διαμοιράστηκε, όχι ισότιμα, αλλά πάντως διαμοιράστηκε πλατιά στην κοινωνία. Γιατί δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι οι αναπτυγμένες χώρες γνώρισαν μεταπολεμικά μια ευημερία που ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε στην ανθρωπότητα. Τώρα, λοιπόν, η πολιτική εξουσία, εξαρτημένη από την ολιγαρχία και στην υπηρεσία της, με όλο και λιγότερα κατάλοιπα του κοινωνικού κράτους, που διαμορφώθηκε και κάτω από την πίεση του σοσιαλιστικού μπλοκ, υιοθετεί και εφαρμόζει πολιτικές που τείνουν με όλο και μεγαλύτερη ένταση στην αναδιανομή του πλούτου, όχι μόνο του παραγόμενου, αλλά και του προϋπάρχοντος. Δεν τους φτάνει, δηλαδή, να ρίξουν στα τάρταρα τις αμοιβές για την παρεχόμενη εργασία. Θέλουν να αποσπάσουν και ό,τι έχει ο κάθε εργαζόμενος αποκτήσει από τότε που δουλεύει. Και δεν τους φτάνει ούτε αυτό, θέλουν να του αποσπάσουν κι αυτό που δημιούργησαν και του άφησαν οι γονείς του. Έτσι, ρημάζουν όχι μόνο τους εργάτες και τους μισθωτούς, τους οποίους βαλκανοποιούν, αλλά και τη μεσαία τάξη που αποτέλεσε, κατά τα λεγόμενά τους, τη ραχοκοκαλιά της Ελλάδας. Της υφαρπάζουν τον πλούτο, την περιουσία, το απόθεμα και το εισόδημα, της αφαιρούν το κοινωνικό στάτους και τη ρίχνουν βορρά στα ολιγοπώλια.
Χωρίς Ηρακλήδες…
Μια μειοψηφία, πολύ μικρή, φρόντισε τα προηγούμενα χρόνια να στείλει τα συσσωρευμένα δισεκατομμύριά της, πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, στις μεγάλες τράπεζες της Ελβετίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας, αλλά και στους φορολογικούς παραδείσους που δεν είναι αδέσποτοι, αφού ανήκουν στη Μεγάλη Βρετανία και την Αμερική, όπως τα νησιά Κεϊμάν και οι Παρθένες Νήσοι. Αυτοί, λοιπόν, που φυγάδευσαν τα λεφτά τους έξω και δεν τα επένδυσαν στον τόπο τους, στεγνώνοντας την οικονομία από το αναγκαίο ζεστό χρήμα, ανεξάρτητα από τον τρόπο που τα είχαν κερδίσει, νόμιμα ή παράνομα, ετοιμάζονται, μαζί με τους ξένους επενδυτές, τα αρπαχτικά funds, να εξαγοράσουν τις ιδιοκτησίες μας, δημόσιες και ιδιωτικές, από το πετρέλαιο και το νερό μέχρι τα νησιά και τα χωράφια, όταν η αξία τους θα έχει σχεδόν μηδενιστεί και οι Έλληνες θα ζητιανεύουν.
Ο καπιταλισμός με μεγαλύτερη ανακατανομή και δικαιότερη μοιρασιά υπέρ των πολλών και με αρκετούς περιορισμούς σε βάρος της ασυδοσίας, απληστίας και αδηφαγίας των λίγων, που έδωσε πρόσκαιρα την εντύπωση ότι είναι εφικτός, τελείωσε. Η αντίστροφη πορεία έχει αρχίσει και γίνεται βίαια, πολύ βίαια. Ο πλούτος της κοινωνίας αναδιανέμεται με συνοπτικές διαδικασίες υπέρ των λίγων. Οι τάξεις επανακαθορίζονται. Και αυτά δεν υλοποιούνται από μία ακραία νεοφιλελεύθερη ή φασιστική Δεξιά. Υλοποιούνται απ’ αυτό που πολύ εύστοχα ο Ταρίκ Αλί χαρακτηρίζει ως «εξτρεμιστικό Κέντρο».
Για άλλη μια φορά η Ευρώπη λύγισε στον αμερικανισμό, εκεί όπου το εξτρεμιστικό Κέντρο ήταν και παραμένει καθεστώς, εφαρμόζει όλες αυτές τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και εξαπολύει τους πολέμους.
Το «εξτρεμιστικό Κέντρο», στην Ελλάδα, συντίθεται από το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, το οποίο υπερκεράστηκε εκ δεξιών από τη Χρυσή Αυγή ακριβώς επειδή εντάχθηκε στο συνασπισμό του «εξτρεμιστικού Κέντρου», από τη Νέα Δημοκρατία, το πρώην σοσιαλίζον ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά, που εξέπεσε αυτοβούλως από την Αριστερά. Όλοι αυτοί μαζί ανέλαβαν να εφαρμόσουν την πιο ριζοσπαστική και ακραία, την πιο εξτρεμιστική μορφή του καπιταλισμού μέσα στην Ευρώπη, διευκολύνοντας την εφαρμογή της, με διαβαθμίσεις, σε όλο το μπλοκ των αναπτυγμένων χωρών της Δύσης. Γιατί, αυτό που κάνουν εδώ, να είμαστε βέβαιοι ότι θα εφαρμοστεί εν όλω ή εν μέρει, αυτούσιο ή παραλλαγμένο, κι αλλού, σε άλλα θύματα. Δοκιμάζεται εδώ και εν συνεχεία εξάγεται.
Βέβαια, πρέπει να επισημάνουμε ότι το εξτρεμιστικό Κέντρο βαδίζει σε ένα τεντωμένο σχοινί, γιατί προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Για να αποφύγει την εσωτερική κατάρρευση, στον πυρήνα των μητροπόλεων, θυσιάζει την περιφέρεια. Το ξαναείπε προχτές και η Λαγκάρντ, απερίφραστα. Ρίξαμε την Ελλάδα για να σώσουμε την Ευρωζώνη. Το λέει με άνεση, γιατί δεν τη νοιάζει τι θα πουν στην περιφέρεια, τα θύματα, την ενδιαφέρει πώς θα το εκλάβουν οι μητροπόλεις. Αλλά ούτε αυτό φτάνει. Γι’ αυτό πιέζουν ακόμα περισσότερο την περιφέρεια, έχοντας εξασφαλίσει πολιτικές φατρίες στην εξουσία των πιο αδύναμων χωρών, πρόθυμες και υποτακτικές, εξαγορασμένες και δουλικές.
Τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά. Ποτέ στην ιστορία δεν πτώχευσε μία χώρα, και μάλιστα τόσο γρήγορα και σε τέτοιο βαθμό, εκ προμελέτης. Με αποφάσεις του εξτρεμιστικού Κέντρου των μητροπόλεων και με ανάληψη της εφαρμογής του από το εξτρεμιστικό Κέντρο της ίδιας μας της χώρας, ζούμε ακριβώς αυτό. Τον ακρωτηριασμό μιας ολόκληρης χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκ προμελέτης. Και, πολύ φοβάμαι, ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε ακόμα δει.
Εάν δεν τους σταματήσουμε, αυτή η διεθνής συμμορία των ολιγαρχών, με το εντόπιο παράρτημά της, θα μας γυρίσει πίσω στη λίθινη εποχή του ελληνικού καπιταλισμού. Ήδη το φαινόμενο διαμορφώνεται. Ανεργία, πτώχευση, μετανάστευση. Και μάλιστα, με δυσμενέστερους όρους από το παρελθόν, αφού ο καπιταλισμός την εποχή της υπανάπτυκτης Ελλάδας βρισκόταν σε φάση ραγδαίας ανόδου, ανάπτυξης και ευημερίας, που ευνοούσε και τους φτωχούς συγγενείς. Σήμερα, πτωχεύουν και διαλύουν την Ελλάδα, όντας υπό διάλυσιν οι ίδιοι, οπότε προοπτικές εξόδου και επαναφοράς δεν υπάρχουν. Παρά μόνο εάν η Ελλάδα, η μικρή Ελλάδα, αφυπνιστεί, εξεγερθεί και βάλει φρένο στην κατολίσθηση, εάν από μοντέλο λεηλασίας και απαξίωσης, έχει το απόθεμα δυνάμεων και βούλησης, να ορθωθεί σαν μοντέλο αντίστασης και ανατροπής, συμπαρασύροντας και άλλους λαούς της Ευρώπης που οδηγούνται στο ίδιο σφαγείο αν και με μικρότερες ταχύτητες και ηπιότερες μεθόδους. Μεγάλο το βάρος που πέφτει στους Έλληνες, σε μια εποχή που σπανίζουν οι Ηρακλήδες και οι Άτλαντες!
Στέλιος Ελληνιάδης
