Η κυβέρνηση δεν δίστασε να χτυπήσει με οργανωμένο σχέδιο επιχειρήσεων τις πορείες, ιδιαίτερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, χωρίς να λείψουν μικρότερης έκτασης επεισόδια σε άλλες πόλεις. Έτσι, η νέα ηγεσία του υπουργείου καταστολής (που κατ’ ευφημισμόν λέγεται Προστασίας του Πολίτη) βαρύνεται με μια ακόμα κυνική και απροσχημάτιστη επίθεση ενάντια σε απεργούς και διαδηλωτές.
Μεγάλη συμμετοχή
Παρά τις υπερβολές που λέγονται (π.χ. ότι ήταν μεγαλύτερη από αυτήν της 5ης Μάη ή ότι είχε μόνο 20.000, κατά την αστυνομία) η αλήθεια είναι ότι παρά τις καιρικές συνθήκες και τη δυσκολία πρόσβασης, αλλά και το κλίμα που έχουν καλλιεργήσει με τις κινητοποιήσεις για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, η συμμετοχή ήταν μεγάλη. Υπολογίζεται ότι περίπου 65.000 διαδήλωσαν από όλα τα μπλοκ και υπήρχε και πολύς κόσμος χύμα στους δρόμους και στα πεζοδρόμια που, όμως, κι αυτός πρέπει να συνυπολογιστεί στους συμμετέχοντες στη διαμαρτυρία, ιδιαίτερα από την στιγμή που άρχισε η αστυνομία να χτυπά αδιακρίτως.
Το μπλοκ του ΠΑΜΕ, που προπορεύτηκε, συγκέντρωσε περίπου 20.000 διαδηλωτές μέσης ηλικίας κυρίως και η παρουσία της νεολαίας ήταν αναλογικά μικρή. Χαρακτηριστικό του μπλοκ αυτού ήταν η γενικόλογη αντικαπιταλιστική συνθηματολογία (βλέπε στήλη με συνθήματα) και η έλλειψη πολιτικών αιχμών. Δεν υπήρχε ιδιαίτερος αντικυβερνητικός τόνος, ούτε ειδική συνθηματολογία για την Ε.Ε., το χρέος, την καταστολή. Όταν η πορεία του ΠΑΜΕ έφτασε στο Σύνταγμα -από Όθωνος- φτιάχτηκαν δύο σειρές περιφρούρησης που έτεμναν την Β. Σοφίας κάθετα και ο ροή του κόσμου συνεχίστηκε προς τους Στύλους του Ολυμπίου Διός και προς τη Συγγρού. Μάλιστα, με ντουντούκες παροτρύνονταν οι διαδηλωτές να επιταχύνουν, ώστε να μη μείνουν καθόλου στο χώρο του Συντάγματος.
Το μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων, του Δικαιώματος, των φοιτητικών συλλόγων, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των αναρχικών και του ΣΥΡΙΖΑ που ακολουθούσαν συγκέντρωσαν όλα μαζί περίπου 30.000 διαδηλωτές. Το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μικρότερο σε όγκο από τα προπορευόμενα και αυτό δείχνει μια μετατόπιση ενός συσχετισμού.
Στο τέλος και μέχρι την Ομόνοια ακολούθησε ένα αναιμικό μπλοκ της ΓΣΕΕ, περίπου 5.000 διαδηλωτών, που δεν συνέχισε την πορεία στη Σταδίου και διαλύθηκε. Ήδη στο χώρο της συγκέντρωσης της ΓΣΕΕ, σε μια υποτονική συγκέντρωση, εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ (όχι πρωτοκλασάτα ονόματα) γιουχαΐστηκαν έντονα. Τα γνωστά ονόματα της ΓΣΕΕ απέφυγαν τις δημόσιες εμφανίσεις…
Ο χύμα κόσμος, ιδιαίτερα στο Σύνταγμα και τους κοντινούς χώρους, δεν ήταν διόλου λίγος και σαφώς δεν ήταν ουδέτερος και αμέτοχος σε πολλές περιπτώσεις και αναγκάστηκε να διαδηλώσει, να κινηθεί, να αμυνθεί να προστατευτεί από τη μανία της αστυνομίας.
Πορεία χωρίς τους… διοργανωτές
Ένα πρώτο συμπέρασμα που αξίζει σχολιασμού είναι η απονομιμοποίηση του επίσημου συνδικαλισμού στα μάτια και τις διαθέσεις μιας μαζικής πρωτοπορίας στους εργασιακούς χώρους. Μετά τις αποκαλύψεις για τις δεσμεύσεις του Παναγόπουλου με τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση και την αποχώρηση της Αυτόνομης Παρέμβασης και της ΔΑΚΕ από το προεδρείο της ΓΣΕΕ, η ΠΑΣΚΕ, όχι μόνο έχει μείνει μόνη της στο προεδρείο, αλλά σπαράσσεται και από αντιπαραθέσεις και διενέξεις από μεγάλα τμήματα της παράταξης. Μεγάλο μέρος της ΠΑΣΚΕ θα ήθελε την «πτώση» του Παναγόπουλου και σαφώς εργάζεται σε μια κατεύθυνση αντιπολίτευσης προς το επίσημο ΠΑΣΟΚ και τα πλοκάμια του στον συνδικαλισμό.
Έτσι έγινε κι αυτό: η ΓΣΕΕ που διοργάνωνε την απεργία και την πορεία δεν πήρε, τελικά, μέρος και τυπικά το πανό των πρωτοβάθμιων σωματείων προπορεύθηκε, στη δεύτερη πορεία, μετά από αυτήν του ΠΑΜΕ.
Τα μηνύματα των διαδηλώσεων
Η πολιτική συμπεριφορά του ΠΑΜΕ είναι σαφής. Περιχαρακωμένη πορεία, σε ξεχωριστό σημείο συγκέντρωσης. Καμιά παραμονή στο χώρο που έχει αναδειχθεί ως επίκεντρο (το Σύνταγμα) και γρήγορη αποχώρηση προς ανώδυνους για το «κεφαλαιοκρατικό σύστημα» χώρους. Επομένως, τα λεγόμενα «τώρα έχουμε πόλεμο» δεν παίρνονται τοις μετρητοίς από την αντίπαλη όχθη. Αντίθετα το ΚΚΕ παίρνει συνεχώς εύσημα από αυτή για την υπεύθυνη στάση του στις κινητοποιήσεις. Για τον Ριζοσπάστη υπήρξε μία μόνο πορεία, αυτή του ΠΑΜΕ και το υπόλοιπο ήταν όχι ακριβώς πορεία αλλά το μαξιλαράκι για να γίνουν προβοκάτσιες και προβοκατόρικες επιθέσεις ή να εφαρμοστούν σχέδια της κυβέρνησης. Η αντικαπιταλιστική συνθηματολογία και η απουσία αιχμών αποσκοπεί να συνταιριάξει δύο ανάγκες: συσπείρωση της βάσης σε μια –τάχα- συγκρουσιακή «καθαρή» γραμμή και από την άλλη να συμβάλει στο να μην εκτραπούν τα πράγματα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις για το ίδιο αλλά και για το σύστημα (ενδεικτική η στάση του για τον Δεκέμβρη του 2008).
Από τη δεύτερη και ογκωδέστερη πορεία τα μηνύματα είναι πολλαπλά. Κυριάρχησε μια συνθηματολογία (βλέπε διπλανή στήλη) όπου η κυβέρνηση αποκτά χαρακτηριστικά συμμορίας και χούντας και το αίτημα να φύγει όσο το δυνατό γρηγορότερα απλώνεται και δεν είναι διόλου περιθωριακό. Δεύτερο, απαιτείται κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, αναζητούνται και μέσα από την συνθηματολογία πιο προχωρημένες μορφές αγώνα και πάλης (ξεσηκωμός, απεργία διαρκείας, συντονισμός, υπενθύμιση της Κερατέας κ.λπ.). Τρίτο, αποκτά μεγάλη απήχηση η συνθηματολογία ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και απαιτείται ο αγώνας αλλά και η συνδικαλιστική εκπροσώπηση να περάσουν, πραγματικά, στα χέρια των εργαζομένων.
Τέταρτο, είναι το τμήμα που δέχεται στην πλάτη του τη μεγαλύτερη αστυνομική επίθεση των τελευταίων ετών. Και, παρ’ όλα αυτά, επιδεικνύει αξιοσημείωτη αγωνιστικότητα και επιμονή. Οι διαδηλωτές που συμμετέχουν στα μπλοκ αυτά ξέρουν ότι το πιθανότερο είναι να δεχτούν επίθεση με δακρυγόνα, να χτυπηθούν, να κυνηγηθούν, να συλληφθούν, να δοκιμάσουν τις νέες μέθοδες καταστολής (Ομάδες Δίας, συμμορίες ασφαλιτών κ.λπ.) αλλά δεν πτοούνται από την κρατική τρομοκρατία. Τα μπλοκ δεν διαλύονται στις επιθέσεις, ανασυντάσσονται γρήγορα και συνεχίζουν την πορεία τους. Στη συγκεκριμένη πορεία τμήματα των πρωτοβάθμιων σωματείων, της Α/Κ και το Δικαίωμα κατόρθωσαν να πορευτούν μέχρι το κτίριο της ΓΣΕΕ που το προστάτευσαν (από τι αλήθεια και γιατί;) εκατοντάδες ΜΑΤατζήδες…
Πέμπτο, ηλιακά το μπλοκ αυτό είναι νέο, συμμετέχουν πολλοί νέοι άνθρωποι. Μια νέα γενιά παίρνει μαθήματα συμμετοχής σε αγώνες και γι’ αυτό γίνεται ιδιαίτερο στόχαστρο των δυνάμεων καταστολής. Οι αστυνομικές δυνάμεις, συστηματικά, χτυπούν με κτηνωδία τα μπλοκ των φοιτητών και έχουν προχωρήσει κιόλας στη στοχοποίηση της νεολαίας Συνασπισμού που της έχουν επιτεθεί χωρίς λόγο στην Αθήνα (6/12) και στη Θεσσαλονίκη (15/12), χωρίς να ξεχνάμε τον τραυματισμό στελεχών της στα Δικαστήρια, στις 7/12.
Ο ψεκασμένος διαδηλωτής και το απαγορευμένο Σύνταγμα
Οι πρόσφατες διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις έχουν αισθανθεί μια νέα τακτική από τις μνημονικές κατασταλτικές δυνάμεις:
α) αρχίζουν να χτυπούν στους χώρους συγκέντρωσης πριν ακόμα μαζευτεί ο κόσμος (6/12). Έτσι οι πορείες αρχίζουν, ενώ περιφέρεται χύμα κόσμος που δεν έχει δυνατότητα να φτάσει στην πορεία.
β) «Μαντρώνεται» ολόκληρη η πορεία από ΜΑΤατζήδες κι όχι απλά τα πιο «επικίνδυνα» τμήματά της (6/12, στις 15/12 ήταν ανεφάρμοστο, γιατί ήταν πολύ μεγάλη η πορεία και έτσι φρουρούσαν ορισμένα μπλοκ μόνο).
γ) Στο Σύνταγμα δεν πρέπει να μένουν για ώρα οι πορείες, πρέπει να περνάνε γρήγορα. Η παραμικρή κίνηση (π.χ. ένα πλαστικό μπουκάλι να πεταχτεί) αποτελεί το έναυσμα μιας μεγάλης έκτασης επίθεσης με χημικά και άγριους ξυλοδαρμούς από τις νέες ομάδες μοτοσυκλετιστών που εφορμούν γενικά όπου υπάρχει συγκεντρωμένος κόσμος. Αυτά σημαίνουν ότι όποιος πάει Σύνταγμα, σίγουρα θα κινδυνέψει από τα χημικά. Επομένως, πρέπει να βαδίζει γρήγορα και να φεύγει τάχιστα προς άλλες κατευθύνεις. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι απαγορεύεται να διαδηλώσεις έξω από την Βουλή, απαγορεύεται να μείνεις εκεί, απαγορεύεται να ζητήσεις να μπει αντιπροσωπεία μέσα ή να βγει μια αντιπροσωπεία της Βουλής έξω, να δούμε αν επιβιώνουν μέσα στα χημικά που οι ίδιοι διέταξαν να ρίξουν οι δυνάμεις καταστολής.
δ) Έχουν επιστρατευτεί εκατοντάδες ασφαλίτες που με πολιτικά και ενδυμασία που μοιάζει πολύ με αυτήν των διαδηλωτών παίζουν προβοκατόρικο ρόλο, χτυπούν και συλλαμβάνουν διαδηλωτές, κρύβονται, προκαλούν, παρακολουθούν, καμαρώνουν όταν έχουν «επιτυχίες».
ε) Μια νέα γενιά δείχνει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις τής αστυνομίας, δεν διαλύεται μαθαίνει να αμύνεται (μάσκες, μαλόξ, μαντήλια, πυροσβεστήρες, σημαίες κ.λπ.). Αυτό δεν φαίνεται μόνο από τις πορείες της 15/12 αλλά και από άλλες κινητοποιήσεις, π.χ. στην Κερατέα, όπου η νεολαία έδειξε ότι γνωρίζει και μπορεί να αντισταθεί στις επιθέσεις της αστυνομίας.
στ) Οι ομάδες περιφερόμενων «φορτωμένων» νέων ξαναφάνηκαν με στόχους πιο προσεκτικούς (αστυνομικές δυνάμεις, ΑΤΜ τραπεζών, Μεγάλη Βρετανία, υπουργείο Οικονομικών). Η οργή του κόσμου (όχι των διαδηλωτών) απέναντι στην αστυνομία και την κυβέρνηση μεταφραζόταν και σε μια ορισμένη ανεκτικότητα προς τους συγκρουόμενους με την αστυνομία νέους.
