Τι προλάβαμε και τι νομιμοποιήσαμε.
Ακόμη κι αν είχαμε αναλύσει σε βάθος την ιδέα του Μάρσαλ Μακ Λούαν που συνοψιζόταν στη ρήση Το Μέσο είναι το μήνυμα, μάλλον δεν θα είχαμε αποφύγει τη «μοιραία» εξέλιξη. Κι αυτό, διότι η τηλεόραση (υπό την επικουρία των ραδιο-εντύπων «αδελφών» της) αποδείχτηκε ο πιο αποτελεσματικός αγωγός στην τρομακτική πορεία που πήραν τα πράγματα στις σύγχρονες κοινωνίες, αλλά και ιδιαίτερα τοξικό «μέσο» για την ανθρώπινη συνείδηση.
Καμιά ένοπλη κατοχή, καμιά υποδούλωση δεν πέτυχε το ανήκουστο, που συμπυκνώνεται στην σχεδόν «αυτοδιάθετη» παράδοση μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης στη δύναμη της πλαστογραφημένης εικόνας και της «λογικής» της. «Μα είναι το πιο δημοκρατικό μέσο», θα αντιτείνουν οι πρόθυμοι θαμώνες και θιασώτες του «φιλελεύθερου» παρόντος, αφού στις τηλεοπτικές οθόνες δεν υπάρχουν οι διακρίσεις της πραγματικής ζωής. Οι πάντες έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν, να μιλούν, να διαφωνούν, να εγκαλούν, να νουθετούν, να δικάζουν, να αποφασίζουν. Πότε άλλοτε στο παρελθόν και ποιο «σύστημα» εξασφάλισε ένα τέτοιο μεγαλείο ελευθερίας και δημοκρατικών κατακτήσεων, χωρίς να το απαιτήσουμε καν;
Αλήθεια είναι αυτό, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον, έτσι φαίνεται. Διότι μόνο στην οθόνη της τηλεόρασης οι έσχατοι έσονται πρώτοι -έστω κι αν αυτή η δημοσιότητα διαρκεί μόνο… πέντε δευτερόλεπτα. Δεν είναι μικρή υπόθεση να κολακεύεις τη ματαιοδοξία της μάζας, την υποσυνείδητη ελπίδα από μηδενικό να γίνει νούμερο, να αποκτήσει κάποια αξία, άσχετα αν αυτή θα αποτυπωθεί αποκλειστικά στους μετρητές της θεαματικότητας.
Για τους ιδιοκτήτες των Μέσων, η συνθήκη αυτή είναι προαπαιτούμενο, είναι η λαμπερή κρούστα που διαβρώνει με ύπουλο τρόπο τις συνειδήσεις εξημερώνοντας, ταυτόχρονα, το εξουσιαστικό τους πρόσωπο. Ήταν αφέλεια ολκής κατά συνέπεια, ακόμη χειρότερα ήταν λάθος, όταν παραβλέπαμε αυτό το «πρόσωπο», το μόνο πραγματικό μέσα στο ψευδεπίγραφο εικονικό κόσμο, όταν θεωρούσαμε εφικτή την ποιοτική μεταλλαγή του «Μέσου», όταν νομιμοποιούσαμε με τη συμμετοχή μας σε έναν δήθεν ανοικτό «διάλογο» που δεν ήταν παρά άλλοθι ενός καλοστημένου θεάματος.
Το αποδεικνύουν οι «άγριες μέρες» που ζούμε, όπου τα «Megaλα μέσα» διαβλέποντας την κοινωνική αναταραχή αναλαμβάνουν ρόλο διασώστη του συστήματος.
Του δικού τους συστήματος και των δικών τους συμφερόντων, που ταυτίζονται με την «πρώτη» κι όχι με την… «τέταρτη» εξουσία.
