Της Βέρας Δαμόφλη
Μνησιπήμων αλλά και μνησίκακος παρουσιάστηκε η κυρία Αλέκα Παπαρήγα στη χθεσινή (27/4) προεκλογική συνέντευξή της, στο Ζάππειο. Υπήρξε και αντιφατική. Τόσο, ώστε να επιτρέπει τη σκέψη ότι κάτι φοβάται για μετά τις βουλευτικές εκλογές της 6ης Μαΐου.
Αν τη στοιχειώνει η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, η ανάδειξη των Ιταλών σοσιαλιστών σε τρίτο κόμμα το 1919, με την παράλληλη άνοδο του ναζισμού και του φασισμού, το κόμμα της οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες ώστε να αποτραπεί η παλινόρθωση της φρίκης.
Αν οι θέσεις της είναι συνέπεια πολιτικού αδιεξόδου και περιορίζεται στον ρόλο της Κασσάνδρας, ας παραιτηθεί για να διευκολύνει τις εξελίξεις μέσα στην Αριστερά και το λαϊκό κίνημα.
Κάνοντας κατάχρηση της λέξης «λαός» είπε χθες μεταξύ άλλων: «Θα πάρουμε ψήφους με εντολή μη συνεργασίας. Ο λαός είναι στην αντιπολίτευση. Δεν έχει ελπίδα ο λαός. Τον κοροϊδεύουν όσοι του λένε ότι θα κυβερνήσει. Την εντολή θα την καταθέσουμε αμέσως. Είναι μεγάλη η βεντάλια των αιτημάτων. Ο ελληνικός λαός, αν θέλει εξουσία λαϊκή, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις. Και στην επόμενη Βουλή τα ίδια θα είναι. Οι μόνοι που θα λέμε “έξω από την Ε.Ε.” θα είμαστε εμείς. Ο λαός θα πρωταγωνιστήσει στη μεγάλη ανατροπή, αλλά στις 7/5 θα αντιμετωπίσει έναν πέλεκυ πολύ πιο κοφτερό. Όποια επαναδιαπραγμάτευση του Mνημονίου αφήνει έξω δικαιώματα και κατακτήσεις. Έτσι κι αλλιώς κυβέρνηση θα προκύψει. Ο λαός να μην αφήσει την κυβέρνηση να πάρει ανάσα. Αν η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, τότε το κενό να καλυφθεί από το λαό. Αν ζητούσε το ΚΚΕ αυτοδυναμία ο λαός θα το κορόιδευε. Αν ο λαός θέλει μία κυβέρνηση να του λύσει τα προβλήματα, έχει τη δυνατότητα να επιλέξει. Ο λαός δεν έχει συνείδηση της δύναμής του».
Είπε και σωστά πράγματα η κυρία Παπαρήγα. Αλλά είναι άδικο το δίκιο της όταν πατάει στις αντίξοες ιστορικές συνθήκες, στις αδυναμίες, στα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κάνει καμία αυτοκριτική και λέει στο «λαό» ότι την έχει… βάψει, γιατί ο καπιταλισμός δεν έχει σήμερα περιθώρια, άρα πρέπει να εξεγερθεί. Ναι, αλλά αφού οι συνθήκες δεν είναι ώριμες ακόμα, όπως είπε, να υπάρξει περισσότερη πείνα, καταστολή, οπισθοδρόμηση επειδή «Δεν θέλουμε να βάλουμε τα χέρια μας στις ακαθαρσίες»;
Εμφύλιο εμείς τον είπαμε τον πόλεμο του 1946-49, Αλέκα, όταν άλλοι τον έλεγαν «συμμοριτοπόλεμο». Θα ήθελα δημοσίως να ακούσω «το παιδί της Ν.Δ.» Λιάνα Κανέλλη, πώς τον αποκαλούσε πριν την όψιμη συνεργασία της με το ΚΚΕ. Στην ερώτηση αν «μετά τις εκλογές θα συνεχίσετε τον Εμφύλιο», πώς μπόρεσες να απαντήσεις «Ο εμφύλιος είναι ανάμεσα σε αδέλφια, με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαστε αδέλφια, είμαστε όπως και με τους άλλους»; Τι σε ώθησε να πεις για το θέμα της συνεργασίας «Έ, δεν είμαστε σαν τα μούτρα σας».
Τι έχουν τα μούτρα μας Αλέκα; Σε ρωτάει μία ανένταχτη αριστερή, που ωστόσο θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Τι καθρεφτίζεται σε αυτά που το φοβάσαι κι ίσως να το ντρέπεσαι;
Η αδελφοσύνη κατακτιέται δίπλα-δίπλα στους αγώνες και στους κινδύνους. Όπως κατακτήθηκε σε όλο το φάσμα της Αριστεράς στη διάρκεια της δικτατορίας, αλλά και αργότερα. Έχουν δίκιο οι γραφειοκράτες να αισθάνονται ανάδελφοι.
