Του Ζαχαρία Τριγάζη*
Το Μάη και τον Ιούνη του 2012, μετά από ένα δίχρονο πρωτόγνωρης και πολύμορφης κοινωνικής ενεργοποίησης, είχαμε το μεγάλο πολιτικό σκίρτημα. Η Αριστερά της ενότητας και του κοινωνικού ριζοσπαστισμού ξέφυγε από τις οριακές επιδόσεις κοινοβουλευτικής επιβίωσης, έγινε αξιωματική αντιπολίτευση.
Όλος αυτός ο κόσμος, οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που εμπιστεύτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, είναι οι γυναίκες και οι άνδρες που συναντηθήκαμε στις πλατείες, στους δρόμους, στους μικρούς και μεγάλους κοινωνικούς αγώνες, σε όλες εκείνες τις συλλογικές δράσεις που αναπτύχθηκαν σε πόλεις και γειτονιές, στους εργασιακούς χώρους, στις δράσεις αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης. Όλο αυτόν τον κόσμο τον ακούσαμε, τον σεβαστήκαμε και δεν παριστάναμε τους ιεροκήρυκες που επαγγέλλονταν τον παράδεισο, ούτε του ζητούσαμε να μας αναθέσει τις τύχες του. Το μεγαλύτερο τμήμα αυτών των πολιτών ήλθε στη γειτονιά μας από πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις και διαδρομές.
Ήρθε για να μείνει. Αναζητούσε και αναζητάει χώρο να συμμετέχει στην πολιτική διαδικασία, να έχει λόγο και ρόλο.
Αυτό οδήγησε στην ανάγκη να μιλήσουμε και να συναποφασίσουμε για τον ενιαίο πολιτικό φορέα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Με την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Νοέμβρη 2012 έγινε το πρώτο σημαντικό βήμα. Με το 1ο Συνέδριο το τετραήμερο 10-14 Ιούλη κάνουμε το αποφασιστικό βήμα.
Μετά τις εκλογές και μέχρι την πανελλαδική συνδιάσκεψη προχώρησε σε κάποιο βαθμό η οργανωτική ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Στη συνέχεια εμφανίζεται μια στασιμότητα. Έχουμε μια μεγάλη αναντιστοιχία μεταξύ πολιτικής επιρροής και οργανωτικής ανάπτυξης του πολιτικού μας φορέα και αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα για αντιμετώπιση στο συνέδριο.
Να ανοίξουμε τις πόρτες στους πολίτες που έκαναν το πολιτικό σκίρτημα, που εμπιστεύθηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Να αποβάλουμε «καχυποψίες» και «φοβίες». Δεν έχουμε να φοβηθούμε, σε τίποτα, τους πολίτες που μπήκαν σε μια πολιτική διεργασία, τοποθετήθηκαν πολιτικά και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Η διαδικασία δημιουργίας του ενιαίου πολιτικού φορέα προχώρησε, μετά την πανελλαδική συνδιάσκεψη τα φαινόμενα πολυγνωσίας και διαφορετικών αφηγήσεων στο δημόσιο λόγο εντάθηκαν. Η προσλαμβάνουσα των πολιτών ότι οι του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ «δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους» και ότι «στο εσωτερικό του δίνεται μια μάχη διεκδίκησης ρόλων» δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της εχθρικής προπαγάνδας των μηχανισμών του συστήματος, αλλά και η ίδια η απεύθυνση του πολιτικού μας φορέα προς την κοινωνία πάσχει. Αυτό το θέμα οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε για να μη μπερδεύουμε τους πολίτες. Στην απεύθυνση στην κοινωνία να υπάρξει μια ισορροπία μεταξύ του συλλογικού πολιτικού προτάγματος και της διακίνησης της όποιας διαφορετικής προσέγγισης.
Μετά τις εκλογές του Ιούνη 2012 παρά την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού δεν εκτιμήσαμε σωστά τις εξελίξεις.
Η συγκρότηση της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης σε συνδυασμό με τη συνέχιση των πολιτικών κοινωνικής λεηλασίας που διαμόρφωναν μέρα με τη μέρα συνθήκες μιας όλο και πιο σκληρής καθημερινότητας σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, οδήγησε σε μια κοινωνική αναδίπλωση. Σωστά ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έθεσε το θέμα της ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής και της κυβέρνησης. Έπρεπε, όμως, να ρίξει μεγαλύτερο βάρος στην οργάνωση της καθημερινότητας των ανθρώπων, στη στήριξη των πολιτών που τα έχουν χάσει όλα, στην κοινωνικοποίηση των προβλημάτων τους.
Στις Θέσεις προς το Συνέδριο και στον προσυνεδριακό διάλογο υπάρχει πλούτος προτάσεων και αναζητήσεων. Όμως κάποια πράγματα προβάλλονται ως θέσφατα. Λες και, ως άλλοι προφήτες, έχουμε τη δυνατότητα να προδιαγράψουμε επακριβώς τις εξελίξεις. Γίνεται κουβέντα για την αριστερή διακυβέρνηση και για το θέμα ακούγονται διάφορα. «Κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ», «αριστερή κυβέρνηση κατά προτίμηση σε συνεργασία με ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ», «Επαναστατική κυβέρνηση» είναι οι εκδοχές. Το συζητάμε, κονταροχτυπιόμαστε γύρω από το θέμα, βάζουμε μοιρογνωμόνια προσδιορισμού της μιας ή της άλλης εκδοχής και λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο, που είναι η κοινωνία και οι κοινωνικοπολιτικοί συσχετισμοί που μεταβάλλονται μέρα με τη μέρα και όταν έλθει η ώρα της αριστερής διακυβέρνησης μπορεί να βρίσκονται στο α ή στο β επίπεδο.
Σε συζητήσεις μεταξύ συντρόφων είναι έντονος ο φόβος «αποτυχίας της αριστερής κυβέρνησης». Σίγουρα πρέπει να έχουμε συνείδηση των δυσκολιών από την κοινωνική πραγματικότητα που διαμορφώνεται και από την αντίδραση των δυνάμεων του κατεστημένου. Όμως, δεν πρέπει να μας κυριεύει ο φόβος της «αποτυχίας», γιατί θα μειώνεται η ικανότητά μας να δώσουμε αποφασιστικά τη μάχη, να εμπνεύσουμε για να μπουν σε κίνηση οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας.
Πιστεύω ότι η ανατροπή του συστήματος διαπλοκής των ισχυρών οικονομικών ελίτ με τις πολιτικές δυνάμεις που εναλλάχθηκαν στη διακυβέρνηση της χώρας, και οικοδομήθηκε για 4 δεκαετίες μετά την μεταπολίτευση θα συγκλονίσει την Ελλάδα και την Ευρώπη και μπορεί να είναι η αρχή του τέλους της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας και ηγεμονίας.
