του Μάριου Διονέλλη
Σα να τελειώνουν καμιά φορά τα λόγια. Σα να μην κουνάει φύλλο εκεί έξω μου φαίνεται τελευταία. Αναρωτιέσαι τι να γράψεις και με ποιον να διαφωνήσεις για τα επερχόμενα νέα μέτρα που θα ψηφίσουν οι αριστεροί βουλευτές. Πόσες φορές να κάνεις την κουβέντα για το αν υπήρχε ή όχι εναλλακτική, για το αν ήταν ή δεν ήταν έτοιμος ο κόσμος που ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα να δοκιμάσει διαφορετικά την τύχη του. Ακόμα και η αφοπλιστική παραδοχή της ήττας, έγινε γελοία υπεκφυγή για τη συνέχισης της ίδιας πολιτικής. Και γύρω να ανασταίνονται δράκοι από τις στάχτες τους φωνάζοντας πως είχαν δίκιο, πως δεν υπήρχε εναλλακτική, πως θέλουν εκλογές όπως ο Σημίτης. Κι όσο θα μεγαλώνει το αδιέξοδο τόσο θα στριμώχνεσαι εσύ ανάμεσα στην παραδοχή της ήττας με την έστω καλύτερη διαχείρισή της από τη μία και στο φοβερό ενδεχόμενο να έρθουν οι παλιοί, από την άλλη.
Κι όσο μεγαλώνει η πίεση, τόσο μεγαλώνει και η ανάγκη για, παροδική έστω, σιωπή. Για κοίταγμα προς τα μέσα και όχι προς τα έξω, ακριβώς επειδή προς το παρόν δε μου φαίνεται να υπάρχει κάτι εκεί έξω.
Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη ήττα και μάλλον ήρθε ο καιρός να την παραδεχτώ.
