Η παρέμβαση των ΗΠΑ, η Πέμπτη Φάλαγγα και η υπογραφή
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Ψίθυροι, φήμες, παρέμβαση των ΗΠΑ, αντίδραση του Σόιμπλε, όλα παίζονται ως την τελευταία στιγμή για την περιλάλητη συμφωνία με δυο σταθερές: θα είναι επώδυνη αλλά δεν θα αγγίζει συντάξεις και μισθούς, όχι τώρα, αργότερα βλέπουμε. Αν αυτός ο συμβιβασμός είναι έντιμος θα το κρίνουμε εμείς οι ίδιοι. Η κυβέρνηση και ο κόσμος. Επί της ουσίας, το κλειδί είναι αν η συμφωνία ανοίγει δρόμο, έστω σοκάκι, για βελτίωση από τη στιγμή της υπογραφής της. Αν ο κόσμος νιώσει ότι σταμάτησε η κατηφόρα και υπάρχει ελπίδα, η κυβέρνηση θα πάρει ανάσα. Το μάθημα, πάντως, το πήραμε όλοι: η Ευρώπη, η Ε.Ε., δεν είναι παράδεισος ούτε ίδρυμα αλληλεγγύης. Είναι τόπος σκληρών ανταγωνισμών εθνικών και οικονομικών συμφερόντων και τελεί υπό την επικυριαρχία των ΗΠΑ. Όσο για το ΔΝΤ να μην ξεχνάμε ότι η πρόεδρός του, η Κρ. Λαγκάρντ, έχει δικαστική εκκρεμότητα που την απειλεί με φυλάκιση. Μετά την (άγνωστη) απειθαρχία του Στρος Καν και τη δημόσια ταπείνωσή του, φρόντισαν να βάλουν στη θέση του άνθρωπο που τον ελέγχουν εκ των προτέρων.
Κράτη και συμφέροντα
Η παρέμβαση των ΗΠΑ επιβάλλει ισορροπίες, περιορισμούς, όρια στη χώρα μας. Δεν πρόκειται για ένδειξη φιλίας εκ μέρους των ΗΠΑ. Τα κράτη δεν έχουν φίλους αλλά μόνο σύμμαχους, προσωρινούς και ασταθείς. Τα κράτη δεν έχουν ιδεολογία στην εξωτερική τους πολιτική αλλά μόνο συμφέροντα. Να γίνει σαφές: Μπορεί και ένας αστός πολιτικός/ κυβέρνηση να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας του, π.χ. ο Ντε Γκoλ, όσο και μια γνησίως αριστερή κυβέρνηση. Ενδέχεται τα κίνητρα και οι στόχοι να είναι διαφορετικοί, να κατανοούν με άλλο τρόπο το συμφέρον αυτό. Αλλά στην ουσία του είναι ένα: η ανεξαρτησία της χώρας. Είναι άλλο ζήτημα η χρήση της ανεξαρτησίας στο εσωτερικό της χώρας.
Η επέμβαση των ΗΠΑ για να γίνουν πιο ελαστικοί οι πιστωτές και να υπογραφεί συμφωνία εξυπηρετεί πρωτίστως την Αμερική και φανερώνει τα περιθώρια κινήσεων που διαθέτουμε ως χώρα. Παρεμπιπτόντως, φανερώνει και τα όρια που διαθέτει η ίδια η Ε.Ε. – ο Μπρζεζίνσκι, θυμίζω, στη Μεγάλη Σκακιέρα θεωρεί το σύνολο της Ε.Ε. προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Η ουσιώδης διαφορά από τις συγκρούσεις που συμβαίνουν, ανά την υφήλιο, είναι ότι στην περίπτωσή μας μιλάμε για χώρο που ο επικυρίαρχος θεωρεί «δικό του», αποκλειστικής του χρήσης και ευθύνης και μπορεί να επιβάλει τη θέλησή του, έχει αυτή τη δυνατότητα. Ωστόσο, επειδή η συγκυρία είναι ρευστή για όλους, επειδή οι αντιθέσεις έχουν οξυνθεί εντός του δυτικού χώρου, επειδή οι αντίπαλοι, Ρωσία και Κίνα γίνονται καθημερινά πιο επικίνδυνοι, τα περιθώρια κινήσεων έχουν διευρυνθεί, η πειθαρχία έχει χαλαρώσει.
Η Αριστερά και η σύμμαχος πατριωτική Δεξιά μπορεί να θέλουν την ανεξαρτησία αλλά αυτό δεν ταυτίζεται, αυτή τη στιγμή, με ρήξη του σημερινού πλαισίου. Αυτό μπορεί να είναι επιθυμητό αλλά δεν είναι ευκταίο. Μας δυσαρεστεί, αλλά είναι έτσι. Η απόπειρα έγινε και κόστισε έναν Εμφύλιο. Καλό είναι να το λέμε δημοσίως ώστε να το ακούμε εμείς οι ίδιοι. Το μέλλον είναι άγνωστο τι θα φέρει.
Οι Σειρήνες και οι ντροπές
Υπογραφή θα μπει την ύστατη στιγμή και ώς το τελευταίο δευτερόλεπτο θα εκβιάζουν για υποχωρήσεις, έστω ψίχουλα. Στόχος τους δεν είναι να πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ ντε και καλά, αλλά να διατηρούν τη θέση τους ως επικυρίαρχων.
Οι Σειρήνες ψιθυρίζουν στο αφτί του Τσίπρα «βάλε την υπογραφή σου, βάλε τη τώρα, αμέσως, έφθασε η ώρα» βάλε τη για να τελειώνουμε και με σένα, να έρθει ο επόμενος, εμείς εδώ θα μείνουμε, Φύλακες του Στέμματος, αλλά όχι του βασιλιά. Στην άλλη όχθη, πιο καθαρός από όλους είναι ο κ. Θεοδωράκης με το ερώτημα: Ταιριάζει ο Λαφαζάνης και ο Καμμένος με την Ευρώπη; Όσοι μιλάνε για την κρυφή Πέμπτη Φάλαγγα, τη βλέπουν. Δεν είναι η ώρα για ντροπές. Η τελευταία λαμπρή ιδέα είναι να ενωθούν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Παπανδρέου κ.λπ. ως αντίπαλοι των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Από το στόμα τους και στου Θεού τ’ αφτί. Ας διασκεδάσει λίγο και ο κάθε πικραμένος.
Η μάχη είναι μακρά
Το αξιοσημείωτο της πρόσφατης Κ.Ε. δεν είναι η ισχυρή παρουσία όσων τοποθετούνται αριστερά του φάσματος. Αλλά ότι για πρώτη φορά εμφανίστηκαν ενιαία όλες οι τάσεις και τα ρεύματα που παίρνουν θέση στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Μένει να αποδειχθεί ότι δεν ήταν μια έξαρση της στιγμής, εφήμερη. Ζητούμενο, ωστόσο, παραμένει η συγκροτημένη σκέψη. Δεν μπορεί ένας να λέει ότι θα μας χρειαστούν δυο χρόνια να βρούμε τον εαυτό μας (αν βγούμε από το ευρώ) και ο άλλος να διακηρύσσει ότι θα μας χρειαστούν μόλις μερικοί μήνες. Σεβασμός στη νοημοσύνη του κόσμου.
Η μάχη είναι μακρά, υποστηρίζω. Δεν μπορεί να κερδηθεί αν η κυβέρνηση δεν πράξει τα αυτονόητα. Δεν χρειάζονται απειλές έναντι οιουδήποτε. Απαίτηση είναι η εφαρμογή των νόμων έναντι των πάντων. Αν π.χ. συλλαμβάνεται ο Μπόμπολας των οδών (και όχι των ΜΜΕ) δίνοντας την εντύπωση ότι δεν πρόκειται για πολιτική εφαρμογής του νόμου αλλά για αντιπερισπασμό, τότε είναι παραπλανητική και όλη αυτή η φασαρία για τον Ταγματάρχη. Η κυβέρνηση είναι μεταρρυθμιστική όχι επαναστατική. Η διαφορά από τις δεξιές κυβερνήσεις (Σαμαρά και σια) που επικαλούνταν τις μεταρρυθμίσεις είναι ότι η αριστερή κυβέρνηση οφείλει να διαλύει τις αυταπάτες, να απορρίπτει τις ψευδείς εντυπώσεις και τα τεχνάσματα. Η παραπλάνηση του κόσμου είναι ο χειρότερος εχθρός.
