Ίσως δεν βρίσκεται το «ζουμί» των πολιτικών εξελίξεων στη στήριξη που, για άλλη μία φορά, η κυβέρνηση κατορθώνει να αποσπά ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές της. Σε ένα εκνευριστικά χλιαρό πολιτικό κλίμα -σε αντιπαραβολή με την κοινωνική ασφυξία και τις καταιγιστικές εξελίξεις στην Ε.Ε.- η «υπεύθυνη στάση» της αντιπολίτευσης, που εκθείασε ο Παπανδρέου μετά τις συναντήσεις του με τους αρχηγούς, είχε συνέχεια.
Ο πρωθυπουργός επιτυγχάνει τον εγκλωβισμό της πολιτικής αντιπαράθεσης στο τόξο της «σωτηρίας» της χώρας. Το ρυθμό και τον τόνο υπαγορεύουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι: δηλαδή, τα «συγκροτήματα», ο ΣΕΒ και, βέβαια, η τρόικα. Η «σωτηρία» συνεπάγεται ξεπούλημα της χώρας, μαζικές απολύσεις και άγρια λιτότητα. Πηγαίνει πακέτο με την επιβολή του κράτους έκτακτης ανάγκης. Με ένα μαγικό ραβδί απαλείφονται η αδήριτη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και οι πρωτοφανείς αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής. Καθηλώνονται οι εντυπώσεις στη… μείωση των επιτοκίων και στην… επιμήκυνση! Ένας βαθύς αναστεναγμός ανακούφισης αναδύθηκε στη χώρα. Τραγέλαφος: Η καταιγιστική επίθεση στην κοινωνία βαφτίζεται «εθνική ευθύνη» απέναντι στην «καταστροφολογία» που αρέσκεται να καταγγέλλει ο πρωθυπουργικός θίασος.
Το πρόγραμμα Σαμαρά -«δραστική αλλαγή των όρων του Μνημονίου και ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη!»- υλοποιείται κατά γράμμα. Φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου, ξεπούλημα -μέχρι και το νούμερο των 50 δισ. είχε προϋπολογιστεί- ελαστικοποίηση της εργασίας, η περίφημη «εναλλακτική» πρόταση της Ν.Δ. τότε απέναντι στο Μνημόνιο, τώρα εντός, ταυτίζεται απόλυτα με το σκληρό πυρήνα του νέου Συμφώνου για το Ευρώ. Η στάση Σαμαρά αποτελεί μαξιλάρι ανακούφισης για τον Παπανδρέου και σκαλοπάτι εισόδου της Ν.Δ. στον άξονα του Μνημονίου.
Το ΛΑΟΣ θέλει να προβάλλει ως φερέγγυα δύναμη, που μπορεί να προσφέρει λύσεις στα αδιέξοδα της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Αυταρχική θωράκιση, τεχνοκρατικός νεοφιλελευθερισμός, ρατσιστικός λαϊκισμός, ρητορεία ενάντια στο φθαρμένο δικομματισμό, έτσι κατορθώνει να συσπειρώνει ένα σημαντικό ακροατήριο.
Αντίθετα, ο ωμός νεοφιλελευθερισμός της Ντόρας, χρήσιμος σύμμαχος της κυβέρνησης, δεν βρίσκει λαϊκή απήχηση.
Τέλος, η Δημοκρατική Αριστερά μόνο στο ρόλο του κομπάρσου μπορεί να φιλοδοξεί – κι αν της δοθεί κι αυτός, στη δίνη των ανατροπών που έρχονται.
Υπάρχει πολιτική ουρά ουσίας στο δίλημμα «σωτηρία ή χρεοκοπία». Τα σενάρια της Ουγγαρίας και της Ιρλανδίας είναι πολύ πιθανόν να επαληθευτούν με μία κατάρρευση της κυβέρνησης, είναι όμως εξαιρετικά απίθανο να προβάλλει η αξιωματική αντιπολίτευση ως αυτοδύναμη λύση.
Στον εθνικό κορμό «σωτηρίας» στριμώχνονται μεγαλύτεροι και μικρότεροι πρόθυμοι, εκεί που σέρνει ως ώρας το χορό το πρωθυπουργικό κέντρο. Η Δεξιά του Α. Σαμαρά επιδιώκει βαρύνοντα ρόλο, το ΛΑΟΣ φιλοδοξεί ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του, οι μικροί πρόθυμοι να είναι τα απαραίτητα υποστυλώματα.
Οικουμενικοί σχεδιασμοί -με ή χωρίς εκλογικά και κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και εκβιασμούς- εκκολάπτονται. Το όριο 180 ψήφοι στη Βουλή, που τίθεται διερευνητικά για την επικύρωση του Ευρωπαϊκού Συμφώνου και του νέου Μνημονίου διαρκείας, είναι ενδεικτικό.
Αυτό το σάπιο πολιτικό καθεστώς ή θα σαρωθεί από την κοινωνική οργή ή θα βυθίσει τη χώρα στην υποτέλεια και τη σήψη. Είναι η ώρα των καθοριστικών επιλογών. Ή, μάλλον, βρισκόμαστε ήδη μετά από αυτή την ώρα, και όλοι κρίνονται και θα κριθούν. Στην πράξη, όχι πια στα λόγια.
Κανένας δεν αντιλήφθηκε με ποιο σκοπό οι ηγεσίες της Αριστεράς έλαβαν μέρος στο θέατρο «υπευθυνότητας» που έστησε ο πρωθυπουργός πριν από τη Σύνοδο Κορυφής. Ακολούθησε η αναιμική στάση διαφοροποίησης και καταγγελίας για τα τετελεσμένα των Βρυξελλών. Είναι εμφανώς άλλης κλίμακας και ποιότητας η επείγουσα αναγκαιότητα να οργανωθεί ο αγώνας του λαού για την ανατροπή και τη λυτρωτική αντιστροφή του μοιραίου διλήμματος «σωτηρία ή καταστροφή» της χώρας.
