του Νίκου Σταθόπουλου
Με μια εντελώς παράλογη φωτογραφία, όπου ‒σε συνθήκες κοινωνικής αντιπολίτευσης σε κλασική δυτική δημοκρατία‒ ανακαλείται, με προφανή πρόθεση, το εφιαλτικό πλάνο του τζιχαντιστή με τη μαχαίρα λίγο πριν αποκεφαλίσει έναν «γκιαούρη»: Αυτό που εκκωφαντικά διακηρύσσεται είναι ο θάνατος της απελευθερωτικής ουτοπίας. Πλέον η Ουτοπία, δηλαδή ο αληθινός μύθος της «εφόδου στον ουρανό», εκπίπτει και τυπικά στην τάξη της συμβατικής χίμαιρας, καταντά μια «παραμύθα» που καμουφλάρει φατριασμούς και αγυρτείες.
Διότι, κεντρική ιστορική «κραυγή» της Ουτοπίας είναι η αποκατάσταση της γενικής και λειτουργικής ηθικής που ανυψώνει το ανθρώπινο στην «τέχνη της ποιότητας», δηλαδή η άρνηση κάθε προσβολής στο ανθρώπινο πεπρωμένο. Και «πεπρωμένο» δεν είναι κάτι που «βρίσκει στο φλυτζάνι» η «μάγισσα» της γειτονιάς, αλλά η εκπλήρωση της ιερότητας που εμπεριέχεται στην ανθρώπινη ατέλεια. Να γιατί οι μεγάλοι μύστες της ανατρεπτικής ταξικής ανάλυσης ποτέ δεν φετιχοποίησαν την «ταξική συνάρτηση» αλλά μέσω της πολιτικής πλάταιναν τις αναγκαιότητες που έπρεπε να βιωθούν.
ΒΕΒΑΙΑ, η «αριστερή» απολογητική, σε κρεσέντο αδιέξοδης κοινοτοπίας, θα κάνει λόγο για «προβοκάτορες», και θα «δείξει» τους διαβόητους «πρακτορισμούς» οι οποίοι, λέει, ανθούν εκεί όπου αίρεται η σωστική «ορθοδοξία» και ισχύει το «μπάτε σκύλοι αλέστε»! Από την πλευρά του, το καθαυτό κράτος, στη δεξιά κόπια του πολιτικού διοικητισμού, θα φέρει την αστυνομία και επίσημα στα ΑΕΙ, κάτι που είχε να συμβεί από τα χρόνια της Επταετίας.
«Ξεχνούν» οι καταγγελτικοί του κοινοβουλευτικού κρετινισμού ότι έχουν προηγηθεί «χτισίματα» και κάδοι σκουπιδιών και ξυλοδαρμοί καθηγητών: Αχρειότητες που εξιδανίκευσαν τον κανιβαλισμό και, βέβαια, νομιμοποίησαν στις συνειδήσεις τον ασυγχώρητο «τζιχαντισμό» της μικρομαφίας στην ΑΣΟΕΕ. Αχρειότητες που προβλήθηκαν, και με θεωρητική θεμελίωση παρακαλώ, ως «δραστικός ακτιβισμός». Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα πιστέψει τα υποκριτικά περί «πρακτόρων»;
Αριστεροί και δεξιοί, στην αποπνικτική αποφορά τού –τώρα‒ θνήσκοντος Μεταπολιτευτισμού, ερίζουν για μια «δικαιοσύνη» και μια «αλήθεια» που ανέκαθεν ορίζονταν με έννοιες βαθιά ξένες προς την αίσθηση ζωής και νόησης της «απλής κοινωνίας», δηλαδή ορίζονταν πάντα εκ των υστέρων ως παράμετροι ενός «πλάνου διαχείρισης»: Άρα, το μόνο που ενδιαφέρει είναι η αντοχή του ψέματος. Αφού μια εξουσιαζόμενη και εξουσιαστική κοινωνία είναι η παραμορφωμένη διαλεκτική του ψεύδους στον λόγο που αρθρώνεται γα να σκοτεινιάσει τις δυνατότητες του πραγματικού ανθρώπου.
Η μεθοδική εμφύτευση της ανομίας στον σχολικό θεσμό όλων των βαθμίδων είναι καθαρά συστημική στρατηγική που εφαρμόζει την «αλητεία» των Αγορών ρετουσαρισμένη σαν «αντικομφορμισμός»
Αυτές ακριβώς οι δυνατότητες ακυρώθηκαν ‒ως προοπτική μιας πολιτικής αγωνίας με αξιοπιστία στην πραγματική ζωή‒ στο τερατώδες «αριστερό λιντζάρισμα» του δύστυχου Πρύτανη. «Δύστυχος» κυρίως γιατί μόνο υπό το οικτρό φάσμα του «αποκεφαλισμού» επιβεβαίωσε την ωραία εγκυρότητα της ακαδημαϊκής καθοδήγησης: «Αστός» αυτός και «εγκάθετος του συστήματος», ένιωσε βαθιά την ποιότητα του μορφωτικού ιδανικού ως διεστραμμένη αντανάκλαση στα βαρβαρικά γρυλλίσματα των «επαναστατών». Ήταν η τραγική στιγμή όπου η «πρόοδος» ξεφτίλισε κάθε έννοια πολιτισμού και λογικής, και κατέστησε αυτοδίκαια «ανώτερη» την όποια πολιτιστική στόφα της ακαδημαϊκής ηγεσίας. Ήταν η άκρως δύσκολη ώρα της εξωφρενικής επικαιροποίησης ενός ανεγκέφαλου και θεαμα-τικά μηδενιστικού νετσαγεφισμού της απόλυτης ιδεολογικής κατάπτωσης.
ΥΠΟ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ της «άρνησης του ταξικού Πανεπιστήμιου» προάγεται μια αποδιοργανωτική κουλτούρα απαξίωσης του εκπαιδευτικού θεσμού, ένα βαθιά παρασιτικό πνεύμα αντιμόρφωσης, που αντανακλά τη μετανεωτερική «ανεμελιά» της «αυτοπραγμάτωσης» και τη νεοχίπικη λογική της «θητείας στην εμπειρία χωρίς σχολικά καπέλα». Είναι η κακομοίρικη ιδεοληψία της «αποδόμησης» που παρέχει τη φιλοσοφική βάση: «Βραχυκυκλώνουμε» την αναπαραγωγική λειτουργία στα πιο ευάλωτα σημεία. Αλλά χωρίς επίγνωση της σφαιρικότητας / καθολικότητας του κοινωνικού γίγνεσθαι / πράττειν, αυτό το «αντάρτικο» απλά υλοποιεί τμήματα της ενδότερης δυναμικής του μεταμοντέρνου καπιταλισμού «των λειτουργιών-υπηρεσιών». Είναι μέρος της παγκοσμιοποιητικής στρατηγικής και όψη της «πρακτικής πολιτικής» που αντιστοιχεί στην «αυτονομία» των ΜΚΟ.
Όμως η Επανάσταση έγινε συλλογικό ιδανικό γιατί το «συλλογικό υποκείμενο» απλά-απλά δεν ήθελε να ζήσει στο σκοτάδι και προσδοκούσε την αναβάθμισή του, την ενεργητική συμμετοχή στα βαθύτερα του πολιτισμού, άρα «γούσταρε» να γίνει και Πρύτανης και να μη λειώσει στην πρακτικιστική μονομέρεια της «τιμημένης εργατιάς». Η Επανάσταση ήθελε / θέλει να σπουδάσει και να διδάξει, να «πάρει» το Πανεπιστήμιο από τα αφεντικά, και όχι να το χαντακώσει στα απεχθή επίπεδα ενός καταγώγιου όπου ανθεί η αντιπνευματικότητα του «τσαμπουκά» και η θλιβερή αλλοτρίωση του «νταή». Η Επανάσταση δεν διαπομπεύει αντιγράφοντας τις πρακτικές του κράτους με τον ν. 4000, δεν τρομοκρατεί με θεάματα τελετουργικής μεταθρησκευτικής «κάθαρσης». Η Επανάσταση σέβεται τη γνώση και τους λειτουργούς της, ακόμα κι όταν αυτοί ολοκάθαρα υπηρετούν τις συστημικές προοπτικές. Ο Μ. Ράσσελ έλεγε ότι πρέπει να υπερασπιζόμαστε ακόμα και το πιο σκοταδιστικό σχολείο, αφού ακόμα κι αυτό συντηρεί το πνεύμα του πολιτισμού και τις σπίθες της πνευματικής ανάτασης. Και να είμαστε σίγουροι ότι τέτοιοι ποζάτοι φανατισμοί αν συνέβαιναν, ας πούμε, στην απελευθερωμένη Ελλάδα του Άρη Βελουχιώτη, πρώτοι θα εισβάλανε στη σχολή οι «μαυροσκούφηδες»!
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΩΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΩΝ έχει αβαντάρει έναν αναρχοαριστερίστικο πρακτικισμό που απλά δημιουργεί αναταραχές χωρίς φιλοσοφική προϋπόθεση και χωρίς πολιτική διαλεκτική. Και το κάνει γιατί η κατασκευή «ριζοσπαστικής χροιάς» είναι και δική της φαντασιακή διέξοδος στο άγχος που γεννά θανάσιμα η συνείδηση ενσωμάτωσης. Εν μέρει λόγω απόγνωσης και εν μέρει με τον αυτοματισμό της «τάσης», είναι η Αριστερά που συγκροτεί τα «αριστερά άλλοθι» και δίνει στην ανατρεπτική ανάγκη το απαιτούμενο Θέαμα Ικανοποίησης σε μια κοινωνία απολυτοποίησης του μερικού και αποθέωσης του ναρκισσισμού.
Είναι πλέον εχθρός της πάσχουσας κοινωνίας κάθε «ιδέα» και «πρόταση» που δίνει στην επικοινωνιακή βία το «κύρος» μιας «κοινωνικής αντίδρασης», που υποκαθιστά όλο και πιο συστηματικά την κοινωνία από έναν βαθιά αντιδραστικό μεταρομπινχουντισμό θεμελιωμένο τραγικά σε μια ψυχοπαθητική αποξένωση από την ιστορία. Η μεθοδική εμφύτευση της ανομίας στον σχολικό θεσμό όλων των βαθμίδων είναι καθαρά συστημική στρατηγική που εφαρμόζει την «αλητεία» των Αγορών ρετουσαρισμένη σαν «αντικομφορμισμός».
