Άδειες πόλεις, κατάλληλο τοπίο γι’ αρπαγή, αλλά… Του Μάρκου Δεληγιάννη
Ο Αύγουστος είναι ο μήνας ο σκληρός -δάνειο παραφρασμένο είναι αυτό απ’ του Έλιοτ την κληρονομιά- για τους ιθαγενείς της έρημης τούτης χώρας. Η ζέστη παραλύει τη θέληση. Η διαδικασία της αναπνοής γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Το οξυγόνο, έστω και μεταλλαγμένο, σπανίζει. Μόνη διέξοδος, η ομαδική απόδραση απ’ το ανθρωποφάγο άστυ. Οι πένητες ένοικοι των λαϊκών υπνωτηρίων -διαμερίσματα τα είχανε βαφτίσει, τότε, στις ευτυχισμένες μέρες της αντιπαροχής- αναγκάζονται να εγκαταλείψουνε τ’ απάνθρωπα κελιά τους, βέβαια όλες οι έξοδοι δεν επιτυγχάνουν πάντα. Ψάχνουν εναγώνια να βρούνε ένα κομμάτι θάλασσα, λίγο ουρανό, ένα δέντρο, που αφειδώλευτα θα τους χαρίσει τον ζωογόνο ίσκιο του, λίγες μέρες να ζήσουν κι αυτοί την ψευδαίσθηση των διακοπών. Μακριά απ’ τη μονοτονία του τσιμέντου, της ασφάλτου τη βία, της λαμαρίνας την πολιορκία, τη γενικευμένη ασχήμια.
Μα είναι παράδοση παλιά, τούτον το μήνα το σκληρό, οι άρχοντες, αυτοί που ξέρουν τέλος πάντων τις δουλειές να τελειώνουν, πάντα να επιλέγουν τα μέτρα τα δυσβάστακτα για τους αυτόχθονες, εσπευσμένα, να παίρνουν. Φόροι και χαράτσια, τούτο το μήνα τον θερμό, φορτώνονται στις ισχνές πλάτες του λαού. Άδειες πόλεις, κατάλληλο τοπίο γι’ αρπαγή. Ποιος ν ‘ αντιδράσει μέσα στον καύσωνα;
Έτσι σκέφθηκε κι η τρόικα του εσωτερικού, χωρίς βέβαια τον ξενοδόχο. Άλλωστε, παράδοση παλιά είναι ριζωμένη κι αυτή, πως τ’ αφεντικά του τόπου αυτού, δεκαετίες τώρα, μάθανε να καταβροχθίζουνε έτοιμο χρήμα, κλεμμένο απ’ το φορολογούμενο, έρμο κι αβοήθητο, εργαζόμενο. Άφθονο χαρτί εισρέει στις άπατες τσέπες τους χωρίς κίνδυνο, χωρίς φόβο. Οι προστάτες τους -οι διάφοροι οικονομικοί εισβολείς- όλα τα ’χουνε ρυθμίσει. Φτάνει, βέβαια, η εθνική περιουσία να εκχωρηθεί σ’ αυτούς. Κι ύστερα θα πρέπει η «πλέμπα» ν’ απογυμνωθεί από κάθε αξιοπρέπεια, προνόμια και δικαιώματα – αυτό, φυσικά, είναι έργο των εγχώριων αφεντικών. Ο λαός θα πρέπει να δουλεύει αμίλητος, σκυφτός, αγόγγυστα να υποφέρει, έτσι μόνο των αφεντικών ο σβέρκος θα χοντραίνει.
Πιστοί, λοιπόν, στις παραδόσεις του τόπου αυτού, οι συναποτελούντες την κυβέρνηση της υπεύθυνης κατάφασης, φόρεσαν τη μάσκα που ταιριάζει στον καθένα, πήραν ύφος βαρύγδουπο, σαν που αρμόζει σε ηγέτες συνετούς κι άρχισαν τις συσκέψεις. Δεν είναι δα και εύκολη δουλειά αυτή που τους ανέθεσαν. Αλλά, αλίμονο! Καθηγητές είναι αυτοί! Έγκριτοι νομικοί! Θεράποντες του νόμου! Δεν θα μπορέσουν να βαφτίσουν στρατηγική, τα εξοντωτικά έργα; Στρατηγική με τη βοήθεια της οποίας η χώρα θ’ αποκτήσει διαπραγματευτική ικανότητα. Θα πετύχει την επιμήκυνση του χρέους, στο απώτερο μέλλον, όταν πια τίποτα όρθιο δεν θα ’χει μείνει. Βέβαια προεκλογικά άλλα διακήρυσσαν!
Θυμάσαι, φίλε αναγνώστη, όταν σε διαβεβαίωναν, πως κύριο μέλημά τους ήταν και θα είναι το δίκαιο του σκληρά δοκιμαζόμενου λαού, όταν σε εξόρκιζαν να μην ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ γιατί η προσφιλής πατρίδα θα οδηγηθεί (αυτό είναι σίγουρο) σε χρεοκοπία; Ε, πολιτικές σκοπιμότητες, θα πεις. Η υποκρισία του Ταρτούφου ωχριά μπροστά σ’ αυτήν της τρόικας! Οι τοκογλύφοι, όμως, τώρα διατάσσουν: Εξαφανίστε μισθούς, συντάξεις, σφραγίστε σχολειά και νοσοκομεία, συντρίψτε κάθε εστία αντίστασης, κάθε φωνή διαμαρτυρίας, εκποιήστε την περιουσία του Δημοσίου και τότε θα σας δείξουμε με ευγένεια, καθώς ταιριάζει σε Ευρωπαίους, την πόρτα της εξόδου.
Τι θίασος κι αυτός! Και τι σύνθεση θαυμαστή! Η λαϊκή δεξιά, επικεφαλής με τους ραβδούχους και τις φαιές πατούσες στο πλάι. Έπεται η «σοσιαλιστική» κομπανία που τελεί, καιρό τώρα, υπό διάλυση και τέλος ασθμαίνουσα η «κυβερνώσα» Αριστερά καταφθάνει κραδαίνοντας καβαφικούς στίχους ελαφρώς παραφρασμένους: Κ’ ειν’ η συνείδησίς μας ήσυχη/ για το αψήφιστο της εκλογής./ βλάπτουμε κ’ οι τρεις μας την πατρίδα το ίδιο/ αλλά κατεστραμμένοι άνθρωποι, τι φταίμε εμείς/ ζητάμε οι ταλαίπωροι να μπαλωθούμε./Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί/ να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό./ Μετά χαράς θα πηγαίναμε μ’ αυτόν.
Κι από κοντά, το άγρυπνο μάτι της σκηνοθετικής ομάδας, ελέγχει, παρακολουθεί, ερευνά, μην τυχόν και τα μέλη του θιάσου εκτραπούν, παρεκκλίνουν, λοξοδρομήσουν από το πνεύμα, τη φιλοσοφία, τα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού. Η επιτυχία του εγχειρήματος έγκειται στη σιδηρά πειθαρχία, στην τυφλή υπακοή. Όποιος παρεμβαίνει τις εντολές του σκηνοθέτη, θέτει εαυτόν εκτός ομάδας, και τότε… τότε τέρμα οι καρέκλες, αντίο Αλεξάνδρεια. Σύντροφοι, η νύχτα κοντοζυγώνει και μαζί της η ψυχρή απειλή της σιωπής. Καιρός ν’ αρματώσουμε και πάλι τον ξεχασμένο στόλο των αστεριών, τις ασέληνες νύχτες να φωτίσουμε. Ώρα να σαλπάρουμε και πάλι για το νησί του καινούργιου Ονείρου.
Η αυγουστιάτικη σελήνη μας δίνει, φέτος, δυο ευκαιρίες, ας τις αδράξουμε.
Μα είναι παράδοση παλιά, τούτον το μήνα το σκληρό, οι άρχοντες, αυτοί που ξέρουν τέλος πάντων τις δουλειές να τελειώνουν, πάντα να επιλέγουν τα μέτρα τα δυσβάστακτα για τους αυτόχθονες, εσπευσμένα, να παίρνουν. Φόροι και χαράτσια, τούτο το μήνα τον θερμό, φορτώνονται στις ισχνές πλάτες του λαού. Άδειες πόλεις, κατάλληλο τοπίο γι’ αρπαγή. Ποιος ν ‘ αντιδράσει μέσα στον καύσωνα;
Έτσι σκέφθηκε κι η τρόικα του εσωτερικού, χωρίς βέβαια τον ξενοδόχο. Άλλωστε, παράδοση παλιά είναι ριζωμένη κι αυτή, πως τ’ αφεντικά του τόπου αυτού, δεκαετίες τώρα, μάθανε να καταβροχθίζουνε έτοιμο χρήμα, κλεμμένο απ’ το φορολογούμενο, έρμο κι αβοήθητο, εργαζόμενο. Άφθονο χαρτί εισρέει στις άπατες τσέπες τους χωρίς κίνδυνο, χωρίς φόβο. Οι προστάτες τους -οι διάφοροι οικονομικοί εισβολείς- όλα τα ’χουνε ρυθμίσει. Φτάνει, βέβαια, η εθνική περιουσία να εκχωρηθεί σ’ αυτούς. Κι ύστερα θα πρέπει η «πλέμπα» ν’ απογυμνωθεί από κάθε αξιοπρέπεια, προνόμια και δικαιώματα – αυτό, φυσικά, είναι έργο των εγχώριων αφεντικών. Ο λαός θα πρέπει να δουλεύει αμίλητος, σκυφτός, αγόγγυστα να υποφέρει, έτσι μόνο των αφεντικών ο σβέρκος θα χοντραίνει.
Πιστοί, λοιπόν, στις παραδόσεις του τόπου αυτού, οι συναποτελούντες την κυβέρνηση της υπεύθυνης κατάφασης, φόρεσαν τη μάσκα που ταιριάζει στον καθένα, πήραν ύφος βαρύγδουπο, σαν που αρμόζει σε ηγέτες συνετούς κι άρχισαν τις συσκέψεις. Δεν είναι δα και εύκολη δουλειά αυτή που τους ανέθεσαν. Αλλά, αλίμονο! Καθηγητές είναι αυτοί! Έγκριτοι νομικοί! Θεράποντες του νόμου! Δεν θα μπορέσουν να βαφτίσουν στρατηγική, τα εξοντωτικά έργα; Στρατηγική με τη βοήθεια της οποίας η χώρα θ’ αποκτήσει διαπραγματευτική ικανότητα. Θα πετύχει την επιμήκυνση του χρέους, στο απώτερο μέλλον, όταν πια τίποτα όρθιο δεν θα ’χει μείνει. Βέβαια προεκλογικά άλλα διακήρυσσαν!
Θυμάσαι, φίλε αναγνώστη, όταν σε διαβεβαίωναν, πως κύριο μέλημά τους ήταν και θα είναι το δίκαιο του σκληρά δοκιμαζόμενου λαού, όταν σε εξόρκιζαν να μην ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ γιατί η προσφιλής πατρίδα θα οδηγηθεί (αυτό είναι σίγουρο) σε χρεοκοπία; Ε, πολιτικές σκοπιμότητες, θα πεις. Η υποκρισία του Ταρτούφου ωχριά μπροστά σ’ αυτήν της τρόικας! Οι τοκογλύφοι, όμως, τώρα διατάσσουν: Εξαφανίστε μισθούς, συντάξεις, σφραγίστε σχολειά και νοσοκομεία, συντρίψτε κάθε εστία αντίστασης, κάθε φωνή διαμαρτυρίας, εκποιήστε την περιουσία του Δημοσίου και τότε θα σας δείξουμε με ευγένεια, καθώς ταιριάζει σε Ευρωπαίους, την πόρτα της εξόδου.
Τι θίασος κι αυτός! Και τι σύνθεση θαυμαστή! Η λαϊκή δεξιά, επικεφαλής με τους ραβδούχους και τις φαιές πατούσες στο πλάι. Έπεται η «σοσιαλιστική» κομπανία που τελεί, καιρό τώρα, υπό διάλυση και τέλος ασθμαίνουσα η «κυβερνώσα» Αριστερά καταφθάνει κραδαίνοντας καβαφικούς στίχους ελαφρώς παραφρασμένους: Κ’ ειν’ η συνείδησίς μας ήσυχη/ για το αψήφιστο της εκλογής./ βλάπτουμε κ’ οι τρεις μας την πατρίδα το ίδιο/ αλλά κατεστραμμένοι άνθρωποι, τι φταίμε εμείς/ ζητάμε οι ταλαίπωροι να μπαλωθούμε./Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί/ να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό./ Μετά χαράς θα πηγαίναμε μ’ αυτόν.
Κι από κοντά, το άγρυπνο μάτι της σκηνοθετικής ομάδας, ελέγχει, παρακολουθεί, ερευνά, μην τυχόν και τα μέλη του θιάσου εκτραπούν, παρεκκλίνουν, λοξοδρομήσουν από το πνεύμα, τη φιλοσοφία, τα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού. Η επιτυχία του εγχειρήματος έγκειται στη σιδηρά πειθαρχία, στην τυφλή υπακοή. Όποιος παρεμβαίνει τις εντολές του σκηνοθέτη, θέτει εαυτόν εκτός ομάδας, και τότε… τότε τέρμα οι καρέκλες, αντίο Αλεξάνδρεια. Σύντροφοι, η νύχτα κοντοζυγώνει και μαζί της η ψυχρή απειλή της σιωπής. Καιρός ν’ αρματώσουμε και πάλι τον ξεχασμένο στόλο των αστεριών, τις ασέληνες νύχτες να φωτίσουμε. Ώρα να σαλπάρουμε και πάλι για το νησί του καινούργιου Ονείρου.
Η αυγουστιάτικη σελήνη μας δίνει, φέτος, δυο ευκαιρίες, ας τις αδράξουμε.
Σχόλια
