του Χριστόδουλου Δολαψάκη
Συγκίνηση διαβάσαμε ότι προκάλεσε η ομιλία του δημάρχου Θεσσαλονίκης στην τελετή θεμελίωσης του μουσείου Ολοκαυτώματος στις 30 Ιανουαρίου. «Μια ομιλία μοναδική αλλά και μοναχική στα πέτρινα χρόνια του ξύλινου λόγου» που αποθεώθηκε από το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ. Αλλά και από την πολιτική Αριστερά, δεν έλειψαν τα σχόλια συμπάθειας για τον «sui generis» δήμαρχο που τα λέει συγκινητικά και τσεκουράτα.
Η ομιλία Μπουτάρη ήταν το «συναισθηματικό κερασάκι» της επίσκεψης του προέδρου του Ισραήλ στην Ελλάδα. Την παραμονή της τελετής στη Θεσσαλονίκη ο Ισραηλινός πρόεδρος είχε γίνει δεκτός στο προεδρικό μέγαρο όπου ο Π. Παυλόπουλος, εξυμνώντας την ελληνοϊσραηλινή φιλία, μας αποκάλυψε ότι οι κρατούμενοι που εξεγέρθηκαν στο Άουσβιτς τον Οκτώβριο του 1944 ήταν Έλληνες και πέθαναν τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο, ενώ φρόντισε να διακηρύξει ότι «τα εγκλήματα του ISIS μοιάζουν με αυτά του ναζισμού ποιοτικώς». Την επόμενη της τελετής, ο Ισραηλινός πρόεδρος επισκέφτηκε το αρχηγείο του Ελληνικού Στόλου στη Σαλαμίνα, δηλώνοντας ότι η στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ εξασφαλίζει τη σταθερότητα στη Μεσόγειο.
Ο Μπουτάρης «θυσίασε» την ιστορία της εξολόθρευσης σχεδόν ολόκληρου του εβραϊκού πληθυσμού της Θεσσαλονίκης στον βωμό της «ελληνοϊσραηλινής φιλίας». Ως άριστος εντολοδόχος χρησιμοποίησης της ιστορικής μνήμης για την εξυπηρέτηση μιας επικίνδυνης πολιτικής, ένωσε –με μαεστρία είναι αλήθεια– την τραγωδία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης με την πρόσδεση στο άρμα του κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ, σαν να «οφείλουμε» να συμμαχήσουμε με αυτό επειδή «η πόλη, η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη, αδιαφόρησαν. Κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους».
Από τη σκοπιά των γεγονότων, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης είναι «τζάμπα μάγκας», ακολουθώντας τη λογική «όλοι μαζί τα φάγαμε / όλοι μαζί φταίμε», ίσως γιατί γνωρίζει καλά ότι αυτοί που «αδιαφόρησαν» ήταν οι τότε δωσίλογοι προύχοντες της πόλης και ότι αυτοί που «σιώπησαν» ήταν το επίσημο ελληνικό κράτος που προκειμένου να πάρει δάνειο από την Δυτ. Γερμανία, απελευθέρωσε τον «χασάπη της Θεσσαλονίκης» Μαξ Μέρτεν.
Η «ριζοσπαστική» ελληνική Αριστερά δεν βρήκε μια λέξη να πει για όλα αυτά. Η συνόψιση της ιστορικής πείρας είναι καθήκον των ιστορικών, οι διακρατικές σχέσεις καθήκον των διεθνολόγων και η κατάσταση πνευμάτων του ελληνικού λαού καθήκον των κοινωνιολόγων. Ήρθε ο πρόεδρος του Ισραήλ, επισκέφθηκε την αποικία μας, είδε τον στόλο μας, θεμελίωσε και το μουσείο, αλλά δεν τρέχει και τίποτα. Μην μπλέξουμε τώρα και μας πουν αντισημίτες, άσε που μπορεί να ταυτιστούμε με τη Χρυσή Αυγή. Την ιστορία της εξολόθρευσης των Εβραίων της Ελλάδας ας την πει ο Μπουτάρης. Άλλωστε είναι «ωραίος τύπος», φοράει σκουλαρίκι, έφαγε την Πρωτοχρονιά με τον πρωθυπουργό των Σκοπίων και είναι ενάντια τόσο στα συλλαλητήρια όσο και στην Χρυσή Αυγή…
