Προετοιμασίες και σχεδιασμοί για την επόμενη μέρα.
του Δημήτρη Υφαντή.
Ο Α. Σαμαράς επεδίωξε με τον ανασχηματισμό της σκιώδους κυβέρνησης, ακόμα και με το νέο σήμα και λογότυπο, να εμφανίσει μια ανοδική δυναμική του κόμματός του, που οδηγεί με βεβαιότητα στον τελικό στόχο της εκλογικής νίκης. Οι εσωκομματικές τριβές, όμως, που αναζωπυρώθηκαν δεν απηχούν, παρά τις προθέσεις, μια αποδοτική τακτική ανάκαμψης, ένα χρόνο μετά τη συντριπτική ήττα των βουλευτικών εκλογών.
Σε τεντωμένο σκοινί
Η εικόνα που θέλει να βγάζει προς τα έξω η νέα ηγεσία της Δεξιάς είναι πολύ διαφορετική από την πραγματική πολιτική της. Υπερψηφίστηκαν οι νομοθετικές ρυθμίσεις που οι εκπρόσωποι της Τρόικας αποκάλεσαν «διαρθρωτικές αλλαγές» και αιχμή του δόρατος του Μνημονίου: ασφαλιστικό, εργασιακά, fast track, κλειστά επαγγέλματα, όλα πρόθυμα και φωναχτά τα στήριξε η Ν.Δ.
Οι τοποθετήσεις Δήμα, Αβραμόπουλου και Μηταράκη -ο τελευταίος στέλεχος των «καταραμένων» αγορών, οι δύο πρώτοι εγγυημένοι πολιτικοί υπηρέτες της νεοφιλελεύθερης «διεθνούς»- αποτελούν έμπρακτα δείγματα γραφής. Και δεν κρύβονται εύκολα οι ενδείξεις μιας όχι και τόσο υπόγειας συνεννόησης μεταξύ Παπανδρέου και Σαμαρά.
Εκκωφαντική σιωπή από τον «ανυποχώρητο» Σαμαρά στα ελληνοτουρκικά, ταύτιση στη συνταγματική κατοχύρωση της νεοφιλελεύθερης χούντας, το ίδιο και στην ολέθρια σκλήρυνσ η της ευρωκρατίας με προπέτασμα καπνού τη φιλολογία της επιμήκυνσης-αναδιάρθρωσης του χρέους, των ευρωομολόγων και ενός δρακόντειου μηχανισμού στήριξης.
Οι ανθρωποθυσίες ξοφλημένων πολιτικών στελεχών τύπου Τσοχατζόπουλου και «Βατοπεδινών» συνιστούν άθλιο παζάρι και συμψηφισμούς ψευτοκάθαρσης. Ο διεφθαρμένος δικομματισμός μάταια επιδιώκει τον κατευνασμό της λαϊκής κατακραυγής. Η ηγεσία Σαμαρά μία σύμβαση μόνο κρατάει «αδιαπραγμάτευτη»: τη φραστική καταδίκη του Μνημονίου και της κυβέρνησης. Δεν είναι η στάση του ΛΑΟΣ ούτε της Ντόρας.
Έχει γίνει βέβαια σαφής η πίεση της Τρόικας για απόλυτη συμμόρφωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο μνημονιακό άξονα κι έχει αποδώσει όσον αφορά τον περιορισμό της έντασης και της πυκνότητας του αντιμνημονιακού λεξιλογίου των στελεχών της Ν.Δ. Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Απαγορεύεται οτιδήποτε μπορεί, έστω κατ’ ελάχιστον, να ευνοήσει τη δυναμική αντιστάσεων. Ο Α. Σαμαράς μπορεί όμως να προσφέρει στα μεγάλα αφεντικά ακριβώς την αντίστροφη επιλογή: «Με τη στάση μου διατηρώ επικοινωνία με την κοινωνική οργή και σε κρίσιμες στιγμές μπορώ να αποτελέσω τον πυρήνα μίας εναλλακτικής λύσης».
Θα πάνε έτσι τα πράγματα;
Είναι φανερές οι αντιφάσεις και οι περιπλοκές αυτής της πολιτικής. Και τα «αρπάγματα» μεταξύ των ακραιφνών «εθνικολαϊκών» τύπου Φ. Κρανιδιώτη ή Γ. Μανώλη και των εκφραστών της ξαναζεσταμένης στρατηγικής του «μεσαίου χώρου» αυτό προδίδουν. Το «μείγμα» θα δέσει πολύ δύσκολα. Τα πολιτικά διαζύγια είναι συχνά ο ασφαλέστερος δρόμος για να υιοθετηθεί, χωρίς αναστολές, η γραμμή που μόλις πριν ρίχτηκε με πολλές κατάρες στην πυρά. Έτσι καταγράφεται η σταδιακή πλην όμως σαφέστατη μνημονιακή μετατόπιση της Ν.Δ. μετά την ίδρυση της Δημοκρατικής Συμμαχίας της Ντ. Μπακογιάννη, ενώ στιγματισμένοι «ντορικοί» αξιοποιούνται σε νευραλγικές θέσεις στο νέο οργανόγραμμα. Ενδεικτικά, ο νέος υπεύθυνος Υγείας, Θ. Γιαννόπουλος, εκφραστής του μεγαλοϊατρικού καθηγητικού κατεστημένου, ταυτίστηκε απόλυτα με τον Α. Λοβέρδο, τον πιστότερο υπηρέτη της Τρόικας.
Βρισκόμαστε σε μια νέα φάση εκφυλισμού του πολιτικού κατεστημένου και ταυτόχρονα εξανδραποδισμού του υπό την άμεση κατοχή της Τρόικας. Τα φτηνά υλικά της πολιτικής ανακύκλωσης είναι αδύνατο να αντέξουν στους κλονισμούς των οικονομικών και κοινωνικών σεισμικών δονήσεων, που ολοένα πυκνώνουν και ενισχύονται σε ένταση και βάθος. Είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να επαληθευτούν σενάρια ομαλής δικομματικής, ακόμα και σε διπολική μορφή, εναλλαγής στην κυβερνητική εξουσία. Ήδη προβάλλονται μοντέλα ολοκληρωτικής από κάθε άποψη διακυβέρνησης. Οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις θα υποχρεωθούν να τα στηρίξουν με ή χωρίς εκλογικά πραξικοπήματα, με ή χωρίς εξωκοινοβουλευτικούς σωτήρες. Θα βαφτιστούν κυβέρνηση «σωτηρίας», «οικουμενική», «τεχνοκρατών εθνικού κύρους». Δεν είναι το μοντέλο Ουγγαρίας, όπου μία κεντροδεξιά κυβέρνηση ανέλαβε να διαχειριστεί τα συντρίμμια της πολιτικής του ΔΝΤ. Η ηγεσία Σαμαρά επιδιώκει τη συντήρηση ενός υπολογίσιμου στοιχειωδώς πολιτικού μεγέθους, μεγέθους αντοχής στους επερχόμενους κλυδωνισμούς της πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Και άρα φιλοδοξίας ανάληψης ρόλων…
