Ποιος και πώς θα ακυρώσει τα σχέδια του καθεστώτος. Του Χρίστου Καραμάνου
Κάθε πολιτική διαδικασία έχει συγκεκριμένο επίδικο. Αυτό αφορά και τις επερχόμενες εκλογές. Τι επιδιώκουν μέσα από αυτές η άρχουσα τάξη, η τρόικα και το ειδικό καθεστώς που έχουν εγκαθιδρύσει; Έναν πολιτικό συσχετισμό που πρώτον θα νομιμοποιεί ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις και δεύτερον θα υλοποιήσει, με σαρωτικό τρόπο, μια χείριστη φάση κοινωνικής εξόντωσης και χούντας. Αν το μνημονιακό μπλοκ πάρει την κυβερνητική αυτοδυναμία, ο προαναφερθείς διπλός πολιτικός στόχος θα έχει επιτευχθεί. Έστω και με κίβδηλο τρόπο. Έστω και με υποκλοπή της ψήφου του λαού μέσω της μιντιακής τρομοκρατίας. Έστω κι αν το αγωνιζόμενο τμήμα της κοινωνίας κατορθώσει να ξεπεράσει την, αναμφισβήτητη για μια πρώτη περίοδο, απογοήτευση.
Για το προοδευτικό αντιμνημονιακό τόξο και σύμπασα την Αριστερά θα όφειλε να υπάρχει επίσης ένα επίδικο από τις εκλογές: να ακυρώσει το σχεδιασμό του ειδικού καθεστώτος. Δεν πρόκειται για την κατάκτηση ενός στρατηγικού στόχου, αλλά για ένα σημαντικό τακτικό στόχο. Κοινό στόχο μιας σειράς δυνάμεων, κοινό πόθο εκατομμυρίων ανθρώπων του λαού. Εφικτός άραγε στόχος; Ναι, αν υπάρξει εκλογική συμπαράταξη όλων αυτών των προοδευτικών αντιμνημονιακών δυνάμεων. Συμπαράταξη που δεν θα ακυρώνει ούτε τη φυσιογνωμία ούτε τους επόμενους τακτικούς στόχους κάθε δύναμης ούτε τη στρατηγική της.
Τι μπορεί να πετύχει μια τέτοια συμπαράταξη; Πρώτον και εξαιρετικά σημαντικό: την ακύρωση των μνημονίων και των συμβάσεων. Δεύτερον, να βάλει σε μεγαλύτερη, αποφασιστικότερη και ορμητικότερη κίνηση ένα τεράστιο κοινωνικό δυναμικό και να ανοίξει το δρόμο για μια μετωπική έκφρασή του. Τρίτον, να αποδυναμώσει το αστικό μπλοκ, στέλνοντας στο περιθώριο (και στο δικαστήριο) το διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο πολιτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο – τον κορμό του μεγαλοαστισμού δηλαδή. Τέταρτον, επίσης να αποδυναμώσει το αστικό μπλοκ, καταργώντας τη μιντιοκρατία του μεγάλου κεφαλαίου και μετατρέποντας τα σημερινά τανκς της χούντας δηλαδή, τα ιδιωτικά κανάλια, σε δημόσιο αγαθό στην υπηρεσία του λαού. Πέμπτον, να θέσει υπό δημόσιο έλεγχο τις τράπεζες -τα λεφτά για την εθνικοποίηση των οποίων έχουν ήδη δοθεί και με το πολύ παραπάνω- ανοίγοντας τη δυνατότητα για παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, για επιβίωση του λαού και (σκληρή αλλά αξιοπρεπή) δουλειά για όλους. Έκτο και πιο σημαντικό, να θεμελιώσει μια νέα δημοκρατική πορεία του τόπου, όπου λαός θα ελέγχει τα πάντα, θα ενημερώνεται για κάθε τι και θα αποφασίζει με τίμιες και πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες (δημοψηφίσματα κ.λπ.) για κάθε ζήτημα.
Είναι λίγα όλα αυτά; Η απλή λογική λέει ότι δεν είναι καθόλου λίγα και ότι μάλλον είναι το πρώτο εφικτό βήμα αλλαγής στην ελληνική κοινωνία. Και επιπλέον, οποιοδήποτε προοδευτικό μέλλον, όπως και να υπάρχει στους σχεδιασμούς κάθε δύναμης της Αριστεράς, θα περάσει υποχρεωτικά (τονίζουμε το υποχρεωτικά γιατί αυτό υποδεικνύει η ζωή και το κριτήριο του εφικτού) μέσα από αυτήν την πρώτη, αναγκαία δρασκελιά. Πρέπει να φθάσουμε σε αυτόν τον κόμβο, σε μια Μεταπολίτευση του Λαού, και ας φθάσουμε κοινά.
Ως προς τα επόμενα (προσοχή, είναι επόμενα) ζητήματα, όπως η διαγραφή ή ριζική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και η σχέση με την Ε.Ε. και το ευρώ, οι διαφορετικές προσεγγίσεις αγωνιζόμενων πτερύγων της Αριστεράς, δεν είναι πραγματικά κρίσιμο εμπόδιο για τη συνεργασία σήμερα. Στην πορεία, με βάση τις ανάγκες του λαού και τα μέτωπα που θα ανοίγονται σε μια διαδικασία ρήξεων και ανατροπών, σε όλα αυτά τα ζητήματα θα αποφασίσει ο ίδιος ο λαός ελεύθερα, π.χ. με δημοψήφισμα, έχοντας γκρεμίσει τη μιντιοκρατία και έχοντας πρώτα ενημερωθεί και ελέγξει. Έτσι δεν έγινε και στην Ισλανδία;
Το επίδικο, σήμερα, για ένα ευρύτατο δυναμικό του λαού είναι ότι υπάρχει κοινός δρόμος και όλη η Αριστερά που αναφέρεται στους αγώνες, οφείλει να κάνει το παν για να περπατηθεί.
Μόνο έτσι, κάνοντας έμπρακτα αυτοκριτική, μπορεί η Αριστερά να συνδεθεί με το μαχόμενο λαϊκό κίνημα κι να ανοίξει μια ελπιδοφόρα προοπτική.
Για το προοδευτικό αντιμνημονιακό τόξο και σύμπασα την Αριστερά θα όφειλε να υπάρχει επίσης ένα επίδικο από τις εκλογές: να ακυρώσει το σχεδιασμό του ειδικού καθεστώτος. Δεν πρόκειται για την κατάκτηση ενός στρατηγικού στόχου, αλλά για ένα σημαντικό τακτικό στόχο. Κοινό στόχο μιας σειράς δυνάμεων, κοινό πόθο εκατομμυρίων ανθρώπων του λαού. Εφικτός άραγε στόχος; Ναι, αν υπάρξει εκλογική συμπαράταξη όλων αυτών των προοδευτικών αντιμνημονιακών δυνάμεων. Συμπαράταξη που δεν θα ακυρώνει ούτε τη φυσιογνωμία ούτε τους επόμενους τακτικούς στόχους κάθε δύναμης ούτε τη στρατηγική της.
Τι μπορεί να πετύχει μια τέτοια συμπαράταξη; Πρώτον και εξαιρετικά σημαντικό: την ακύρωση των μνημονίων και των συμβάσεων. Δεύτερον, να βάλει σε μεγαλύτερη, αποφασιστικότερη και ορμητικότερη κίνηση ένα τεράστιο κοινωνικό δυναμικό και να ανοίξει το δρόμο για μια μετωπική έκφρασή του. Τρίτον, να αποδυναμώσει το αστικό μπλοκ, στέλνοντας στο περιθώριο (και στο δικαστήριο) το διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο πολιτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο – τον κορμό του μεγαλοαστισμού δηλαδή. Τέταρτον, επίσης να αποδυναμώσει το αστικό μπλοκ, καταργώντας τη μιντιοκρατία του μεγάλου κεφαλαίου και μετατρέποντας τα σημερινά τανκς της χούντας δηλαδή, τα ιδιωτικά κανάλια, σε δημόσιο αγαθό στην υπηρεσία του λαού. Πέμπτον, να θέσει υπό δημόσιο έλεγχο τις τράπεζες -τα λεφτά για την εθνικοποίηση των οποίων έχουν ήδη δοθεί και με το πολύ παραπάνω- ανοίγοντας τη δυνατότητα για παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, για επιβίωση του λαού και (σκληρή αλλά αξιοπρεπή) δουλειά για όλους. Έκτο και πιο σημαντικό, να θεμελιώσει μια νέα δημοκρατική πορεία του τόπου, όπου λαός θα ελέγχει τα πάντα, θα ενημερώνεται για κάθε τι και θα αποφασίζει με τίμιες και πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες (δημοψηφίσματα κ.λπ.) για κάθε ζήτημα.
Είναι λίγα όλα αυτά; Η απλή λογική λέει ότι δεν είναι καθόλου λίγα και ότι μάλλον είναι το πρώτο εφικτό βήμα αλλαγής στην ελληνική κοινωνία. Και επιπλέον, οποιοδήποτε προοδευτικό μέλλον, όπως και να υπάρχει στους σχεδιασμούς κάθε δύναμης της Αριστεράς, θα περάσει υποχρεωτικά (τονίζουμε το υποχρεωτικά γιατί αυτό υποδεικνύει η ζωή και το κριτήριο του εφικτού) μέσα από αυτήν την πρώτη, αναγκαία δρασκελιά. Πρέπει να φθάσουμε σε αυτόν τον κόμβο, σε μια Μεταπολίτευση του Λαού, και ας φθάσουμε κοινά.
Ως προς τα επόμενα (προσοχή, είναι επόμενα) ζητήματα, όπως η διαγραφή ή ριζική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και η σχέση με την Ε.Ε. και το ευρώ, οι διαφορετικές προσεγγίσεις αγωνιζόμενων πτερύγων της Αριστεράς, δεν είναι πραγματικά κρίσιμο εμπόδιο για τη συνεργασία σήμερα. Στην πορεία, με βάση τις ανάγκες του λαού και τα μέτωπα που θα ανοίγονται σε μια διαδικασία ρήξεων και ανατροπών, σε όλα αυτά τα ζητήματα θα αποφασίσει ο ίδιος ο λαός ελεύθερα, π.χ. με δημοψήφισμα, έχοντας γκρεμίσει τη μιντιοκρατία και έχοντας πρώτα ενημερωθεί και ελέγξει. Έτσι δεν έγινε και στην Ισλανδία;
Το επίδικο, σήμερα, για ένα ευρύτατο δυναμικό του λαού είναι ότι υπάρχει κοινός δρόμος και όλη η Αριστερά που αναφέρεται στους αγώνες, οφείλει να κάνει το παν για να περπατηθεί.
Μόνο έτσι, κάνοντας έμπρακτα αυτοκριτική, μπορεί η Αριστερά να συνδεθεί με το μαχόμενο λαϊκό κίνημα κι να ανοίξει μια ελπιδοφόρα προοπτική.
Σχόλια
