Η εθνική ενότητα σαν μια «ωραία ατμόσφαιρα»
Περασμένα ξεχασμένα, θα ’λεγε κανείς για τη συνάντηση που είχαν την περασμένη βδομάδα ο Αλ. Τσίπρας και ο Γ. Παπανδρέου. Κι όμως, καθώς το αγχωτικό σημειωτόν της διαπραγμάτευσης με τους απ’ έξω τείνει να ισοπεδώσει τον πολιτικό χρόνο, η δίωρη αυτή συνάντηση, που έλαβε χώρα το μεσημέρι της προηγούμενης Πέμπτης 16 Απριλίου, παραμένει περιέργως επίκαιρη, ως αντιπροσωπευτικό δείγμα του τρόπου με τον οποίο η κυβέρνηση πολιτεύεται στο εσωτερικό μέτωπο.
Πόσο σοβαρό λόγο μπορεί να είχε ο Αλέξης Τσίπρας ώστε να δεχθεί να γίνει πλυντήριο μιας από τις πιο φθαρμένες φιγούρες του πολιτικού συστήματος; Γράφτηκαν διάφορα υποθετικά, αλλά τα ερωτήματα δεν έχουν απαντηθεί επαρκώς.
Από το περιβάλλον του πρωθυπουργού, που προφανώς έχει συναίσθηση της επικοινωνιακής ζημιάς, έσπευσαν να διευκρινίσουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας αφενός «δεν είναι δικαστής», αφετέρου «έχει επανειλημμένα δηλώσει ανοιχτός να ενημερώσει όποιον πολιτικό αρχηγό το ζητήσει». Προσέθεσαν δε ότι η συνάντηση ήταν «μεστή σε περιεχόμενο – μακράν απέχει,όμως, από το να… ανατρέπει είτε το πολιτικό σκηνικό είτε τα δεδομένα της ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης» (ρεπορτάζ tvxs).
Από τη δική του τη μεριά, ο Γ. Παπανδρέου δήλωσε εξερχόμενος του Μεγάρου Μαξίμου ότι «χρειάζεται να γίνουν οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις, πολλές από τις οποίες ξεκινήσαμε το 2009 αλλά έμειναν στη μέση». Εμείς, είπε, «θα παλέψουμε και θα βοηθήσουμε καθέναν που έχει αυτόν τον στόχο», συμπληρώνοντας ότι «πατριωτικός σκοπός ήταν, και είναι και σήμερα, να μείνει η Ελλάδα όρθια και να διατηρήσει την ισχυρή θέση της στον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης».
«Ωραία ατμόσφαιρα», σχολίασε σαρκαστικά το ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου, εκδίδοντας μια ανακοίνωση με την οποία συνδέει τη συνάντηση με την Εξεταστική Επιτροπή για τα μνημόνια. Η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ στέκεται κυρίως σε δύο σημεία: (α) στην «εξαίρεση από την έρευνα» της περιόδου 2004-2009 που ήταν πρωθυπουργός ο Κ. Καραμανλής, και (β) στο «ιδιαίτερο ενδιαφέρον» που έδειξε ο Αλ. Τσίπραςκατά τη σχετική κοινοβουλευτική συζήτηση για το «πώς έπεσε η κυβέρνηση Παπανδρέου μετά τις Κάννες και σχηματίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου».
Ο φόβος, μ’ άλλα λόγια, του ΠΑΣΟΚ είναι ότι πίσω απ’ όλα αυτά βρίσκεται μια οιονεί συμμαχία του Αλ. Τσίπρα με τους Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου σαν αντίπαλη εκδοχή «εθνικής ενότητας» αυτής που θα μπορούσε να είναι η συμμαχία με τους Αντ. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλο – και με το Ποτάμι μπαλαντέρ.
Δεν γνωρίζουμε πόσο βάσιμες είναι αυτές οι εικασίες. Το βέβαιο είναι πως καμιά πραγματική εθνική ενότητα δεν μπορεί να βασιστεί σε τέτοιες επικοινωνιακές ακροβασίες. Και πως μ’ αυτά και με τ’ άλλα, η κυβέρνηση ξοδεύει το πολύτιμο πολιτικό της κεφάλαιο -το αντιμνημονιακό και αντισυστημικό λαϊκό αίσθημα- αντί πινακίων φακής: ξεκινώντας από την τραγωδία του Πρ. Παυλόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας, για να φτάσουμε τώρα στη φάρσα της υποστήριξης «του αγώνα που δίνει η κυβέρνηση» από τον ΓΑΠ.
Βασίλης Ξυδιάς
