Μια δεκαετία μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, εφαρμόζεται σήμερα ένα κλειστό σύστημα Δικαιοσύνης, μοναδικό στο είδος του.
Το διαβόητο άρθρο 4 επιτρέπει την κατά βούληση υπαγωγή μιας ευρύτατης γκάμας αδικημάτων στην κατηγορία της «τρομοκρατίας» και οδηγεί στη θανατική ποινή. Το άρθρο συνδυάζεται με ένα επίσης μοναδικό δικονομικό σύστημα όπου μια απλή ομολογία, δηλαδή η υπογραφή σε ένα χαρτί, αρκεί για την καταδίκη και τον απαγχονισμό. Η υπογραφή δεν είναι δύσκολο να αποσπαστεί.
Ο σύζυγος της Ναντίχα Χιλάλ είχε την ατυχία να λέγεται Σαντάμ Χουσεΐν (πράγμα προκλητικό για τους Σιίτες ασφαλίτες) και την ακόμη χειρότερη ιδιότητα να είναι Σουνίτης από τη Φαλούτζα. Τον συνέλαβαν στη Βαγδάτη, λόγω ονόματος, σε μπλόκο όπου είχε σταματήσει με το ταξί του. Τον βασάνισαν φρικτά να «ομολογήσει» ότι συμμετείχε σε βομβιστική επίθεση της Αλ Κάιντα. Επειδή αντιστεκόταν συνέλαβαν και την 25χρονη γυναίκα του, την έφεραν μπροστά του απειλώντας ότι θα της κάνουν τα ίδια όπως και στις τρεις κόρες του. Άλλους τους απειλούν πως θα βιάσουν μπροστά τους τη γυναίκα ή τα παιδιά τους αν δεν υπογράψουν.
Ο Χουσεΐν υπέγραψε σε λευκή σελίδα, όπως και 10 ακόμη δύσμοιροι, όπως υποστηρίζει ο δικηγόρος τους Άρεφ, και όλοι μαζί καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό το 2009. Ο Άρεφ έχει επιτύχει μέχρι σήμερα 5 φορές την αναστολή εκτέλεσης. Την τελευταία φορά τους είχαν ήδη μεταφέρει στην πλατεία όπου θα τους απαγχόνιζαν. Το γραφείο του Άρεφ είναι γεμάτο αντίστοιχες καταγγελίες. Χαρακτηριστική είναι η καταγγελία 20 κρατουμένων οι οποίοι παρέμεναν στοιβαγμένοι σε μια μικρή τουαλέτα, απ’ όπου τους έπαιρναν έναν-έναν για βασανιστήρια, ή εκείνη που αφορά κρατούμενο που τον Μάιο του 2012 είχε συμπληρώσει, δίχως δίκη, 1.825 μέρες κράτησης και βασανιστηρίων χωρίς να «ομολογήσει».
Το υπουργείο Δικαιοσύνης κρατά ως απόρρητο τον αριθμό των καταδικασθέντων σε θάνατο. Αριθμός που οργανώσεις δικαιωμάτων τον εκτιμούν ως τον υψηλότερο στον κόσμο. Κρατά επίσης ως απόρρητο και τις κατηγορίες για τις οποίες καταδικάστηκαν!
Όσο για τα βασανιστήρια, η υπόθεση πως αυτά αποτελούν συνέχεια της εποχής του Σαντάμ είναι μάλλον βιαστική. Πριν από λίγες μέρες, ο Guardian και το BBC αποκάλυψαν ότι τα βασανιστήρια στο μετα-Σαντάμ Ιράκ «εισήχθησαν» το 2004 στη χώρα από τον ίδιο τον αμερικανικό στρατό που έφερε για το σκοπό αυτό τον Αμερικανό εκπαιδευτή των ταγμάτων θανάτου του Ελ Σαλβαδόρ, συνταγματάρχη James Steele, με σκοπό να οργανώσει ένα δίκτυο κέντρων κράτησης (δηλαδή βασανιστηρίων) στις περιοχές με έντονη αντάρτικη δραστηριότητα, κατ’ εντολή του Αμερικανού υπουργού Άμυνας (τότε) Ράμσφελντ. Ο συνεργάτης του, συνταγματάρχης James Coffman, είπε στους δημοσιογράφους ότι ο ίδιος ήταν τα «αφτιά και τα μάτια» του στρατηγού Πετρέους (μετέπειτα διοικητή του Ιράκ) ο οποίος «πίστευε βαθιά στα κομάντος αυτά».
Σύμφωνα με το στρατιωτικό γιατρό Neil Smith, «οι πάντες γνώριζαν για τα βασανιστήρια», ενώ ο Ιρακινός στρατηγός Αλ-Σαμάρι προσθέτει ότι «οι Steele και Coffman γνώριζαν όλα όσα συνέβαιναν στα κέντρα αυτά… καθώς και τα βασανιστήρια, το πιο φριχτό είδος βασανιστηρίων». Ανάμεσα σε άλλα, ο Αλ-Σαμάρι ήταν αυτόπτης στο βασανιστήριο ενός παιδιού 14 ετών που ήταν για ώρες δεμένο ανάποδα σε κολώνα και το σώμα του είχε μελανιάσει…
