Πρωτοβουλίες της ανάγκης και κριτικές της ακινησίας
Οι πρόσφατες πρωτοβουλίες του Αλέξη Τσίπρα, ταξίδια στο εξωτερικό και σημαντικές συναντήσεις, η παρέμβαση στο Ίδρυμα Καραμανλή, η παρουσία του στην κηδεία του Ούγκο Τσάβες, καθώς και η παρουσία του σε περιοχές όπου ανοίγονται μέτωπα και σφοδρές αντιπαραθέσεις, τροφοδότησαν ποικίλα σχόλια, γνώμες και εκτιμήσεις.
Δεν πρόκειται να αρνηθούμε τη σημασία των κινήσεων αυτών, ούτε να αμφισβητήσουμε ότι με ορισμένες εξατμίζεται ένα άρωμα αντισυστημισμού. Απλά, επισημαίνουμε ότι οι αντιθέσεις και οι παράγοντες που επενεργούν στις εξελίξεις είναι τέτοιοι και τόσοι που μόνο απλοϊκούς συλλογισμούς και σκέψεις δεν χωρούν.
Η ανάγκη τακτικής, σε τέτοιες συνθήκες, για να διανοιχθούν δρόμοι και να μεγαλώσει η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία είναι πασιφανής. Πασιφανής είναι, άλλωστε, και η ανάγκη σύνδεσης της όποιας τακτικής κίνησης με μια στρατηγική που δεν εξαντλείται απλά στην ανάληψη της διακυβέρνησης, αλλά υπηρετεί μια διαδικασία μετάβασης.
Αν τεθεί έτσι το ζήτημα, οι απαιτήσεις πολλαπλασιάζονται και θα αδικούσε κανείς κατάφωρα τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ αν θα ήθελε, μάλιστα, να κριτικάρει από τα «αριστερά», αγνοώντας την συνθετότητα και πολυπλοκότητα της κατάστασης και το σημείο εκκίνησης του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με το στόχο της μετάβασης και της πραγματοποίησης της μετάβασης. Πολλοί, πρόσωπα και εγχειρήματα πρέπει να υπερβούν τον εαυτό τους σε πολλά ταυτοτικά και ιδιοσυστασιακά στοιχεία για να μπορούν να συναισθανθούν τις απαιτήσεις του εγχειρήματος μετάβασης, ιδιαίτερα για μια χώρα σαν την Ελλάδα (η θέση της, η Ιστορία της, η πραγματικότητά της μετά από 3 χρόνια μνημονίων κ.λπ). Αυτό, επί της ουσίας, θα είναι το παραγόμενο μιας σύνθετης κίνησης δημιουργίας ενός πολιτικού ρεύματος διεξόδου της χώρας. Και είναι σημαντικό πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στέκεται εμπόδιο σε μια τέτοια προοπτική…
Η απόλυτη, αυτοδικαιοτική θέση και στάση αλά ΚΚΕ, που εκ των προτέρων έχει ξεκαθαρίσει το «ποιόν» του ΣΥΡΙΖΑ, περιμένοντας απλά την επαλήθευση της μεγάλης «αλήθειας», αδυνατεί να δει τι παίζεται και τι συμβαίνει. Απλός παρατηρητής, χωρίς διάθεση να δημιουργήσει ή να εμποδίσει γεγονότα μεγάλης σημασίας (για το λαό στην πρώτη περίπτωση, για την καθεστωτική ανασύνταξη στην δεύτερη), ούτε καν να υποβοηθήσει ή να συμμετάσχει σε αυτήν τη σύγκρουση. Της οποίας η έκβαση δεν είναι προδιαγραμμένη, ούτε και θα ξετυλιχθεί ακριβώς όπως την στοχάζονται οι ενεργητικοί «παίκτες» της περιόδου.
Είπαμε, είναι πυκνή, δύσκολη και άκρως ενδιαφέρουσα περίοδος!
Ίων Μεγαλοοικονόμου
