Του Δημήτρη Γκάζη. Μετά από 23 μέρες απεργίας των εργαζομένων στις εργολαβίες του ΑΠΘ είναι απαραίτητο να βγουν κάποια συμπεράσματα τόσο για τον αγώνα αυτόν, όσο και για τη γενικότερη κατάσταση και τις προοπτικές για το ΑΠΘ.
Η απεργία απέδειξε με τον πιο εμφανή τρόπο, πως οι αφανείς ήρωες (καθαριστές, φύλακες, τεχνικοί) καλύπτουν πάγιες ανάγκες του πανεπιστημίου, άρα είναι δίκαιο το αίτημα τους για απ’ ευθείας πρόσληψη απ’ το ΑΠΘ, με ταυτόχρονη αλλαγή του αντίστοιχου νομοθετικού πλαισίου.
Το πρόβλημα με τις εργολαβίες μπορεί να ξεκίνησε ως ένα ζήτημα εργασιακών σχέσεων, στις σημερινές όμως συνθήκες αναδεικνύεται ως ένα μέρος της συνολικής διάλυσης του πανεπιστημίου, λόγω της στάσης πληρωμών από το κράτος. Στην εποχή των μνημονίων η πλήρης απαξίωση της εκπαίδευσης είναι γεγονός, μετά τις καθαρίστριες και τους φύλακες, έχει σειρά το διοικητικό και διδακτικό προσωπικό, τα εργαστήρια, οι φοιτητές. Άρα, η επίλυσή του δεν μπορεί να τίθεται μόνο με όρους συνδικαλιστικούς αλλά εκ των πραγμάτων ανοίγει το ζήτημα της προοπτικής της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, απέναντι στη στρατηγική της κυβέρνησης και των μνημονίων.
Έχει εμφανιστεί μια νέα συνείδηση ενότητας και αγώνα στους εργαζόμενους. Η συμμετοχή στην απεργία αγγίζει το 100%, ενώ είναι μεγάλη και η συμμετοχή στις συνελεύσεις του σωματείου. Επίσης, έχει σε μεγάλο βαθμό σπάσει ο φόβος και η εξάρτηση απ’ τις εταιρίες εργολαβίας. Τέλος, έχουν αρχίσει να σπάνε οι λογικές ανάθεσης στη διοίκηση του σωματείου, με την απεργιακή επιτροπή αγώνα(που ελέγχεται απ’ την συνέλευση) να έχει την ευθύνη για το σύνολο των δράσεων.
Η απεργία ανέδειξε τα όρια της διοίκησης του ιδρύματος. Ακόμη και μια προοδευτική πρυτανεία, που κράτησε αγωνιστική στάση απέναντι στο νόμο Διαμαντοπούλου και τα συμβούλια διοίκησης και πολεμήθηκε γι’ αυτό από την οικονομική και ακαδημαϊκή διαπλοκή, δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη συγκεκριμένη κατάσταση. Για το λόγο αυτό οι εργαζόμενοι είναι επιφυλακτικοί, ζητώντας απ’ τη διοίκηση να μη μένει μόνο στα λόγια και τον ρόλο λογιστή του ΑΠΘ, αλλά να κρατήσει μια πιο σαφή και έμπρακτη στάση υποστήριξης στην απεργία.
Υπάρχει η ευκαιρία να δημιουργηθεί μια νέα ενότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας της πανεπιστημιακής κοινότητας, τόσο για τον κοινό αγώνα για την υπεράσπιση των ΑΕΙ-ΤΕΙ, όσο και για ένα κίνημα για την αναγέννηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Γιατί σε μια χώρα με διαλυμένα πανεπιστήμια δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε προοπτική ανάκαμψης. Γιατί τα πανεπιστήμια έχουν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην κοινωνική και οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας.
Το πρόβλημα με τις εργολαβίες μπορεί να ξεκίνησε ως ένα ζήτημα εργασιακών σχέσεων, στις σημερινές όμως συνθήκες αναδεικνύεται ως ένα μέρος της συνολικής διάλυσης του πανεπιστημίου, λόγω της στάσης πληρωμών από το κράτος. Στην εποχή των μνημονίων η πλήρης απαξίωση της εκπαίδευσης είναι γεγονός, μετά τις καθαρίστριες και τους φύλακες, έχει σειρά το διοικητικό και διδακτικό προσωπικό, τα εργαστήρια, οι φοιτητές. Άρα, η επίλυσή του δεν μπορεί να τίθεται μόνο με όρους συνδικαλιστικούς αλλά εκ των πραγμάτων ανοίγει το ζήτημα της προοπτικής της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, απέναντι στη στρατηγική της κυβέρνησης και των μνημονίων.
Έχει εμφανιστεί μια νέα συνείδηση ενότητας και αγώνα στους εργαζόμενους. Η συμμετοχή στην απεργία αγγίζει το 100%, ενώ είναι μεγάλη και η συμμετοχή στις συνελεύσεις του σωματείου. Επίσης, έχει σε μεγάλο βαθμό σπάσει ο φόβος και η εξάρτηση απ’ τις εταιρίες εργολαβίας. Τέλος, έχουν αρχίσει να σπάνε οι λογικές ανάθεσης στη διοίκηση του σωματείου, με την απεργιακή επιτροπή αγώνα(που ελέγχεται απ’ την συνέλευση) να έχει την ευθύνη για το σύνολο των δράσεων.
Η απεργία ανέδειξε τα όρια της διοίκησης του ιδρύματος. Ακόμη και μια προοδευτική πρυτανεία, που κράτησε αγωνιστική στάση απέναντι στο νόμο Διαμαντοπούλου και τα συμβούλια διοίκησης και πολεμήθηκε γι’ αυτό από την οικονομική και ακαδημαϊκή διαπλοκή, δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη συγκεκριμένη κατάσταση. Για το λόγο αυτό οι εργαζόμενοι είναι επιφυλακτικοί, ζητώντας απ’ τη διοίκηση να μη μένει μόνο στα λόγια και τον ρόλο λογιστή του ΑΠΘ, αλλά να κρατήσει μια πιο σαφή και έμπρακτη στάση υποστήριξης στην απεργία.
Υπάρχει η ευκαιρία να δημιουργηθεί μια νέα ενότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας της πανεπιστημιακής κοινότητας, τόσο για τον κοινό αγώνα για την υπεράσπιση των ΑΕΙ-ΤΕΙ, όσο και για ένα κίνημα για την αναγέννηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Γιατί σε μια χώρα με διαλυμένα πανεπιστήμια δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε προοπτική ανάκαμψης. Γιατί τα πανεπιστήμια έχουν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην κοινωνική και οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας.
* Ο Δημήτρης Γκάζης
είναι φοιτητής Μαθηματικού στο ΑΠΘ
Σχόλια
