Αυτό έγραφε ένα από τα αυτοσχέδια πλακάτ των διαδηλωτών που πλημμύρισαν προχτές το Παρίσι και πολλές ακόμη γαλλικές πόλεις, απαιτώντας την απόσυρση του «νόμου Ελ Κομρί». Ενός νόμου που επιβλήθηκε με… προεδρικό διάταγμα από τον «σοσιαλιστή» Ολάντ και καταλύει ουσιαστικά ένα κοινωνικό συμβόλαιο δεκαετιών, το οποίο θεωρούνταν απαραβίαστο από την πλειοψηφία της γαλλικής κοινωνίας. Διαψεύστηκαν έτσι και οι τελευταίες ελπίδες του Ολάντ και της κυβέρνησής του, ότι οι Γάλλοι θα αποδεχθούν θέλοντας και μη ως «τετελεσμένο» την υιοθέτηση αυτού του τερατουργήματος. Και δυνάμωσε ο εύλογος φόβος του για το τι μέλλει γενέσθαι στις προεδρικές εκλογές του χρόνου, σε μια στιγμή που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μονομαχία Ακροδεξιάς-Κεντροδεξιάς αφού ο Ολάντ έρχεται τρίτος και καταϊδρωμένος. Ή ίσως και… τέταρτος; Πράγματι αυτή τη στιγμή ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, πρώην κοινός υποψήφιος της Αριστεράς στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές και νυν επικεφαλής της «Ανυπότακτης Γαλλίας», καλπάζει και φτάνει ή και ξεπερνά τον αποτυχημένο Ολάντ.
Η προχθεσινή πανεθνική κινητοποίηση (η 14η μέσα στο τελευταίο εξάμηνο) έδειξε όμως και κάτι παραπάνω από μια απλή αντίθεση σε έναν αντιδραστικό νόμο: την όλο και βαθύτερη διάρρηξη των μακροχρόνιων πολιτικών σχέσεων πλατιών κοινωνικών στρωμάτων με αυτό που ονομάζεται Αριστερά στη Γαλλία, και παραδοσιακά περιλαμβάνει τους «σοσιαλιστές». Για εκατομμύρια Γάλλων, αυτή η Αριστερά πλέον δεν υφίσταται, ακόμη κι όταν κραδαίνει τον μπαμπούλα της Ακροδεξιάς. Ένα τμήμα πηγαίνει προς τον Μελανσόν (που τα συστημικά ΜΜΕ «ανεύθυνο» τον ανεβάζουν, «λαϊκιστή» τον κατεβάζουν…), κι ένα άλλο, μεγαλύτερο, προς το παρόν καταφεύγει σε μια… υποχρεωτική πολιτική νηστεία – δηλαδή στην αποχή. Η πιο «κλασική» Αριστερά, δηλαδή το Γαλλικό Κ.Κ. αλλά και άλλες ριζοσπαστικότερες οργανώσεις, αδυνατούν να επικοινωνήσουν με αυτόν τον κόσμο. Ιδίως το Γαλλικό Κ.Κ., που κινείται από το άγχος να εκλέξει βουλευτές, συμβούλους κ.λπ. ώστε να εξασφαλίσει την οικονομική του επιβίωση, και γι’ αυτό δεν αποκλείει τη συνεργασία με τους «σοσιαλιστές», θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Γιατί το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει τους θυμωμένους πολίτες σήμερα είναι αν κάποιος θα βγάλει βουλευτές και θα συνεχίσει να συντηρεί έναν επαγγελματικό μηχανισμό… Μ’ αυτήν την έννοια, η «τελευταία προειδοποίηση» απευθύνεται σε πολλούς!
