Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Η Χρυσούλα είναι ένα πρόσχαρο κορίτσι, από ένα χωριό κοντά στα Γιάννενα.
Κτηνοτρόφοι οι δικοί της, έκαναν το σκατό τους παξιμάδι και τη σπούδασαν. Τέλειωσε μηχανολόγος στο Πολυτεχνείο, αριστούχος, κι άρχισε να ψάχνει για δουλειά.
Δούλεψε πωλήτρια, σερβιτόρα, μοίραζε διαφημιστικά, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε.
Τελευταία της δουλειά ήταν σ΄ ένα σουβλατζίδικο γιατί ήταν οι μόνοι που δεν της ζήτησαν να υπογράψει πως δεν θα μείνει έγκυος.
Ήταν ήδη πέντε μηνών.
Το σουβλατζίδικο έκλεισε πριν λίγο, ο άντρας της -Κοινωνιολογία σπούδασε ο φουκαράς- άνεργος κι αυτός, κάνει κανένα μεροκάματο εδώ κι εκεί, όμως χρωστάνε πέντε ενοίκια, τις προάλλες τους έκοψαν το ρεύμα και χθες έμαθα πως τους έκαναν έξωση και πάνε πίσω στο χωριό.
Ο Λάμπρος που μένει στο απέναντι ισόγειο, είναι πάνω από ενάμισι χρόνο χωρίς δουλειά.
Δυο αγόρια που πάνε στο σχολείο και η γυναίκα του με σκλήρυνση κατά πλάκας, χρόνια στο αναπηρικό καροτσάκι.
Λογιστής, απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ, πριν από δυο χρόνια απολύθηκε, χωρίς αποζημίωση γιατί η επιχείρηση πτώχευσε και μεταφέρθηκε στη Βουλγαρία.
Το βοήθημα που έπαιρνε η γυναίκα του κόπηκε για να σωθεί η χώρα, το επίδομα ανεργίας κόπηκε για να σωθεί και πάλι η χώρα και για να σωθεί ο Λάμπρος πούλησε το αυτοκίνητο και πήρε ένα μηχανάκι, πήρε και το μεγάλο του γιο απ’ το σχολείο και μαζεύουν χαρτόνια από τα σκουπίδια. Τις Τετάρτες πάνε στη «Λαϊκή» στα Λουτρά και πουλάνε παλιά CDs και ελιές από τα λιόδεντρα του δήμου στα πεζοδρόμια της γειτονιάς.
Την Αγγελική τη σπούδασε με χίλιες στερήσεις ο κυρ Μανόλης στην Πάτρα και τέλειωσε μηχανολόγος-μηχανικός.
Έφτασε στα τριάντα και τώρα δουλεύει 11 ώρες τη μέρα και δυο Σάββατα το μήνα δωρεάν «για να πάει η επιχείρηση καλά» και παίρνει 610 ευρω.
Η επιχείρηση πάει πολύ καλά και για να πάει καλύτερα, έκανε τον προηγούμενο μήνα και 4 απολύσεις.
Τις προάλλες, η Αγγελική είπε στον κυρ Μανόλη:
-Ετοίμασε βρε πατέρα εκείνο το δωματιάκι που το ’χεις για αποθήκη, γιατί μάλλον εγώ είμαι η επόμενη απόλυση.
Για παντρειά, για οικογένεια, ούτε λόγος, εδώ για επιβίωση συζητάμε και δεν βγαίνει.
Εγώ αυτά «τα αγέννητα, τους άνεργους και τα παιδιά μας», ξέρω και άλλα τέτοια πολλά, ακόμα χειρότερα.
Θα σε συμβούλευα λοιπόν -με κάθε ταπεινότητα- κυρ Αντώνη, τούτους εδώ να σταματήσεις να τους «νοιάζεσαι».
Αρκετά τους ρήμαξες τη ζωή με την «έγνοια»σου.
Μάλλον θα πρέπει να τους υπολογίζεις πολύ και να τους φοβάσαι περισσότερο.
Θα έλεγα να τους τρέμεις.
Να τους υπολογίζεις πιο πολύ από τα «ναι» και τα «όχι» της Βουλής, να τους φοβάσαι πιο πολύ από τα αφεντικά σου.
Γιατί τούτοι εδώ, αν καταλάβουν -και αργά ή γρήγορα, σου το λέω, θα το καταλάβουν- τη δύναμη της οργής τους, τότε θα δεις πως ο Παναγούλης δεν είπε «λεκτικές υπερβολές».
Και έτσι θα γίνει.
Να είσαι σίγουρος κυρ Αντώνη.
Και τότε θα καταλάβεις τι σήμαιναν τα λόγια του Λένιν που παπαγάλισες στη Βουλή.
Και θα είναι καλό, πολύ καλό για τους πολλούς, για τη χώρα, για «το αγέννητο, για τον άνεργο, για τα παιδιά μας».
Ίσως να μην είναι καλό για τον Βαγγέλη και τον Φώτη και για την κυρά Φωτεινή της χουντικής ΥΕΝΕΔ και για τον Ψαριανό που θα αναγκαστεί να πάει με τη Φεράρι του, μετανάστης στην Αλβανία.
Μην απελπίζεστε, κάπου θα σας βολέψουν.
Για δέστε το Γιώργο πώς τα κατάφερε…
