Σκέψεις με αφορμή την αυτοκτονία του Κώστα Κόγια από τον Βόλο. Του Νίκου ΓεωργιάδηΗ
ελληνική κοινωνία βιώνει εδώ και 3 χρόνια έναν ακήρυχτο πόλεμο, με πολιτικές που, αν δούμε ελάχιστους μόνο δείκτες, οδηγούν σε μια ανθρωπιστική κρίση. Η ανθρωπιστική κρίση που εξελίσσεται φαίνεται να δημιουργεί δύο εικόνες. Η πρώτη είναι αυτής της κοινωνικής αλληλεγγύης. Δομές αλληλεγγύης ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Ιατρεία, φαρμακεία, στέκια, φροντιστήρια, «χωρίς μεσάζοντες», με επίσημους φορείς, συλλόγους κ.λπ., είτε δομές που προκύπτουν από πρωτοβουλίες πολιτών αναβιώνοντας με έναν πιο πολιτικό, αναγκαστικό και οργανωμένο τρόπο αυτό που ήταν κάποτε η ελληνική γειτονιά. Σίγουρα, η κυρίαρχη αφήγηση είναι αυτή της αλληλεγγύης.
Από την άλλη, όμως, υπάρχει και μια δεύτερη εικόνα. Σαφώς μικρότερη, αλλά με μεγάλη ποιοτική σημασία. Η αδυναμία μεγάλου κομματιού να αντεπεξέλθει στα νέα βαρίδια που του φόρτωσαν τα Μνημόνια και οι τρόικες οδηγεί συχνά σε αναχωρήσεις διαφόρων μορφών. Απόγνωση, επιστροφή στο ατομικό, οργή προς πάσα κατεύθυνση, απομόνωση. Απογοητευμένοι άνθρωποι σηκώνουν τα χέρια ψηλά, αποδέχονται ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Στην καλύτερη περίπτωση μεταναστεύουν (κυρίως οι νέοι). Στη χειρότερη οδηγούνται στην αυτοκτονία.
Επικίνδυνα συνηθισμένο φαινόμενο
Η αναχώρηση με τη μορφή της αυτοκτονίας γίνεται επικίνδυνα συνηθισμένο φαινόμενο. Χιλιάδες οι περιπτώσεις την τελευταία τριετία και ανάμεσα σε αυτές πολίτες αριστεροί που μετείχαν σε οργανώσεις, σωματεία, σε κινηματικές διαδικασίες.
Ο συνταξιούχος στο Σύνταγμα, ο καθηγητής από τη Δράμα, ο φαντάρος στον Έβρο και το περασμένο Σάββατο ο σ. Κώστας Κόγιας από τον Βόλο. Ο Κώστας ήταν ενεργός στην Αριστερά και τα κινήματα από πολύ μικρή ηλικία, μεγαλωμένος στην προσφυγική και προοδευτική Νέα Ιωνία του Βόλου. Πρόεδρος των περιπτεριούχων και της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών της Μαγνησίας.
Εμπνευστής και βασικός άνθρωπος της πορείας διαμαρτυρίας «από τον Βόλο στην Αθήνα με τα πόδια», τον περασμένο Νοέμβριο.
Κι όμως, ο Κώστας έδωσε το τελικό γλίστρημα στη θηλιά που του πέρασαν στο λαιμό τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη και βρέθηκε απαγχονισμένος το περασμένο Σάββατο, βράδυ.
Η Αριστερά πρέπει να σταθεί αυτοκριτικά απέναντι σε αυτό το φαινόμενο. Απέναντι σε αυτή της την αδυναμία. Είναι εξαιρετικά λειψή μια τοποθέτηση που ολοκληρώνεται στην καταγγελία της πολιτικής και των πολιτικών που έχουν οδηγήσει συμπολίτες μας και συντρόφους μας να αναχωρούν ως αυτόχειρες.
Επιπλέον ευθύνη έχει για τις περιπτώσεις που αφορούν κόσμο των κινημάτων, οργανικό της κομμάτι. Ανθρώπους που κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν μέρος ενός υποκειμένου αλλαγής.
Τι λέει το μήνυμα
Οι περιπτώσεις είναι αρκετές, αλλά η Αριστερά δεν φαίνεται να παίρνει το μήνυμα που τις στέλνουν οι «αναχωρούντες» – ή αδυνατεί να το καταλάβει. Το βασικό που θα μπορούσε να κάνει είναι να ξανασκεφτεί τι χτίζει. Ως κόμμα, ως φορέα, ως αντίληψη, ως όραμα. Να αναμετρηθεί με το καθήκον να αναπτύξει μια νέα συντροφικότητα και αλληλεγγύη.
Η Αριστερά, συνολικά, και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού του αποδίδεται από τις συνθήκες μεγαλύτερη ευθύνη, επιβάλλεται να αναμετρηθεί με την ανάγκη να δώσει απαντήσεις στο πώς θα σταματήσουν οι αναχωρήσεις. Να αποτελέσει βασικό καθήκον να κρατήσει το χέρι αυτού που παίρνει την απόφαση να φύγει. Να τον κρατήσει εδώ.
Οι απαντήσεις δεν μπορούν να είναι εύκολες, γρήγορες, επιφανειακές. Δεν είναι δεδομένες, πιθανόν να μην έχουν γραφτεί και να πρέπει να τις ανακαλύψουμε. Βασικό εργαλείο σε αυτή τη διαδικασία δεν μπορεί να είναι η ψυχολογία ως επιστήμη και μάλιστα με έναν αστικό και τεχνοκρατικό τρόπο.
Ένα νέο, συνολικό και ελπιδοφόρο όραμα, ένα σύνολο κεντρικών στόχων θα έδινε τη δυνατότητα για απαντήσεις; Θα αποτελούσε παράμετρο για ισχυρή εμπιστοσύνη ανάμεσα στην Αριστερά και το λαό; Θα μπορούσε το χέρι που θα κρατήσει αυτόν που ετοιμάζεται να αναχωρήσει να είναι ένα πολιτικό ρεύμα που θα συνδέει τον ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία; Που θα δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα να συνομιλεί με τον αγωνιζόμενο και δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό;
Να μερικά ουσιαστικά ερωτήματα. Για να φτάσουμε στο τέρμα της διαδρομής όλοι!
