Κολάζ από τον Κύρου και τον Αναγνωστάκη.
Μετά την έκθεση φωτογραφίας του ποιητή Κλείτου Κύρου, που συνεχίζεται στη Βίλα Καπαντζή στη Θεσσαλονίκη, τη Δευτέρα το βράδυ εγκαινιάζεται στο πατάρι του βιβλιοπωλείου του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας (Τσιμισκή 11) μια ακόμη μικρή έκθεση με κολάζ η οποία περιλαμβάνει έργα που είχαν παρουσιασθεί στη γκαλερί Ζήτα Μι, το 1972, από τον Κλείτο Κύρου και τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Στο βιβλίο του Οπισθοδρομήσεις. Αναδρομή ζωής, Άγρα, Αθήνα 2001, ο Κύρου μιλάει για την έκθεση εκείνη λέγοντας:
«…Ήρθε και μια εποχή που -δεν μπορώ να θυμηθώ από ποιες ακριβώς παρορμήσεις- αρχίσαμε ο Μανόλης κι εγώ, ν’ ασχολούμαστε με collages. Στις αρχές του 1970. Και το αποτέλεσμα υπήρξε γοητευτικό. Μας συνάρπασε στην κυριολεξία. Και με τον ρυθμό που δουλεύαμε, σε λίγο καιρό βρεθήκαμε και οι δυο μας μ’ έναν σημαντικό αριθμό έργων. Και συμφωνήσαμε να πραγματοποιήσουμε μιαν έκθεση όπου θα στήναμε τα έργα μας. Πενήντα πέντε τα δικά μου, κι άλλα τόσα, περίπου του Μανόλη. Σαν πιο κατάλληλο χώρο διαλέξαμε το κατάστημα ΖΜ του Παύλου Ζάννα, που μόλις είχε αποφυλακιστεί εκείνον τον καιρό, θαρρώ Μάρτη του 1972. Μεσούσης, φυσικά, της χούντας. Και μεταφέραμε τα έργα μας -κορνιζαρισμένα, βέβαια- και στήθηκαν στο υπόγειο του ΖΜ που βρισκόταν στη γωνία περίπου Τσιμισκή και Αριστοτέλους. Στα εγκαίνια είχε τόσο κόσμο που οι περισσότεροι βρίσκονταν στο πεζοδρόμιο, καθώς ανάμεσα τους κυκλοφορούσαν πλήθος από χαφιέδες! Στη διάρκεια της έκθεσης πέρασε πολύς κόσμος και πουλήθηκαν πολλοί πίνακες μας…». Την ίδια εποχή, ο Στ. Χ. Σπύρογλου, σημείωνε στον Ελληνικό Βορρά:
Ο Κύρου είναι πληθωρικός και ακολουθεί τον πλαστικό προβληματισμό, ενώ ο Αναγνωστάκης είναι λιτός και υποβλητικός. Τα έργα του Κύρου είναι συνθέσεις ενδόμυχων συνδυασμών εικονικών παραστάσεων, οικείων και συναρπαστικών με αποκαλυπτικές συναντήσεις και διαχύσεις ευφρόσυνων συναισθημάτων.
Οι συνθέσεις του Αναγνωστάκη διαφέρουν στη υποδομή των. Είναι λεπτής επεξεργασίας κι αυστηράς δομής. Αποβλέποντας ο καλλιτέχνης στη δημιουργία προσωπικού εκφραστικού τρόπου, απαλλάσσει τους πίνακές του από το περιττό φόρτο και γίνεται σαφής στις προθέσεις του κι αποκαλυπτικός στις αγωνιώδεις ανιχνεύσεις της εσωτερικής ζωής του».
