Η οργή του κόσμου και τα παπαγαλάκια της μνημονιακής δημοκρατίας
Του Μιχάλη Σιάχου
Εδώ και καιρό, πριν από το περσινό καλοκαίρι, έχει ξεκινήσει το δημόσιο γιουχάισμα κυβερνητικών βουλευτών ή ακόμα και στελεχών της αντιπολίτευσης, πρώην υπουργών, όπως για παράδειγμα η περίπτωση του Γ. Αλογοσκούφη.
Τις τελευταίες μέρες τα παραδείγματα ήταν πολλά και αποκαλυπτικά του κλίματος που διαμορφώνεται.
Από το κράξιμο του πρωθυπουργού στη Γερμανία, μέχρι το γιουχάισμα του Πάγκαλου στη Γαλλία, στην εκδήλωση για τον Γαβρά, και τις αποδοκιμασίες του υφυπουργού Οικονομικών στον Βόλο και μέχρι τα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου που μιλούν για άδεια… in στέκια πολιτικών στο Κολωνάκι, είναι φανερό ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο που τείνει να λάβει μαζικά χαρακτηριστικά.
Σε ταβέρνες, σε παραλίες, σε θέατρα, στη Λυρική Σκηνή, στο Ηρώδειο, σε εστιατόρια, σε δημόσιες συγκεντρώσεις, σε εγκαίνια, σε συνέδρια, στο εξωτερικό, ο κόσμος δεν μπορεί να συγκρατήσει την οργή του και γιουχάρει, κοινώς τα ψάλλει στους πολιτικούς για τη διαφθορά, τη φτώχεια, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και τους καθιστά υπεύθυνους για το βούλιαγμα ολόκληρης της χώρας. Τους θεωρεί κλέφτες και καταχραστές, τους αντιμετωπίζει σαν κοινούς ψεύτες.
Ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να τους σεβαστεί όταν του κάνουν τη ζωή κόλαση και από πάνω τον ενοχοποιούν κιόλας με ευκολία για κάθε κακό που υπάρχει στον τόπο (θυμηθείτε τα περί διεφθαρμένου λαού, τα περί έθνους τεμπέληδων που ζει σε βάρος των Γερμανών ή άλλων Ευρωπαίων φορολογούμενων, όπως έλεγε ο Παπανδρέου, θυμηθείτε το περίφημο «μαζί τα φάγαμε» ή τους «κοπρίτες» του αντιπροέδρου κ.ο.κ.).
Αυτή η τεράστια αποξένωση των πολιτών της χώρας από τον πολιτικό κόσμο, εκφράζει μια ραγδαία αλλαγή στην συνείδηση των πολιτών. Ο λαός πλέον αντιλαμβάνεται ότι ο πολιτικός κόσμος δεν είναι απλά φαύλος. Διακρίνει ότι με συνειδητό τρόπο εφαρμόζει όσα διατάζουν οι δανειστές, διακρίνει, επίσης, πως έχει συνέχεια το σίριαλ της διαρκούς υποβάθμισης της ζωής, πως η φτωχοποίηση και ο αποκλεισμός θα ενταθούν εκτατικά.
Υπάρχει, λοιπόν, ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στον πολιτικό κόσμο και στον λαό που δεν γεφυρώνεται εύκολα. Που κανένας ίματζ μέικερ δεν θα μπορούσε να μικρύνει με οποιεσδήποτε θεωρίες και κόλπα.
Πέρα, όμως, από το χάσμα, υπάρχει η ξεχειλίζουσα οργή του κόσμου που δεν συγκρατείται από τίποτα. Οι κάθε λογής «δεοντολογίες» και «πολιτισμοί», που επικαλούνται οι δημοσιογράφοι και οι συνδαιτυμόνες τους, δεν κατορθώνουν να νουθετήσουν τους «απερίσκεπτους» που γιουχάρουν, φωνάζουν συνθήματα, διακόπτουν ομιλίες και εγκαίνια, εισβάλουν σε διάφορα σουαρέ και μπουφέ, όπου, δηλαδή, αντιληφθούν παρουσία κάποιου υποψήφιου για κράξιμο-γιουχάισμα πολιτικού.
Ένας πρωτότυπος λαϊκός «τεντιμποϊσμός», για να θυμηθούμε άλλες εποχές (το νόμο περί τεντιμποϊσμού), έχει κατακλύσει το πανελλήνιο και επιδίδεται σε «ασχήμιες» που χαλάνε την ησυχία και την αλαζονεία του πολιτικού κόσμου. Πρόκειται για μια χυμώδη, αυθεντική, αυθόρμητη διαμαρτυρία, που όμως, παίρνει διαστάσεις και αυτό είναι ένα μικρό «αγκάθι» στη δημόσια ζωή, όπως την αντιλαμβάνεται η κυρίαρχη τάξη.
Η γενίκευση αυτών των αντιδράσεων και η πολιτικοποίησή τους θα δώσει άλλες διαστάσεις στην πληβεία έκφραση των συναισθημάτων και της αγανάκτησης που νιώθει όλος ο λαός. Οι πονηροί προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με νουθεσίες και τρομοκρατία και αυτό το φαινόμενο.
Οι πιο πονηροί αποφεύγουν τις κακοτοπιές, κυκλοφορούν πάντα με συνοδεία φουσκωτών, αλλά τώρα το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο: Δεν μπορούν να κυκλοφορούν δημόσια. Τέτοιο κακό… Δύσκολοι καιροί για… υπηρέτες της τρόικας.
Πειραματιστείτε και ’σεις… Μελετήστε τα συναισθήματα και τις διαθέσεις που θα σας γεννήσει μια τυχαία συνάντηση με κάποιο στέλεχος της κυβέρνησης (πράγμα δύσκολο, είπαμε, στις μέρες μας). Τα συμπεράσματά σας σίγουρα θα έχουν ενδιαφέρον…
