Το πρώτο στοιχείο που προκύπτει από τη διαπαραταξιακή συνύπαρξη είναι η ετερόκλητή της σύνθεση, καθώς αποτελείται από μεγαλοεπιχειρηματίες, το επίσημο ΠΑΣΟΚ και τμήμα της Αριστεράς (ΣΥΝ). Η ενότητα με την κυβέρνηση και εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση, αλλά βρίσκεται και σε αντιπαράθεση με την αναγκαιότητα της εποχής, που είναι η ενότητα παρατάξεων, συλλογικοτήτων, κινήσεων και πολιτών για μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική αλλαγή. Και είναι πολύ διαφορετική η επιλογή του «ενώνομαι και καλώ το λαό να με ψηφίσει ως καλύτερο διαχειριστή», από την επιλογή του «να προσπαθήσω να συμβάλω στην οικοδόμηση ενός ρεύματος αλλαγής μέσα από ανοικτές διαδικασίες και δράσεις».
Καμία αναφορά στα προβλήματα του κόσμου
Ένα δεύτερο στοιχείο είναι ότι επιχειρείται μια προγραμματική σύγκλιση στην οποία δεν υπάρχει σχεδόν καμιά αναφορά στα σημαντικότερα προβλήματα όπως στην ανεργία, στην παραγωγική διάλυση, στο ξεπούλημα νευραλγικών τομέων, στη φτώχεια. Καμία δέσμευση για την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ, του ξεπουλήματος του λιμανιού (κάποιοι είναι υπέρ), της απαγόρευσης των απολύσεων στο δήμο.
Στα σημαντικά ζητήματα, όπως στη διαχείριση των απορριμμάτων, στην αντιμετώπιση του κυκλοφοριακού και στην εμπορευματοποίηση των ελεύθερων χώρων (ΔΕΘ, στρατόπεδα), οι λύσεις που προτείνονται είναι αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Και βέβαια καμία αναφορά στο ΔΝΤ, στα βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης που πλήττουν και τους δημότες της πόλης, καμία αναφορά στην έκφραση του μνημονίου στην τοπική αυτοδιοίκηση, που είναι ο Καλλικράτης.
Όχημα του ΠΑΣΟΚ
Το τρίτο στοιχείο είναι ότι το επίσημο ΠΑΣΟΚ, το οποίο πέρα από πολλή βρομιά διαθέτει και πολύ μυαλό, χρησιμοποιεί το όχημα της διαπαραταξιακής συνεργασίας με στόχο να βγει από τη δύσκολη θέση μιας αυτόνομης καθόδου με δικό του υποψήφιο, που θα του προκαλούσε μεγάλες φθορές.
Η Αριστερά στη γωνία
Η παραπάνω εικόνα είναι ακόμη ένα επεισόδιο στο σίριαλ της απαξίωσης της Αριστεράς. Όταν συνομιλείς με την κυρία Αράπογλου, ψηφοφόρο του Μνημονίου, με στόχο να συνδιοικήσεις μαζί της το δήμο, το μόνο που καταφέρνεις είναι να δυσφημείς το χώρο όλης της Αριστεράς.
Όταν βρίσκεσαι στο ίδιο τραπέζι με τον κ. Ευθυμιάδη (μεγαλοεπιχειρηματία με ισχυρές διασυνδέσεις με το αμερικανικό και σκοπιανό λόμπι, πρώην και νυν επίτιμο πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδος), τον κ. Τζήκα (πρόεδρο της Τεχνόπολις Θεσσαλονίκης Α.Ε., της Helectron A.E και του ΣΕΠΒΕ) και άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες, προφανώς δεν συμβάλλεις στην οικοδόμηση δεσμών εμπιστοσύνης με το λαό της πόλης.
Όλα τα παραπάνω, δυστυχώς, συμβαίνουν χωρίς η Αριστερά να παίρνει μια μεγάλη ενωτική πρωτοβουλία για να εκφραστεί σε αυτές τις εκλογές ο θυμός της κοινωνίας. Ή, διαφορετικά, για να συγκεντρώσει πολύ χαμηλά ποσοστά ο δικομματισμός και να εκφραστεί και στο εκλογικό επίπεδο η αντίθεση των πολιτών στα μέτρα τρόικας – κυβέρνησης. Να φανεί το βράδυ των εκλογών μέσα από τις στήλες των ποσοστών των συνδυασμών ότι η κοινωνία δεν συναινεί στις πολιτικές τους, ζητάει να τα μαζέψουν και να φύγουν, δεν έχουν καμία νομιμοποίηση. Το ΚΚΕ βαδίζει το μοναχικό του δρόμο με μόνο κριτήριο την αυτοσυντήρηση και τμήμα του ΣΥΝ ονειρεύεται την εξουσία και διαχειρίζεται το ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτές τις εκλογές, οι δυνάμεις που στην πράξη σπάσανε τη μιζέρια και τη μονοτονία στην πόλη μέσα από νικηφόρους τοπικούς αγώνες, θα πάρουν πρωτοβουλίες για μια ζωντανή, ενωτική παρέμβαση στο πνεύμα των καιρών…
