Ο μοντελοπνίχτης, ο παραγκάρχης, ο διάδοχος του θείου και ο Έλβις…
Του Κωνσταντίνου Σταυρουλάκη.
Ο παραπάνω υποτίτλος θα μπορούσε, σίγουρα, να αποτελεί τίτλο κακοστημένης επιθεώρησης ή μάλλον ανατρεπτικού b-movie! Και στην πραγματικότητα είναι. Είναι ο τίτλος της κακοστημένης μαύρης κωμωδίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν και μετά τις 19/2 έγινε ξεκάθαρο πως το ελληνικό ποδόσφαιρο, πλέον, δεν μπορεί να ενταχθεί στο πλαίσιο του cult, αλλά είναι ένας ακόμη τομέας της χώρας που παραπαίει. Το ντέρμπι των αιωνίων στο Φάληρο, στις 19/2, ήταν η χαριστική βολή στο χώρο του ποδοσφαίρου. Για την ακρίβεια έτσι πίστευαν οι περισσότεροι. Διότι, το κακό με το ελληνικό ποδόσφαιρό είναι πως μπορεί πάντα να σε εκπλήξει. Αρνητικά.
Πριν από το μεγάλο φετινό ντέρμπι, το παιχνίδι είχε ξεκινήσει για τα καλά. Ο οπαδικός τύπος ζητούσε όρκους τιμής, νίκες εξιλέωσης, αποδείξεις για το ποιος είναι το απόλυτο αφεντικό στην αρένα. Οι «παράγοντες» επισκέφτηκαν τους παίχτες, τους ζήτησαν να ματώσουν την φανέλα, να εκμηδενίσουν τους αντιπάλους και να «κάνουν μάγκα» τον πρόεδρο που χώνει τα ωραία του φράγκα στην ομάδα και απαιτεί νίκες και φυσικά να πάρει πίσω ακόμη περισσότερα ωραία φράγκα! Σε αυτό, λοιπόν, το περιβάλλον ξεκίνησε ένα παιχνίδι που έληξε, με τον οπαδικό στρατό του Ολυμπιακού να εισβάλει στο γήπεδο και να κυνηγά τους παίκτες του Παναθηναϊκού, με τον πρόεδρο του Ολυμπιακού και διάδοχο του θείου Σωκράτη να δηλώνει προκλητικά πως δεν έγινε τίποτα και πως η φιλοξενία των γηπεδούχων ήταν αξεπέραστη. Το θέατρο του παραλόγου συνεχίστηκε με ανακοινώσεις, εκατέρωθεν, για το ποιος πρωτοσπίλωσε το ποδόσφαιρο, οι οπαδικές εφημερίδες ξεσπάθωσαν ενάντια στο «κατεστημένο» που δεν αφήνει τις ομάδες τους να μεγαλουργήσουν και την πολιτεία να δηλώνει πως το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο, θα πέσουν κεφάλια κ.λπ. Φυσικά, οι ποινές ήταν χάδι και οι δύο ομάδες έκαναν τον γύρο του θριάμβου για τη κατάκτηση του πρωταθλήματος και η ζωή συνεχίστηκε.
Προσεχώς νέες κασέτες
Οι εκπλήξεις, όμως, συνεχίστηκαν. Ο μοντελοπνίχτης -και κατά κόσμον Αλέξης Κούγιας- εμφανίστηκε ξαφνικά ως εγγυητής της κάθαρσης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Έδωσε, πρόσφατα, στη δημοσιότητα ηχογραφημένες συνομιλίες που παρουσιάζουν τον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού Βόλου Αχιλλέα Μπέο να συνομιλεί με κάποιον άγνωστο και να προσπαθεί να στήσει παιχνίδια με τη μεσολάβηση διαιτητών. Ο νέος παραγκάρχης Α. Μπέος, είπε πως όλα είναι ψέματα, οι συνομιλίες είναι προϊόν μοντάζ και κατηγόρησε τον επονομαζόμενο και Έλβις, πρώην πρόεδρο του Παναθηναϊκού, Ν. Πατέρα, πως αυτός είναι πίσω από τις συνομιλίες. Στις συνομιλίες, βέβαια, εμπλεκόταν και το όνομα του Β. Μαρινάκη λέγοντας πως προσπάθησε να χρηματίσει κάποιον διαιτητή. Το αν οι κατηγορίες του προέδρου της Παναχαϊκής και «γνωστού ποινικολόγου» ευσταθούν μένει να αποδειχτεί. Ή και όχι.
Η ιστορία, των ηχογραφημένων συνομιλιών φτάνει πίσω στο 2002, όπου διάφορες κασέτες βγήκαν τότε στη δημοσιότητα και απεδείκνυαν πως ποδοσφαιρικοί παράγοντες πρωτοστατούντων του μπαρμπά- Θωμά Μητρόπουλου και του θείου Σωκράτη Κόκκαλη έστηναν με τη βοήθεια διαιτητών παιχνίδια όλων των εθνικών κατηγοριών. Ο τότε υπουργός αθλητισμού και βουλευτής ΠΑΣΟΚ κ. Φλωρίδης έφτασε το μαχαίρι στο κόκαλο, η «παράγκα» θεωρήθηκε απλά ένα κύκλωμα διαιτητών, κανένας παράγοντας δεν τιμωρήθηκε και η ποδοσφαιρική ομοσπονδία ανέλαβε την ευθύνη να εκδώσει ένα πόρισμα σχετικό με την υπόθεση, πράγμα το οποίο ποτέ δεν έκανε.
Και όλα τα ίδια μένουν…
Η σαπίλα, βέβαια, του ελληνικού ποδοσφαίρου παραμένει. Οι πλειοψηφία των παραγόντων ανακυκλώνονται από ομάδα σε ομάδα, συνήθως εκδιώκονται εξαιτίας των οικονομικών ατασθαλιών που οι ίδιοι προκαλούν στις ομάδες που διοικούν, οι οικονομικές τους δραστηριότητες είναι στην καλύτερη περίπτωση αμφίβολες και το ποδόσφαιρο είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα πλυντήρια μαύρου χρήματος στη χώρα. Ο επαγγελματικός αθλητισμός στις μέρες μας προκαλεί απέχθεια στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας, κανένα από τα σκάνδαλα που τον ταλανίζουν δεν πρόκειται να διαλευκανθούν και οι οπαδικοί στρατοί θα συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο τους, αποτελώντας ασπίδα προστασίας για τους νονούς-αφεντικά των ομάδων τους.
Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης όμως φέρει, αδιαμφισβήτητα, η πολιτεία η οποία όλα αυτά τα χρόνια έχει στηρίξει συνειδητά τις επιλογές των μεγαλοπαραγόντων του ποδοσφαίρου, έχει επανειλημμένα νομοθετήσει υπέρ αυτών και έχει διαγράψει το σημαντικότερο κομμάτι των χρεών των ομάδων. Κάθε φορά που ακούω πως το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο, σκέφτομαι τον Μπαρμπά-Θωμά καθισμένο στην παράγκα του να χαμογελά!
