Στον απόηχο των περιβόητων συλλαλητηρίων και διαβάζοντας τα πάμπολλα σχόλια που το ακολούθησαν, τις κόντρες των μεν και των δε, τις αεροφωτογραφίες… πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Τραγελαφικές φιγούρες έκαναν την εμφάνισή τους στους αθηναϊκούς δρόμους, γραφικοί τύποι που δεν έχω συναντήσει ποτέ σε καμία διαδήλωση, εδώ και πολλά χρόνια, έδιναν το στίγμα της συγκέντρωσης.
Μνημόνια, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και φυσικών πόρων, ταφόπλακα σε κάθε εργασιακό δικαίωμα, επιτροπεία, ανεργία και εξαθλίωση και στις συλλογικές διαμαρτυρίες οι συμμετέχοντες ήταν από αναμενόμενοι έως μετρημένοι. Γιατί στη διαδήλωση, η αναμέτρηση με το άδικο, έχει κόστος. Είναι αλλιώς να εναντιώνεσαι σε κάτι αόρατο και αλλιώς σε κάτι χειροπιαστό. Θα κατέβαιναν ποτέ ψηφοφόροι Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να διαδηλώσουν ενάντια στα κόμματά τους; Δεν θα είχαν ηθικό θέμα; Τι κι αν η χώρα, λοιπόν, έχει χάσει την αυτοκυριαρχία της, τι κι αν ο εχθρός, σύντροφοι, πέρασε από τις Θερμοπύλες και είναι στην Ακρόπολη. Γιατί, ποιος έχει πειστεί πως όλο αυτό το πλήθος, δεν έχει σημασία ο αριθμός, βγήκε αυθόρμητα στην πλατεία; Ποιος έχει πειστεί πως αυτό το ανομοιογενές πλήθος γνωρίζει γιατί ακριβώς κατέβηκε στους δρόμους; Και στην τελική, αυτό θέλουμε, αυτό χρειαζόμαστε; Μια άμορφη μάζα, με έντονα λαϊκίστικα χαρακτηριστικά να ανεμίζει σημαίες και να υπεραμύνεται της ελληνικότητας της Μακεδονίας που, στην τελική, ποιος την αμφισβήτησε;
Από πότε η Αριστερά, εντίμως και όχι υστερόβουλα, κάνει κοινές εμφανίσεις με ταξικούς και πολιτικούς αντιπάλους; Τι μοιράζεται με όλους αυτούς; Πραγματικά δεν γνωρίζω το ποσοστό των ακροδεξιών, του μεσαιωνικού κλήρου που έδωσαν το «παρών» στο Σύνταγμα. Εκείνο που γνωρίζω, όμως, είναι πως η Αριστερά δεν υπήρξε ποτέ οπαδός του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Έστω κι αν ο σκοπός είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση. Κι αν υπάρχει η Χρυσή Αυγή, εμείς της δίνουμε αβάντα με όλα τούτα.
