Χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό, πηγαίνουμε στις εκλογές. Είναι κοινή η αίσθηση ότι τα κόμματα δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων. Χαρακτηριστική ήταν η απαξιωτική αποστροφή του επιχειρηματία Καλογρίτσα στον βουλευτή Πολάκη «σκάσε, γιατί σ’ εμένα χρωστάς την εκλογή σου» του είπε και αυτός, ο λαλίστατος, υπάκουσε σαν φρόνιμο παιδάκι. Τέτοια λόγια ήταν αδιανόητα επί Κων/νου Καραμανλή ή Α. Παπανδρέου, αλλά και επί των διαδόχων υπήρχαν στοιχεία πολιτικής αξιοπρέπειας και ήθους, στοιχειωδώς. Βουλή παρακολουθούν πλέον κάποιοι εναπομείναντες φανατικοί και άλλοι για χάζι.
Τα ΜΜΕ στρέφουν την προσοχή στα χωρίς σημασία ζητήματα, όπως η ημερομηνία των εκλογών. Αποσιωπούν τι θα γίνει μετεκλογικά, ποιες είναι οι εκκρεμότητες και ποιες λύσεις βρίσκονται ήδη στο τραπέζι. Για παράδειγμα, οι καθημερινές απειλές του Ερντογάν είναι «πρωτοσέλιδες» για να κρατάνε το πλήθος φοβισμένο και φρόνιμο. Αλλά το διπλωματικό αλισβερίσι στο παρασκήνιο (Μπούρα-Καλίν) και οι συμφωνημένες λύσεις, ίσα που αναφέρονται.
Δεν είναι οι εκλογές των αποκαλύψεων ούτε των απατηλών υποσχέσεων, αλλά της συσκότισης. Τα σκάνδαλα χωρίς ποινές αποσπούν την προσοχή του «λαουτζίκου». Ο Ερντογάν είναι ο πολεμοχαρής και ο Δένδιας ο υπερασπιστής του Διεθνούς Δικαίου. Παρασκηνιακά, όμως, κλείνονται συμφωνίες που θα εμφανιστούν «στην ώρα τους» μετεκλογικά, όταν θα είναι αργά για αντιδράσεις; Οι Άρχοντες, πάντως, φοβούνται ότι ο κόσμος αργεί αλλά δεν ξεχνά, μήπως αποδειχθεί ότι ποτέ δεν είναι αργά.
Ο Γερμανός επόπτης
Πολιτικοί και ΜΜΕ άφησαν ασχολίαστο ότι η Γερμανία, γνωστή για τον φιλοτουρκισμό της, εμφανίστηκε, αιφνιδίως, ως επόπτης στις συνομιλίες Μπούρα-Καλίν. Μόνη εξήγηση είναι ότι τη διόρισαν επόπτη οι ΗΠΑ, αλλιώς πώς ξεφύτρωσε; Η Γαλλία παίρνει, ως φαίνεται, τον εξοπλιστικό τομέα (τα υπολείμματα των ΗΠΑ) ενώ η Γερμανία αναλαμβάνει την εποπτεία των πολιτικών εξελίξεων και «αναφέρει ευπειθώς» στις ΗΠΑ τα πεπραγμένα. Η κατάσταση επαναλαμβάνει, σε νέα έκδοση, την Προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων μετά τη ναυμαχία στο Ναυαρίνο. Η Αθήνα περιορίζεται στην άθλια παράσταση στο Κοινοβούλιο περί ψήφου εμπιστοσύνης. Αυτές οι εκλογές είναι ένας σταθμός ενόψει ρυθμίσεων όχι μόνο στα ελληνοτουρκικά αλλά ευρύτερα στα Βαλκάνια ως υποτομέα του ελέγχου της Ευρώπης (Ε.Ε.) με επίκεντρο τον πόλεμο στην Ουκρανία. Όπου τα πράγματα δεν φαίνεται να πηγαίνουν και πολύ καλά, μάλλον το αντίθετο.
Επιγραμματικά, οι Ουκρανοί νεκροί και η χώρα τους ερείπιο. Οι Δυτικοευρωπαίοι θα λιώσουν υπέρ της σωστής πλευράς της Ιστορίας. Και οι Ρώσοι στη γραμμή «αποθανέτω μετά των αλλοφύλων». Η νίκη θα μοιάζει με νεκροταφείο, τουλάχιστον σ’ αυτή την πλευρά του Ατλαντικού. Στην άλλη πλευρά ο εσωτερικός διχασμός μακραίνει, βαθαίνει και οξύνεται.
Η ασυναρτησία της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναβιβάζει τον Μητσοτάκη σε σύμβολο σταθερότητας, απέναντι σε αμφίβολα κόμματα και πρόσωπα που απλώς επιθυμούν μερίδιο από την πίτα της εξουσίας
Αριστερά: Το άδοξο τέλος
Έχουν εξουδετερωθεί όλοι οι παράγοντες οργανωμένης αντίδρασης στα τεκταινόμενα, από τα δεξιά ή αριστερά. Η Αριστερά, μάλλον για πρώτη φορά στην ιστορία της, βρίσκεται ακηδεμόνευτη αλλά ταυτόχρονα είναι και υποδειγματικά ανίκανη να αξιοποιήσει την ανεξαρτησία της – συνολικά, όχι μόνο το ΚΚΕ. Κέρδισε την ανεξαρτησία, ως ιδέα και άποψη για την Ιστορία, την ίδια στιγμή που έχασε, ως κόμμα, λόγο ύπαρξης. Δεν είναι πλέον άλλοθι δημοκρατικότητας του αστικού καθεστώτος. Έχει σβήσει ως ιστορικός φορέας ανατροπής και αλλαγής. Ο καπιταλισμός έμεινε μόνος νικητής αυτής εδώ της ιστορικής περιόδου. Η Δεξιά, ως πολιτικός/κομματικός φορέας του αστικού κόσμου έχει γίνει αγνώριστη. Οι συνταγματάρχες ήταν απλώς ένα από τα παραρτήματα της ΝΑΤΟϊκής «gladio», πανευρωπαϊκής, παρακρατικής, Οργάνωσης κατά τον ψυχρό πόλεμο. Η Χ.Α. ένα θλιβερό υπόλειμμά τους που κατάντησε «εγκληματική οργάνωση». Η ΝΔ υπό τον Κων/νο Καραμανλή είχε απορροφήσει και αδρανοποιήσει την υπαρκτή ακροδεξιά ως ανεξάρτητη πολιτική δύναμη. Τώρα, η αυτόνομη εμφάνισή της στις εκλογές είναι ανομολόγητη επιθυμία από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Βελόπουλο, ως όπλο εναντίον του Μητσοτάκη, αλλά ο αποκλεισμός της ίσως προσκρούει σε νομικά θέματα. Στην Ευρώπη η Δεξιά μετασχηματίστηκε σε ένα υποταγμένο υβρίδιο των ΗΠΑ που οδηγεί στην εξαθλίωση σε βαθμό ξεφτίλας. Ογδόντα χρόνια ειρήνης διαψεύδουν καθημερινά ελπίδες για καλύτερο μέλλον. Αναμφίβολα κάποιοι τρώνε καλύτερα, κάποιοι πολύ καλά, άλλοι χειρότερα. Αλλά ζωή είναι αυτή; Να μην ξέρεις ποιος είναι η μαμά, ποιος ο μπαμπάς και ποιος εσύ ο ίδιος;
Ο αντιμητσοτακισμός
Το προφανές σ’ αυτές εδώ τις εκλογές είναι ότι η αντιπαράθεση των κομμάτων περιορίζεται στον «αντιμητσοτακισμό». Η ασυναρτησία της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναβιβάζει τον Μητσοτάκη σε σύμβολο σταθερότητας, απέναντι σε αμφίβολα κόμματα και πρόσωπα που απλώς επιθυμούν μερίδιο από την πίτα της εξουσίας. Είναι πρακτικά αδύνατον να εντοπιστούν προγραμματικές, ιδεολογικές ή άλλες διαφορές. Ισχύει βέβαια ότι ο πρότερος πολιτικός βίος του ΣΥΡΙΖΑ δεν προδιαθέτει ευνοϊκά τους ψηφοφόρους παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του αρχηγού και σημαντικών οικονομικών παραγόντων. Συνολικά, οι αντιπαραθέσεις στη Βουλή αφήνουν πλέον αδιάφορο τον κόσμο. Η Βουλή είναι προφανές ότι δεν είναι ο τόπος ζύμωσης και απόφασης αλλαγών, αν ποτέ ήταν. Η τριήμερη συζήτηση έγινε μόνο για να έχει μια ακόμα ευκαιρία ο ΣΥΡΙΖΑ να «σφυροκοπήσει» τον Μητσοτάκη μπας και αλλάξει κάπως η γνώμη του κόσμου. Αλλά δεν δίνει κανείς σημασία. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση παίρνουν τις αποφάσεις τους εκτός Βουλής. Το ίδιο κάνει και ο κόσμος. Και στη διμερή, προσωπική, αναμέτρηση στη Βουλή ξεχώρισε η οξύτητα της (λεκτικής) αντιπαράθεσης και ο άδειος λόγος επί της ουσίας. Ο κάθε «πολακισμός» έχει αντίλογο τον κάθε «καλογρίτσα».
